Van der Hoorn sprak met jury tijdens zegetocht: 'Vonden mij te aerodynamisch'

Taco van der Hoorn boekte maandag de mooiste zege in zijn carrière door vanuit de vlucht de derde etappe in de Giro d'Italia te winnen. Al werd die overwinning bijna van hem afgepakt, omdat de jury hem 'te aerodynamisch' vond.

Dat laat de 27-jarige renner van Intermarché-Wanty-Gobert weten bij de podcast In het Wiel van het AD. Daar spreekt hij samen met Thijs Zonneveld en Hidde van Warmerdam over zijn fantastische solo van twee dagen eerder. De Nederlander was de sterkste van de kopgroep van de dag en wist het aanstormende peloton uiteindelijk enkele seconden voor te blijven. 'Dat is iets speciaals en daar kan ik nog een tijdje van genieten. Het gat was de hele tijd rond de veertig seconden en ik dacht gewoon doorfietsen en ik zie wel wanneer ze over mij heen komen. Ik had niet echt het gevoel dat ik nog hard ging.'

Uiteindelijk ging Van der Hoorn hard genoeg om de vluchters in de achtervolging niet dichterbij te laten komen. 'Als alles goed valt, dan kan het. Richting de finish ben ik meestal wel de last man standing. Je moet zelf in orde zijn, de juiste beslissingen maken en best wel wat geluk hebben. In het peloton moeten de juiste dingen gebeuren en ze moeten jou onderschatten. Dat Ciccone en Gallopin niet dichterbij kwamen, vond ik het meest bizarre.' De Italiaan en de Fransman werden uiteindelijk weer opgeslokt door het peloton, maar dat zette de achtervolging te laat in. Op de meet had de Nederlander nog vier seconden over op Davide Cimolai en Peter Sagan.

'Wist niet zo goed wat wel en niet mocht'

Tijdens de koers kreeg Van der Hoorn ook nog te maken met een andere tegenstander, de jury. Die vonden dat hij te aerodynamisch op de fiets zat. 'Ik probeer zo smal mogelijk te zijn en probeer mijn handen zo ver mogelijk naar binnen te doen op de shifters. Zij vonden dat ik de shifters niet goed vast had met mijn handen. Uiteindelijk wist ik niet zo goed wat wel en niet mocht.' Uiteindelijk bleek die aerodynamische houding goed genoeg om het aanstormende peloton net voor te blijven en dat zal hij nog lang blijven herinneren. 'Ik heb niet geslapen, maar de hele tijd naar het plafond zitten staren. Alleen het mooie van slapen is, je hebt vanavond weer een nieuwe kans', zo besluit hij met een knipoog.