Kersverse moeder Ellen van Dijk denkt al over nieuw werelduurrecord: 'Zet haar meestal op een minuut of drie'

Ellen van Dijk is geenszins van plan om na een succesvolle zwangerschap rustiger aan te gaan doen. De 36-jarige renster van Lidl-Trek was dit seizoen uit de running en na de geboorte van zoontje Faas wil ze in 2024 beter dan ooit terugkeren, vertelt ze aan het Algemeen Dagblad.

Van Dijk zegt dat ze tijdens de zwangerschap zo'n zeventien uur per week op de fiets zat, tot één dag voor de bevalling. Op 4 oktober kwam Faas ter wereld en hoewel Van Dijk het gezin op één plaatst, brandt ze in het interview toch ook vooral van de ambitie. 'Mijn ploeggenote Lizzie Deignan, winnares van Parijs-Roubaix, gaf mij het goede voorbeeld. Zij heeft twee kinderen en weet dat goed te combineren met de wielersport. Lizzie en ik ondervinden de volle medewerking van onze Amerikaanse ploeg Lidl-Trek.'

Dat betekent dat Van Dijk nog steeds door trapt, in de hoop dat ze in 2024 haar doelen kan verwezenlijken. Op één: de olympische tijdrit in Parijs. 'Tijdrijden ligt me het best', zegt ze met gevoel voor understatement. Niet voor niets werd ze in haar carrière al drie keer wereldkampioen in deze discipline. Zo'n negentig procent van haar palmares komt ook voort uit goede tijdrit-resultaten. 'Lekker rammen met een grote versnelling. In je eentje. Heerlijk. In het peloton ben ik bepaald geen held. Het liefst rij ik voorop of achteraan. Wielrennen kan gevaarlijk zijn, maar het koersen in een grote groep hoort er nu eenmaal bij.'

Van Dijk valt werelduurrecord mogelijk nog eens aan

Naast de tijdrit bij de Olympische Spelen weet Van Dijk dat haar doelen verder ook vooral in de race tegen de klok zullen liggen. Denk dan ook aan het werelduurrecord, dat ze in 2022 verbeterde, maar dit jaar kwijtraakte aan Vittoria Bussi uit Italië. Zij reed als eerste vrouw een uur lang aan meer dan vijftig per uur, iets wat Van Dijk ook wel wat lijkt. 'Tijdens tijdritten zet ik haar meestal op een minuut of drie. Dat ik het record nog een keer aanval, sluit ik niet uit. Na de bevalling heb ik immers een nog hogere pijngrens. Al viel het in Zwitserland niet mee om 197 rondjes van 250 meter lang naar de zwarte lijn te moeten staren. Op een hooggelegen baan kan ik misschien ook meer dan 50 kilometer halen.'