'Tachtig per uur' en 'au, au, au' in 'blinde' recordpoging Hoogland: 'Pijn is de reden dat velen afhaken'

Dinsdag 31 oktober om 21.00 uur is het zover. Dan waagt Jeffrey Hoogland een ultieme poging om het wereldrecord op de kilometer uit de boeken te sprinten. Op de beroemde Mexicaanse wielerbaan van Aguascalientes moet het gebeuren. Tegenover het Algemeen Dagblad vertelt Hoogland in detail hoe hij zijn pijnlijkste kilometer ooit verwacht te gaan beleven.

Hoogland beschrijft in een eigenzinnige voorbeschouwing op een interessante manier hoe hij zichzelf zo goed als kan voorbereidt op de recordpoging. 'Ik ben altijd vreselijk zenuwachtig. Tot ongeveer tien seconden voor vertrek. Dan hoor ik niets meer, en is de spanning weg.' Hoogland neemt de wielerfans mee naar zijn eerste ronde: 'Ik start zo agressief mogelijk. Dan gaat alles stap voor stap. Bam, versnellen. Ik bereik in die ronde nog niet mijn topsnelheid, die ligt boven de tachtig kilometer per uur', zo doet de wereldkampioen op de kilometer tijdrit zijn absurde pieksnelheid uit de doeken.

Ronde twee draait, anders dan ronde één, waar het ontwikkelen van snelheid centraal staat, meer om souplesse en het vinden van het juiste ritme. 'Ik pak de hoorns van mijn stuur vast, voel dat mijn topsnelheid wordt bereikt, en voel, hopelijk, dat ik de juiste cadans te pakken heb', zo gaat de loeisterke Hoogland verder met zijn meeslepende en beeldende analyse. 'Ik denk vervolgens: au, au, au, wat een pijn! Maar hier zit de ramfase erop, en focus ik me op de lijnen van de baan, om zo weinig mogelijk energie te verspillen.'

Doortrappen, juist als niets meer wil en elke vezel in het lijf pijn doet

In de derde ronde beschrijft Hoogland een 'simpel' proces van meetrappen. 'Maar dan met pijn, haha.' De sprinter uit Overijssel haalt vervolgens nog een aantal keer adem, rijdt intuïtief verder, luisterend naar de signalen van zijn lichaam, alvorens de laatste ronde begint. 'In die laatste ronde is het stampen, maar wel alert blijven dat dit soepel gebeurt. Niet te zwaar, en niet vierkant. Ondertussen heb ik geen tussentijd gezien. Het is een blinde oefening.'

In de laatste meters is het volgens Hoogland simpelweg de dood of de gladiolen: 'In het slot wordt alles moe. Niets wil meer en elke vezel doet pijn. Deze pijn is de reden dat velen afhaken voor de kilometer. Maar ik vind het juist mooi, en ik hoop dat dat gevoel me het record oplevert.'