Laporte en Matthews pakken in chaotische finale zilver en brons: 'Ik had geen idee waar ik was'

Bijna tweeëneenhalve minuut achter de buitenaardse Remco Evenepoel kwam het tot een kleine pelotonsprint voor de overige medailles. Christophe Laporte pakte de zilveren plak, voor Michael Matthews die in eigen land brons veroverde. De renners wisten door de chaos in de finale niet voor welke plek ze reden.

Laporte was niet geleurgesteld na het mislopen van goud. 'Ik ben nog steeds erg blij. We kwamen om te winnen, zeker met de winnaar van vorig jaar. Maar één ronde voor het einde hadden we denk ik getekend voor deze zilveren medaille. Het was een heel vreemde finale, het ging heel hard. We liepen hard in op de groep voor ons en ik had geen idee waar ik was geëindigd toen we over de streep kwamen. Ik mag heel blij zijn', aldus Laporte tegenover Eurosport. De Fransman profiteerde van een surplace bij de vluchters, waardoor het peloton de aansluiting kon maken. In de sprint was Laporte de sterkste.

Matthews achteraf tevreden met derde plek

Michael Matthews pakte brons nadat hij zichzelf tot favoriet had gebombardeerd. De Australiër is niet ontevreden ondanks dat hij voor de regenboogtrui kwam, zo vertelt hij aan Eurosport. 'Als je mij vanochtend had verteld dat ik derde zou worden zou ik een beetje teleurgesteld zijn. Maar gezien hoe de race zich ontwikkelde ben ik echt wel blij. Om op het podium te staan voor mijn thuispubliek, hier in Australië, het wordt niet veel groter dan dat. Jammer genoeg was het niet met de regenboogkleuren rond mijn borst, maar het was in ieder geval niet door gebrek aan inzet. Het team was geweldig vandaag, ik heb mijn eigen race gereden, dat levert een derde plek op.'

Net als Laporte had Matthews geen idee dat hij om de medailles aan het sprinten was. 'Ik had geen idee. Al helemaal zonder radio's, dan is het heel lastig om te begrijpen waar iedereen is. Pas in de laatste vijfhonderd meter haalde we het laatste groepje in dat voor ons reed. We waren aan het sprinten, maar we hadden geen idee voor welke positie.' Onderweg kon de thuisrijder genieten van het publiek, wat hem luidkeels aanmoedigde. 'De eerste rondjes ging ik voorin het peloton rijden en nam ik het publiek in mij op. Op de laatste klim was het publiek zo luid. We gingen zo hard omhoog maar ik kon mijn benen niet voelen omdat de toeschouwers zo lawaaiig was. Het was zo speciaal, ik kreeg tranen in mijn ogen.'