Vanhoucke en Oldani rijden Giro met z'n tweeën: 'Mentaal zwaar zonder ploeggenoten'

Nadat al zes renners opgaven bij Lotto Soudal, bleven Harm Vanhoucke en Stefano Oldani met z'n tweeën over. In een Giro d'Italia met een zwaar parcours en veel regen zijn de twee renners op zichzelf aangewezen om door de Italiaanse ronde heen te komen.

Caleb Ewan, Tomasz Marczynski, Jasper De Buyst, Kobe Goossens, Roger Kluge en Thomas De Gendt. Het waren de zes ploeggenoten van Oldani en Vanhoucke in deze Giro d'Italia, maar sinds de opgave van De Gendt in de zestiende etappe moeten ze het met elkaar doen. In gesprek met VelonCC vertellen de Italiaan en de Belg over de consequenties van een Giro d'Italia zonder ploeg en de plannen voor de laatste ritten.

Vanhoucke geeft aan dat het niet makkelijk gaat in een ploeg van twee: 'Het is een best moeilijke Giro tot nu toe. Zoveel ploegmaten verliezen is best raar, maar we kunnen er niets aan doen.' Vooral de mentale steun die je krijgt van je team wordt gemist. 'Het is niet makkelijk om niemand te hebben die je kan helpen, maar we maken er samen het beste van.'

Ook Oldani erkent dat de Giro d'Italia er niet simpeler op geworden is zonder de zes ploeggenoten. Hij rijdt dit jaar zijn tweede grote ronde en geeft aan dat die moeilijker is dan zijn debuut in de Giro van 2020: 'Vorig jaar was mijn eerste Giro en dat was moeilijk, maar dit jaar is mentaal moeilijk. Het is nooit makkelijk om teamgenoten en vrienden te verliezen elke dag. Ik denk dat het weer de Giro heel lastig maakt. Elke dag regen is niet gemakkelijk.'

Vanhoucke en Oldani elke dag in de aanval

Desalniettemin staat de Italiaan positief tegenover de resterende Giro-ritten. 'We proberen de motivatie te houden en elke dag in de aanval te zijn.' Daarvoor heeft hij één etappe specifiek in gedachten: 'Voor mij is de etappe achttien naar Stradella goed.' Hoe dat precies gaat lukken, moet alleen nog wel blijken. 'We moeten zien hoe we dat gaan controleren, want dat gaat ons niet lukken', voegt hij lachend toe. 'Dan wordt het kijken naar ontsnappingen.'

Waar Oldani juist naar de vlakkere rit kijkt, heeft Vanhoucke zijn focus op de drie resterende dagen in de bergen. 'Ik ga voor de drie moeilijke etappes. Dan is het hopen dat we allebei in de ontsnapping zitten, samen in een groepje van tien ofzo. Dan is een etappe winnen altijd mogelijk. Als ik hem kan helpen doe ik het, en als hij mij kan helpen doet hij het.' Maar het einddoel is toch samen de finish halen. 'We willen met z'n tweeën arriveren in Milaan. En dan samen op de foto bij de finish.'