Zonneveld (43) blijft coureursbestaan, gezin en werk combineren: 'Soms denk ik: what the f*ck doe ik?'

Hij wordt dit jaar 44 jaar oud en heeft het met zijn columns in het AD, podcasts van In het Wiel en een jong gezin al druk genoeg, maar toch zien we Thijs Zonneveld deze weken weer zo nu en dan tussen de goedbetaalde WorldTour-profs rijden en ook op het strand en gravel weer meedoen. Zaterdag begon hij in de Volta NXT Classic aan zijn wegseizoen, waar In de Leiderstrui toch wel benieuwd was naar de triggers die Zonneveld aan het fietsen houden.

Een interessant statistiekje van het X-account StatsOnCycling voorafgaand aan de uiteindelijk door Timo Kielich (Alpecin-Deceuninck) gewonnen eendagskoers in Zuid-Limburg: 'Met zijn 43 jaar en 148 dagen wordt Thijs de tweede oudste deelnemer in een profkoers in 2022', wisten zij. De tegenwoordig vooral in Colombia koersende Spanjaard Óscar Sevilla (47), in 2001 nog tweede in de Vuelta en zevende in de Tour, bleef Zonneveld nog ruim voor. 'En die haal ik ook niet meer in', lachte de AD-journalist voor de start.

Zonneveld, uitkomend voor BEAT Cycling, ziet de synergievoordelen van zijn bestaan als journalist én wielrenner wel in. ‘Het is natuurlijk wel te combineren, want het is ook gewoon interessant om in de podcast te vermelden of stukken van te maken. Voor een deel gaat het dus wel samen, maar er zitten ook wel weken bij waarin ik denk: what the fuck ben ik aan het doen?'

Verklaar je nader, Thijs. ‘Ik heb ook nog drie jonge kinderen en dan train ik met een paar gasten, waarbij we dan pakweg om vijf voor drie thuis zijn. Ik heb dan vijf minuten om een boterham met pindakaas te eten terwijl ik aan het douchen ben en mijn kinderen moet ophalen, terwijl die andere jongens lekker op de bank gaan liggen', vertelt hij met een glimlach. Op dat gezins- en werkleven worden dus ook de ritjes aangepast. 'Ik merk dus ook wel dat ik niet meer zo belastbaar ben als vroeger of als de jonge gasten, maar ik probeer eigenlijk heel consistent te trainen.’

Zonneveld kan zijn wielerprestaties inmiddels met een helicopterview overzien

‘Als je alleen maar hoeft te wielrennen, heb je de luxe dat je de hele dag de tijd hebt. Ik moet soms gewoon in één uurtje mijn training doen. Dat gaat prima en ik ben best wel verrast door het niveau dat ik kan halen, maar er zit natuurlijk wel ergens een grens aan', aldus Zonneveld, die vorig jaar bij BEAT kwam na een kortstondig verblijf bij Parkhotel Valkenburg in 2016. Tussen 2002 en 2007 reed hij op club- en continentaal niveau. 'Daardoor ga je nu ook op een andere manier de koers in: vroeger zou ik een koers als Volta ingaan met de ambitie om te winnen. Natuurlijk is het nog steeds heel fijn als we met de ploeg goed rijden en ikzelf een uitslag rijd, maar als ik er nu geen pepernoot van bak is het ook minder erg.’

Zaterdag ging het alvast niet van een leien dakje. In zijn podcast na afloop vertelde Zonneveld dat hij op de fiets meermaals had moeten overgeven, iets waar hij voor de koers nog geen tekenen van zag. Wel wist hij dat hij met mindere momenten inmiddels goed kan dealen. ‘Dan baal je er nog steeds van, maar ik kan veel meer uitzoomen. Dat merk ik ook in finales. Het is uiteindelijk iets meer belangrijk, wat in de finales zeker wel een voordeel is. Zeker op het strand en op gravel rijd ik met jongens die alleen maar met de koers bezig zijn, wat bij mij toch minder is. Als ze dan roepen dat ik mee moet rijden, denk ik: zoek het uit. Zo is het soms een voordeel om meer afstand te hebben, waardoor ik ook betere tactische keuzes maak dan vroeger. Maar al blij al blijft het een uitdaging om allemaal te combineren, alhoewel het tot nu toe goed lukt', zegt Zonneveld met een helikopterview.

Zonneveld ziet hoe Van Aert en Van der Poel zich door peloton bewegen

Dit jaar richt de Nederlander zich op Unbound, terwijl hij in de bekendere strandraces en grotere gravelkoersen ook meermaals de huidige mondiale wielertop treft. Als journalist brengt dat ook voordelen met zich mee, legt hij uit. ‘Je hoort en ziet veel meer in koers, het is een totaal andere manier van communiceren met die gasten. Normaal stond ik met een microfoontje, camera of kladblok langs de zijlijn, maar nu zit je er tussenin en train je met die jongens. Zo ga je toch anders met die gasten om en dan krijg je veel meer mee.’

Lees verder onder de foto.

Zonneveld is dus blij dat hij weer is gaan koersen. ‘Daar zitten toch wel voordelen aan vast. Als je tegen of met de Merliers, Lampaerts en Declercqs koerst, heb je het na zo’n strandrace toch over andere dingen. Ik zie de pluspunten dus echt wel, wat ook nog één van de redenen is dat ik dit doe. Een paar jaar geleden zag ik dat ik over een generatie aan het berichten was waar ik nooit mee heb gefietst. Dat was daarvoor altijd een enorm voordeel', legt hij uit. 'Ik kom uit de generatie van Robert Gesink en Bauke Mollema, met die jongens heb ik gereden. Maar de generatie daarna heb ik eigenlijk nooit getroffen, dus ik vind het wel een enorm voordeel dat ik weer met al die gasten wedstrijden rijd en dus ook dingen in die koersen zie. Dat kan je niet vergelijken met wat je op de bank ziet. ‘

De voordelen schieten hem meteen te binnen. 'Vorig jaar reed ik de Scheldeprijs met Mathieu van der Poel en het WK gravel met Wout van Aert, dat is gewoon echt helemaal anders dan op TV. Dan zie je wat ze doen in die wedstrijden en hoe anderen op hun reageren, hoe intimiderend zo’n Van der Poel dan eigenlijk is in een peloton. Althans, ik vind het intimiderend als hij tijdens de Scheldeprijs aan het trainen is, terwijl alle anderen op de kant hangen. Hij reed een beetje heen en weer en deed zo zijn blokjes', haalt hij naar boven. 'Maar zo gaat het niet alleen met hem, ook met jongens van pakweg Lotto-Dstny of Jayco AlUla. Dat is heel interessant.’