IDL Retro | Een fantoom dat La Primavera kwam stelen; Het Spook won nooit mooi

In de rubriek IDL Retro kijken we terug naar koersen of renners uit het verleden. In december doen we dit aan de hand van renners die dit jaar de fiets aan de wilgen hingen en met een koers waarin ze een hoofdrol vertolkten of winnend wisten af te sluiten. Vandaag is dat Simon Gerrans, die na veertien jaar stopte met wielrennen.

2012. Het is nog niet zo lang geleden, maar Rabobank bestond nog, Hesjedal won de Giro, Vinokoerov de Olympische wegrit en Levi Leipheimer was nog wielrenner. In een fletse Milaanse voorjaarszon stonden de renners klaar voor de 103e editie van La Primavera. Topfavoriet? Mark Cavendish. De Brit won de koers in 2009 en was de huidige wereldkampioen. Cancellara (winnaar in 2008), het Liquigas-duo Sagan en Nibali en dé man van het jaar daarvoor, Philippe Gilbert, werden geduid als de mannen die Cavendish op de Poggio overboord moesten kunnen kieperen.

De Manx Express

In een typische sluimereditie waren negen vroege vogels tegen beter weten in als tweede reclamekaravaantje voor de rest uit gaan peddelen, beseffende dat ze nooit echt gevlogen zouden zijn. Daarbij illustere namen als Cheng Ji, Oleg Berdos en Juan Jose Oroz. Op een kleine 100 kilometer van de streep zaten ze nog vooraan toen La Manie opdook, de inmiddels uit het parcours verdwenen benengeselaar. GreenEdge en Liquigas dicteerden een niet meer dan behoorlijk tempo, dat favoriet Cavendish echter te machtig was. De Manx Express werd opgewacht door ploeggenoten maar dobberde langzaam uit het koersverloop.

De verzamelde concurrentie deed om beurten dienst om hem op achterstand te houden. In dat onderhoud vielen de koplopers terug in de schoot van de groep. Cavendish bedankte Eisel voor de moeite en zonder de topfavoriet scheurde de meute naar de voet van de Cipressa. Patxi Vila opende er een debatje. Beantwoord door, de sinds het prikkeldraad-incident van de Tour in het jaar ervoor wereldberoemde Johnny Hoogerland. Spielerei. De Poggio wachtte handenwrijvend om het laatste restje jus uit de benen van de mindere goden te wringen.

De schaduw van Nibali velt Spartacus

Op het eerste stuk aldaar ontwaarde de camera tegen de laag hangende lentezon in enkel wat onstuimig stuivende schimmen. Een horde bizons zonder gezicht. Daaruit kropen Agnoli (in dienst van Nibali en Sagan) en Madrazo wat weg, niet veel later gevolgd door nogmaals Hoogerland. Dat was het sein voor Nibali. De Haai van Messina explodeerde langs alle anderen naar de kop van de koers. Zat er nou iemand in zijn wiel of was dat zijn schaduw? Cancellara was gewag van het gevaar en maalde er rustig naar toe. De schaduw van Nibali bleek Gerrans. Drie man met voorsprong de afzink in.

De rest zat niet ver en dus restte Cancellara niets anders dan zonder blikken of blozen te blijven trekken aan zijn speculerende metgezellen. Katusha en Farnese Vini spartelden in de achtergrond voor Freire en Pozzato. Gerrans deed een zoutloze kopbeurt van drie trappen. Spartacus nam weer over en bleef trappen tot de streep. Lucky Luke schiet sneller dan zijn schaduw maar sneller sprinten dan de geniepige Simon Gerrans is teveel gevraagd. Een zege gestolen, zoals alleen Gerrans ze kon stelen. Hij ging die dag 7 anderen vooraf die ergens in hun carrière ook minstens één monument zouden winnen: Cancellara, Nibali, Sagan, Degenkolb, Pozzato, Freire en Ballan.

Het Spook won nooit mooi

‘Gerro’, die veel beter ‘het spook’ of ‘de schim’ als bijnaam had kunnen hebben, is misschien wel de slechtste of minst aantrekkelijke renner met een dusdanig (onevenredig) grote erelijst uit de wielerhistorie. Zelfs voor de degenen die gedurende Gerrans’ hele loopbaan intensief het wielrennen hebben gevolgd, is het niet te bevatten dat hij zo’n palmares bij elkaar heeft gefietst: Luik-Bastenaken-Luik, beide Canadese klassiekers, Plouay en ritten in alle grote ronden.

Het Spook won nooit mooi. Vaak bleek op de streep opeens dat hij überhaupt had meegedaan en de beste man gooide zijn handen nog in de lucht ook. Als je met een groep vrienden naar een koers keek die door hem als een dief in de nacht werd ontvreemd viel er na afloop steevast een doodse stilte. Zuchtend en schouderophalend ging je uit elkaar en eenieder viel zonder uitzondering even in een kleine existentiële crisis over de liefde voor het wielrennen. Een koers die door Gerrans werd gewonnen was de volgende dag vergeten. Gerrans was een fantoom dat een decennium lang mee reed op de bagagedragers van alle andere renners, maar laten we er bij deze nog voor een keer aan denken, dat we nimmer op hem waren bedacht.

Mathijs Stel (email: mathijs@indeleiderstrui.nl)