Voorzitter rennersvakbond Adam Hansen laat zich uit over veiligheid: 'Als een radio een leven redt...'

Gino Mäder, André Drege, Murriel Furrer: de wielerwereld verloor in ongeveer vijftien maanden tijd drie veel te jonge renners. Het recente overlijden van Furrer op het WK wielrennen in Zürich deed opnieuw een discussie oplaaien over de veiligheid in de wielersport. Adam Hansen, voorzitter van de rennersvakbond CPA, liet zich bij Cicloweb uit over de veelbesproken discussie.

'De drie recente sterfgevallen hebben allemaal één ding gemeen: niemand van de raceorganisatie of de stewards heeft ze opgemerkt', begint de 43-jarige Australiër. 'Bij de Ronde van Zwitserland vond een directeur de renner (Gino Mäder, red.) simpelweg omdat hij langskwam en de ‘reactietijd’ was bij die gelegenheid behoorlijk snel. Bij de Ronde van Oostenrijk werd zo'n 25 minuten na de passage van de bezemwagen een andere renner (André Drege, red.) aangetroffen. Ook in dit geval merkten noch de organisator, noch de commissarissen dat hij niet meer in koers was. In Zürich was het, voor zover ik het begrijp, zelfs nog erger. De race was voorbij voordat ze zich realiseerden dat ze (Muriel Furrer, red.) ontbrak', kijkt Hansen naar de drie recente wielertragedies.

‘Ik hoorde dat ze daar al meer dan een uur was', gaat de voorzitter verder over het overlijden van Furrer, waarbij de reactietijd ook weer een cruciale rol speelde. 'Misschien bij bewustzijn, dat weten wij niet. Maar de race kwam daar vele malen voorbij en niemand zag het.' Hansen laat er een simpele rekensom op los. 'De race begon om 9.50 uur, de winnaar finishte in twee uur. Er werd gemeld dat de helikopter haar om 12:52 vond, wat meer dan een uur na het einde van de race is en zelfs langer als je rekening houdt met het tijdstip van het ongeval. Het is hartverscheurend.'

Lees verder onder de foto!

'Moeilijk om rechtstreeks naar organisatoren te wijzen', aldus Hansen

Ligt de schuld dan volgens Hansen bij de organisatoren? 'Het is moeilijk om rechtstreeks met de vinger naar hen te wijzen. In alle drie de gevallen die ik noemde, had geen van de organisatoren een renner op het oog. Dus je hebt of marshals nodig die alle afdalingen bestrijken, of een volgapparaat', noemt de Australiër eventuele oplossingen. 'We kunnen ongelukken niet voorkomen, het hoort bij de sport. Maar de reactietijd is cruciaal. In Oostenrijk was het een onmiddellijke dood. In Zürich was het verhaal heel anders.'

Nadat het al door vele (ex-)renners was benoemd, vindt ook Hansen dat communicatie via oortjes de beste oplossing is. 'Radio's kunnen in sommige gevallen nuttig zijn. En als een van deze een leven redt, moeten we die implementeren. Ik kan niet eens uitdrukken hoeveel renners mij na Zürich hebben gevraagd om radio's tijdens wedstrijden. In grote etappekoersen ben ik vaak alleen geweest tijdens extreem snelle afdalingen. Het is geen fijn gevoel als de radio het niet doet', spreekt de ex-renner uit ervaring.