Column: Powervrouw Van Vleuten representeert generatie na stoppen icoon

Op moment van schrijven is het rustdag in de Tour de France. Tot nu toe hebben we een spectaculaire Tour gezien. Een oppermachtig Jumbo-Visma, etappes die bijna als klassiekers voelden en aanvallende zuiderburen. In de strijd om het klassement kan nog van alles gebeuren, en kijken we reikhalzend uit naar de laatste twee weken.

Het echte hoogtepunt van de Tour ligt namelijk nog voor ons. Met een tijdrit en maar liefst zes fikse bergetappes zal het klassement nog flink op de schop gaan. Dit jaar hebben we als Nederlanders ook nog een hoop extra te genieten. Steven Kruijswijk kan met zijn befaamde derde week een gooi doen naar het podium, Dylan van Baarle en Wout Poels zullen veel aan kop van het peloton te vinden zijn en Niki Terpstra zal zeker nog een poging wagen ten aanval te trekken. Daarnaast komen er voor Dylan Groenewegen, als er niks geks gebeurt, nog drie mogelijkheden om te sprinten. Het is dan ook niet zo gek dat het nieuws van Laurens ten Dam, die stopt na dit seizoen, wat wordt overschaduwd.

Met Ten Dam stopt een icoon met wielrennen

Naar mijn mening is dat overschaduwen toch onterecht. Ten Dam is een absoluut icoon in het Nederlandse wielerpeloton. In een periode van relatieve droogte toonde hij zich altijd als een van de Nederlandse strijders in de koers, strijdend tot het kwijl in de baard. Hij won niet veel, maar was altijd aanwezig en was in zijn hoogtijdagen een van de beste knechten die een klassementsrenner zich kon wensen.

Daarnaast is hij, voor zover ik kan inschatten, een zeer vriendelijke man. In interviews is hij nooit te beroerd gebleken om wat meer te laten zien dan een groot aantal van zijn collega's, die zich wellicht wat meer aan de mediatraining houden. Samen met zijn vriend Bram Tankink liet hij jarenlang een humoristisch, heerlijk relativerend en luchtig geluid horen. Dit heeft hij doorgezet in zijn podcast, waarin hij ons nog altijd verblijdt met zijn scherpe mening.

Ten Dam bleef dopingvrij in een besmette periode

Wat misschien nog wel het meest prijzenswaardig is aan Ten Dam, is het feit dat hij zichzelf heeft kunnen weerhouden om naar verboden middelen te grijpen. In de periode dat zijn carrière ontsprong, was doping helaas alom vertegenwoordigd. Het was dus bijna begrijpelijk geweest als Ten Dam, die nét geen topklassementen reed, was gaan gebruiken. Toch wist hij zich, met behulp van zijn vrouw, in te houden.

Om die redenen was ik als een kind zo blij met de bidon die hij tijdens het NK in mijn richting gooide. Dat NK reed hij als eenmansploeg, zonder kans om te winnen. Toch was het respect dat zijn collega's voor hem hebben in elke ronde zichtbaar. Het was zijn laatste NK, zo blijkt nu. Het peloton wordt een icoon lichter, en de taak om zijn generatie te representeren komt vrijwel volledig op de schouders van Terpstra te liggen.

Van Vleuten houdt de eer van de 35-plussers hoog

Terpstra hoeft het niet alleen te doen, hij deelt de taak met iemand anders. Een hele bijzondere renster, die afgelopen week haar titel in de Giro Rosa prolongeerde. Ik heb het natuurlijk over niemand minder dan Annemiek van Vleuten. Deze powervrouw, maar twee jaar jonger dan Ten Dam, lijkt elk jaar beter te worden. Ze rijgt de overwinningen aan elkaar en lijkt na elke blessure sterker terug te komen. En niet alleen dat: als ze wint, wint ze mooi. Vaak laat ze niets van de concurrentie over, en dat op 36-jarige leeftijd.

De sleet lijkt er bij haar dus nog niet op te zitten, maar ook zij heeft een houdbaarheidsdatum. Ook deze prachtige carrière gaat ooit eindigen. Vol melancholie neem ik dus een slok water uit mijn CCC-bidon. In mijn hoofd gaan mijn gedachten, ondanks de mooie Tour van 2019, uit naar die twee toppers. Laurens, bedankt voor alles wat je hebt gebracht, en bedankt dat je dat op een eerlijke manier hebt gedaan! Annemiek, bedankt voor alles wat je tot nu toe hebt gebracht, en ik hoop dat ik nog vele jaren van je prestaties mag genieten! (Foto: Sirotti)

Ward Hilhorst