Pogacar laat concurrentie alle kleuren van de regenboog zien, maar vergeet ook gitzwart WK-randje niet

De concurrentie zag zondag alle kleuren van de regenboog: treffender kon Tadej Pogacar het WK in het Zwitserse Zürich zondag niet naar zich toetrekken. D-Day werd Ta-Day aan het Meer van Zürich, waar iedereen het over één ding meer dan eens was: we hebben hier te maken met een verdiende wereldkampioen, die zelf zijn zegje deed op de afsluitende persconferentie van het WK.

Ergens in Cham, waar de Sloveense ploeg de afgelopen week zetelde, ging er zondagochtend vroeg een wekker af. Eén van de drie wekkers die Tadej Pogacar had gezet om op tijd wakker te zijn voor het WK wielrennen in Zwitserland. 'Maar Tadej was zo relaxed, dus hij bleef maar liggen. Uiteindelijk moest ik hem wakker maken', duidde vriendin Urska Zigart.

'Ik ben geen ochtendmens en we moesten echt wel vroeg op', merkte de wereldkampioen wielrennen van 2024 op. 'Maar uiteindelijk moest ik wel opstaan. No stress. Nu zit ik hier', zei hij als koning op zijn hoofdzetel in het congrescentrum van Zürich. Want... aan het einde van de regenboog vind je altijd een pot met goud, ook al moet je er een aanval van honderd kilometer uit persen.

Lees verder onder de video!

Persconferentie Tadej Pogacar na WK wielrennen: wat had de Sloveen te zeggen?

De wereldkampioen. Wat dacht je toen je op honderd kilometer van de aankomst je aanval inzette?

'Het was geen paniekaanval, maar het was wel een domme actie. Het was een ingeving van het moment en ik voelde mij goed, dus dacht: waarom niet? Ik wist dan Jan Tratnik vooraan zat en dus besloot ik maar over te steken. Het was wel wat vroeg, maar er was geen weg meer terug. Ik heb niet opgegeven en ben er tot aan de meet in blijven geloven.'

Wanneer besloot je die aanval te plaatsen?

'Deze morgen was het niet het plan, haha. Jan is een machine, een renner die zo hard kan rijden. Hij gaf me de hoop dat het zou kunnen, maar het was inderdaad vroeg. Blijkbaar had ik het vertrouwen dat ik niet over de limiet zou gaan, wat dan ook bleek. Al deed Jan het ook wel echt perfect, want het was best een groot gat dat ik moest overbruggen.'

Wat gaat er op zo'n moment dan in je om?

'Domme acties bedenk je niet, die maak je gewoon. Op dat moment zelf, daarom is het ook dom. Maar het werkte, dus zo dom was het nou ook weer niet.

Daar moet ik bij vermelden dat de Sloveense ploeg echt geweldig was. Eenieder heeft zijn aandeel in deze zege en samen hebben we naar dit moment toegewerkt. Ik vind het oprecht jammer dat we maar één of twee keer per jaar samen rijden, want het is zo'n toffe groep met veel motivatie.'

Pavel Sivakov reed ook nog even met je mee, je ploegmaat van UAE-Team Emirates.

'Ik had hem nodig en hij mij. Het was nog ver tot de meet en ik had hem graag meegenomen, maar wellicht was het te veel van het goede voor hem. Ik moet hem bedanken voor de hulp, maar ik baal ook dat hij geen medaille heeft. Dat had hij zeker verdiend.'

Zijn er gesprekken gevoerd in die achtervolgende groep?

'Dat was niet nodig. België reed hard door in het peloton, dus we moesten wel. Iedereen wist wel wat er zou gebeuren toen ik met Jan overstak, maar ze hielden me nog goed bij.'

In de laatste ronde slonk je voorsprong wel. Was je je daar bewust van?

'Ja, want ik kreeg goede informatie. Maar ik wist dat de gasten achter me ook moe zouden zijn, dus dan is een voorsprong van die aard ook weer geen klein gat. Zeker op een heuvelachtig parcours, waar je niet zomaar vijf of tien seconden terug kan pakken. Daarbij is er vaak geen goede samenwerking in de achtervolgende groep, althans: daar hoop je op.

Ook ik was leeg, maar ik kende het parcours goed. Mijn ogen keken al kriskras en ik kon niet meer op de pedalen staan, maar ik heb doorgezet.'

Voor wie had je het meeste schrik?

'Eenieder die eventueel zou kunnen oversteken of samenwerken. Toen ik aan de laatste ronde begon, heb ik wel wat energie proberen te sparen. Ik wist namelijk dat die eerste tien minuten van de laatste ronde het belangrijkst zouden zijn en dat het daarna wat makkelijker werd.'

Hoe kreeg je die communicatie, want jullie reden zonder oortjes?

'De motoren leverden goed werk en ik kreeg elke twee minuten wel een verschil door, maar ook via de bidons die ik aangereikt kreeg, hoorde ik de voorsprong. Daardoor kon ik ook een beetje berekenen waar ik vol gas moest gaan en waar ik wat gas terug kon nemen.'

Hoe belangrijk is deze zege voor jou?

'Heel belangrijk. In de laatste kilometers was het echt gekkenhuis. Ik zag mijn ploeggenoten en Urska aan de finish, wat heel speciaal voor me was. Daarna had ik alle interviews, waarna ik telkens weer in de tranen schoot. Toen ik klein was, durfde ik niet eens te dromen van deze trui. De afgelopen jaren is het WK altijd een groot doel gebleven, maar tot dit jaar heb ik er nooit écht op voorbereid. Ondanks het gegeven dat ik het heel graag wilde. Dit is meer dan een droom die uitkomt, ik kan niet wachten om erin te mogen rijden.'

Wanneer gaan we je voor het eerst aan het werk zien in die trui? In de Italiaanse koersen Emilia, Tre Valli Varesine en Lombardije?

'Er kan altijd wat veranderen, maar eerlijk gezegd ben ik nu niet veel bezig met mijn programma. Als ik mijn trui nog maar kan dragen dit jaar.'

Tot slot: dit WK wordt overschaduwd door de dood van Muriel Furrer. Hoe is dat bij jou binnengekomen en wat moet er gebeuren?

'Allereerst wil ik zeggen dat het vooral voor de naasten van Muriel vreselijk is. Het is een groot verlies voor de wielerwereld. Iedereen die aan de start stond van de wedstrijden op zaterdag en zondag, zat met Muriel in de gedachten. Het is een tragedie, maar het is lastig om te zeggen wat er moet gebeuren. Wielrennen is een gevaarlijke sport en de laatste jaren is er te veel gebeurd, het wordt duidelijk gevaarlijker. We moeten op elkaar passen.'