IDL Retro | Hoe Australisch toptalent niet blij werd van prof zijn, maar wel van Big Macs en Nuggets

6 augustus 2021 is de dag dat Campbell Flakemore 29 jaar wordt. Terwijl andere Australiërs van zijn generatie als Caleb Ewan, Jack Haig, Damien Howson en Michael Matthews hun kilometers afdraaien in het profpeloton, is Flakemore daar al lang vandaan. IDL Retro belicht het gewezen toptalent en zijn zoektocht in de jungle die de wielersport mag heten.

Voor wat meer duiding gaan we terug naar 22 september 2014, het WK tijdrijden voor beloften in Ponferrada, Spanje. Aan de start zien we huidige toptijdrijders als Stefan Küng, Søren Kragh Andersen en Maximilian Schachmann, maar ze bijten allemaal hun tanden stuk op een Aussie: Campbell Flakemore, 21 jaren jong en een geweldige toekomst voor zich.

De contracten vlogen om de oren bij Flakemore, die tot dan toe nog niet eens wist of hij profrenner wilde worden, zo legde hij later uit in een blog op Cyclingtips. Uiteindelijk kwam hij bij het grote BMC terecht. 'Ik had al een roadtrip door Amerika geboekt voor november en december van dat jaar, maar het veranderde in een droom: op trainingskamp in Spanje met alles erop en eraan.'

Flakemore valt in eerste race

Flakemore hield niet zoveel van het gedrang en het gebeuk in het peloton, waar wel meer tijdrijders last van hebben. In zijn eerste profkoers in januari 2015, de Tour Down Under in eigen land, slaat het noodlot dan ook meteen toe: hij valt en breekt zijn sleutelbeen. Vanuit het peloton, van Heinrich Haussler om precies te zijn, kreeg hij het volgende commentaar: 'Gelukkig gebeurde het hier, anders was het wel in je volgende race gebeurd.'

Na zijn herstel werd de gewezen tijdrijder naar de Belgische semiklassiekers gestuurd, waar hij zich totaal niet op zijn gemak voelde. 'Daar reed ik dan, in de staart van het peloton. Ik werd er op alle manieren mogelijk afgereden en dacht bij mezelf: 'Waar ben ik in godsnaam mee bezig?''. Dat was catastrofaal voor het zelfvertrouwen van de jonge Australiër.

BigMacs, kipnuggets, chips en FIFA

'Het voelde alsof ik mijn teamgenoten in de steek liet, alsof ik er niet bij hoorde', schetst Flakemore in 2018. 'Ik herinner me nog dat ik terugkwam uit België en rechtstreeks de McDonalds inliep voor een BigMac en twintig kipnuggets. Het was de eerste keer in drie weken dat ik me weer gelukkig voelde.'

Flakemore kreeg vervolgens een andere trainer toegewezen, wat de motivatie alleen maar verminderde. Voor de Tour of California van dat jaar zag zijn ritme er niet topsportwaardig uit. 'Ik at vier dagen alleen maar chips en speelde FIFA, zonder de fiets aan te raken. Eén keer trok ik mijn tenue aan, maar ben ik niet naar buiten gegaan.' Toen hij terugkwam in Europa en er niet aan te pas kwam in de Ronde van België, vertelde hij trainer Allan Peiper over zijn struggles.

Dat was het begin van het einde: Flakemore reed nog enkele wedstrijden, maar de échte finishlijn was voor hem al in zicht. 'Ik heb van Europa nooit mijn thuis kunnen maken, en dat moet wel als je een goede wielrenner wilt worden. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn beslissing, de sport heeft me alles gegeven en ik was niks geweest zonder het wielrennen', aldus Flakemore, die de wielersport nog altijd actief volgt en er in de zomermaanden elke nacht voor opstaat.

Door: Tom van der Salm - t.vandersalm@indeleiderstrui.nl