Waarom Van der Poel en Alpecin-Deceuninck Parijs-Roubaix al zó vroeg in vuur en vlam besloten te zetten

Mathieu van der Poel, zelden was er iemand zó oppermachtig in het voorjaar. Na een kunststukje in de Ronde van Vlaanderen sloeg hij zondag in Parijs-Roubaix opnieuw toe, dit keer met een solo van bijna zestig kilometer. Ongekende klasse, al bleef hij er na afloop - zoals we hem kennen - nog wel nuchter onder tijdens de persconferentie met de internationale media.

'Dit is moeilijk te geloven. Opnieuw met de ploeg, waarmee we misschien nog wel sterker waren dan vorig jaar', zegt de wereldkampioen meteen na de streep, doelend op de tweede plek van Jasper Philipsen en ook een ultraknappe zesde plaats van Gianni Vermeersch. 'Ik ben supertrots op de jongens en ben heel blij dat ik het af kon maken.'

Al ver voor het Bos van Wallers maakte Alpecin-Deceuninck de koers hard, met onder meer Oscar Riesebeek en Timo Kielich. Ook viel er een fietswissel van de kopman op te merken. 'Ik deed hetzelfde als vorig jaar met mijn fiets: starten met wat dunnere banden. Ik verwachtte een flinke strijd om de kopgroep, dus zo kon ik wat energie besparen. '

Richting Arenberg werd de eerste selectie gemaakt. 'Gelukkig stormden we niet met een geheel peloton op de chicane af, we waren nog maar met dertig of veertig man. Natuurlijk is het goed dat ze naar opties kijken om de veiligheid te verbeteren, zoals ik twee dagen geleden ook zei, maar tijdens de herkenning was het zelfs nog slechter dan dat het er op video uitzag. Als je daar met honderd man op afstormt, kun je met vijf man doorrijden. De rest staat stil in dat geval. Dus in die zin is het ook geen oplossing', stelt de wereldkampioen.

Solo exemplarisch voor overmacht Van der Poel

Veertig kilometer later kwam de aanval dus wel. Dat het uiteindelijk een solo van zestig kilometer werd, was exemplarisch voor de overmacht van Van der Poel en Alpecin-Deceuninck. Want op de vraag of zo'n lange solo gepland was, schudt de winnaar het hoofd. 'Niet echt, eigenlijk. Ik wilde de wedstrijd vanaf Orchies hard maken, omdat ik weet dat daar mijn kracht ligt. Ik voelde me supergoed en toen ik een gat had... Ik wist dat er wind in de rug stond tot de finish en ik had echt een heel goede dag.'

'‘Ik zag het als een goed moment om aan te vallen. We zaten met een kleinere groep en de samenwerking was niet perfect meer, dus ik wilde de finale wat zwaarder maken. Daar ligt mijn kracht, maar ik had ook niet direct verwacht dat ik alleen weg zou kunnen rijden. Er was echter sprake van een mooi gat en ik wist dat het vooral meewind zou zijn tot aan de meet, dus ik dacht dat ik het wel vol zou kunnen houden. De ploeg vroeg me wel of ik het wilde zeggen als ik aan zou vallen. Dat wist de ploeg dus wel. Toen ik hoorde dat het gat groter werd, kreeg ik wel vleugels.’

De voorsprong van Van der Poel werd dus drie minuten groot, maar dat was niet voor niets. Hij bleef geven, 'want een lekke band is nooit ver in Parijs-Roubaix'. 'Ik had een groot gat en had de auto achter me, dus dat gaf wel vertrouwen. Ik kon er meer van genieten dan vorige week in De Ronde, omdat ik toen echt op de limiet zat. Vandaag voelde ik me geweldig, dus kon ik genieten van de slotfase', aldus de Nederlander, die niet het gevoel had dat hij zó veel beter is dan alles en iedereen. 'Het is niet dat ik mij per se beter voel dan de rest, want je kan de benen van de andere mannen niet voelen. Maar ik had natuurlijk wel prima benen, al moet de koers zich dan nog wel altijd ontvouwen.’

Van der Poel is nog niet klaar met voorjaar: 'Er kan van alles gebeuren'

'Ik had hier nooit van kunnen dromen toen ik nog een kind was', zegt hij dan, op de vraag hoe het is om in de regenboogtrui weer te winnen. 'Ik was supergemotiveerd voor dit jaar, omdat ik de trui op een mooie manier wilde tonen. Maar dit overtreft alle verwachtingen, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik probeer er gewoon van te genieten.'

En zo werd het na Vlaanderen dus ook Roubaix, in wat een prachtig voorjaar is. ‘Het gaat al langere tijd erg goed, maar de precieze reden? Ik weet het niet. Dit was mijn beste dag tot nu toe van dit voorjaar. Daarnaast was de ploeg geweldig, dus ik ben… gewoon blij, dat is het', aldus de Nederlander. Als ik het moet vergelijken met Vlaanderen: dat is wel een andere koers, zeker ook qua weersomstandigheden. Ik word altijd beter naarmate de koersen vorderen, dus ik denk dat het een goede keuze was om even te herstellen in de Spaanse zon. Dat maakt mij ook meer relaxed.’

En nu? Geen vakantie, maar de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. 'Het is altijd moeilijk vergelijken, maar mijn niveau komt dicht bij Glasgow. Dat zal ik ook nodig hebben voor Luik, al wordt het dan nog steeds moeilijk. Ik ga het echter proberen en het blijft een wielerwedstrijd, waarin van alles kan gebeuren. Het is wel jammer dat een paar concurrenten zijn weggevallen', toont hij zich een gentleman.