Vijf meest hartverscheurende nederlagen van 2021 | Decepties Van Moer, Pidcock, Mäder en co

Het wielerjaar 2021 loopt ten einde en dat betekent dat het tijd is voor de eindejaarslijsten! De komende weken beoordeelt In de Leiderstrui een aantal van de belangrijkste koersen en renners van het jaar en na de vijf meest heroïsche zeges van 2021, is het nu aan de vijf meest hartverscheurende nederlagen!

Van milimetersprints tot op het allerlaatste moment tóch voorbijgestreefd worden en een zeker overwinning aan je neus voorbij zien gaan, het zorgde ook in 2021 soms weer voor dramatische taferelen na de finish. Hierbij is vooral gelet op een grote omslag van lijken te winnen naar toch verliezen, of zó dichtbij komen dat de tweede plek alleen maar als een groot verlies kan voelen.

Eervolle vermeldingen

Natuurlijk zijn er wel meer dan vijf momenten te noemen en daarom passeren ook de andere kandidaten nog even de revue. Het verlies van de bollentrui van Wout Poels in de Tour de France bijvoorbeeld, al zagen we dat stiekem allemaal wel aankomen voor aanvang van de laatste bergrit met een fabelachtige Tadej Pogacar. Of Magnus Cort Nielsen die op een loeisteile heuvel in de elfde rit van de Vuelta pas in de absolute slotfase werd achterhaald. Ook Geraint Thomas, die in de Tour de Romandie op weg leek naar een mooie ritzege, totdat hij door de kou zijn stuur losliet en hard onderuitging. Misschien wel het meest opmerkelijke moment van dit seizoen valt ook onder deze noemer, al is het minder hartverscheurend en vooral zeer pijnlijk: het mislopen van het podium van de Vuelta door Miguel Ángel López en de uiteindelijke opgave. Tenslotte moet ook de nederlaag van Annemiek van Vleuten op de Olympische Spelen genoemd worden. Een zéér pijnlijke situatie voor haar, maar van voor de televisie was het eigenlijk allang duidelijk dat de nederlaag ging plaatsvinden en was het voornamelijk een grote tactische fout. Zo mist het net die topvijfnotering in deze lijst.

5. Philipsen grijpt zesmaal mis in de Tour de France

Jasper Philipsen maakte een interessante carri``erekeuze voorafgaand aan dit wielerjaar. Hét grote sprinttalent uit België verkaste na 2020 van UAE Team Emirates naar Alpecin-Fenix en dat deed hij reeds met een aantal nette overwinningen: etappes in de Tour de Liousin en de Benelux Tour in een sterk deelnemersveld, maar bovenal een rit in de Vuelta a España prijkten op zijn palmares. Bij zijn nieuwe ploeg mocht de sprinter met inhoud gaan wedijveren met Tim Merlier. In het voorjaar waren ze allebei zeer succesvol, maar ook zaten ze elkaar wel eens in de weg, met Merlier toch een stukje succesvoller. Was te verwachten met twee topsprinters natuurlijk, en richting de Tour de France leidde het tot grote twijfels over de rolverdeling.

Eenmaal daar aangekomen moest Philipsen zich schikken als lead-out. Dat deed hij met verve, want in de eerste sprint leidde hij Merlier naar de winst en pakte hij zelf de tweede plek. Het bleek een koerswijziging binnen de ploeg, die ervoor koos om voortaan voor de kansen te gaan met de jonge sprinter. Het resultaat was uiteindelijk zeer onbevredigend en pijnlijk: na 21 ritten stond Philipsen met lege handen: driemaal tweede en driemaal derde. Op de Champs-Élysées barstte hij in tranen uit: 'Een stomme, belachelijke sprint!'. Mark Cavendish en Wout van Aert troefden hem telkens af en de 23-jarige droop zegeloos af richting huis. Toch eindigde het jaar zeer goed voor het toptalent: twee ritten in de Vuelta en maar liefst vier zeges op rij in het najaar zorgden voor een geweldig slot van 2021. Of het helemaal bevredigend is, moeten we ons afvragen. De blik gaat in 2022 ongetwijfeld volledig op die felbegeerde etappewinst in de Tour de France.

4. Affini mist op een haar na gedroomde zege in de Giro d'Italia

Waar Philipsen maar liefst zes keer op het podium van een etappe eindigde in de Tour de France, was Edoardo Affini twee maanden daarvoor ook meermaals zeer dichtbij een ritzege geweest in een grote ronde. Namens Jumbo-Visma reed hij de Giro d'Italia en de gerenommeerd tijdrijder deed dat niet onverdienstelijk. In de proloog eindigde hij op een tweede plek achter een ontketende Filippo Ganna, terwijl hij in de slottijdrit door datzelfde snelheidsmonster verschalkt werd en als derde eindigde. Die twee prestaties zorgden echter niet voor de grootste teleurstelling, al wist hij na afloop nog niet goed wat hij ervan vond.

In de dertiende rit van de Giro doet Affini zijn gebruikelijke werk. De Italiaan geldt als een van de laatste posten in de sprinttrein van Dylan Groenewegen. Hij beunt op kop voor de Nederlander, maar tevergeefs, Groenewegen zit niet goed gepositioneerd. Het tempo dat hij hanteert is echter zo moordend dat de renners zijn wiel niet kunnen houden. Hij slaat een serieus gat en lijkt op weg naar een geweldige putsch, totdat Giacomo Nizzolo op het allerlaatst nog versnelt. Op minder dan vijftig meter van de finish wordt hij door zijn landgenoot voorbijgestoken. Voor de ene een droom in vervulling na vele tweede plaatsen in zijn thuiskoers, voor de ander een droom die in duigen valt. Het lijntje tussen winnen en verliezen bewijst nog maar eens flinterdun te zijn in het wielrennen.

3. Fotofinishes Demi Vollering en Tom Pidcock in Brabantse Pijl en Amstel Gold Race

Oké, oké, misschien is het een beetje valsspelen om hier twee verschillende renners én wedstrijden te noemen, maar deze koersen en uitslagen zijn op meerdere manieren met elkaar verbonden door de ophef die naderhand ontstond. We leven op 14 april wanneer de vrouwen de Brabantse Pijl verrijden. Niet geheel verrassend strijdt een renster van SD Worx om de zege en ditmaal is het de eer aan Demi Vollering. De Nederlandse denkt te winnen en steekt de handen in de lucht, maar moet een enorme klap verwerken na de finish. Naderhand blijkt ze met 0,0004 seconden verloren te hebben van Ruth Winder. Een deceptie van jewelste. Ze dacht écht gewonnen te hebben en met het blote oog is het niet te zien, maar toch staat ze met lege handen.

Vier dagen later staat de Amstel Gold Race op het programma. Terwijl Vollering met een nieuwe tweede plek, ditmaal met een grotere marge, wederom een teleurstelling te verwerken krijgt, vindt eenzelfde discussie als bij haar nederlaag in de Brabantse Pijl plaats. Aan de finish van de mannenrace is het namelijk onduidelijk wie als eerste zijn wiel over de lijn drukt, Wout van Aert of Tom Pidcock? Het blote oog lijkt misschien wel in het voordeel van Pidcock te zijn, maar de Belg wordt uiteindelijk als winnaar uitgeroepen. Twee keer in vier dagen een koers beslist op millimeters, is dat wel zo eerlijk? Vervolgens komt ook nog een discussie op gang over de correctheid van de finishcamera's. Was Pidcock niet de terechte winnaar geweest? De winnaar zelf geloofde het niet eens, maar de pijn werd er niet minder om voor de nummer twee. Een bizarre dubbele millimeternederlaag binnen vier dagen tijd voor Vollering en Pidcock.

2. Roglic berooft Mäder van de winst in Parijs-Nice

Misschien wel een van de meest besproken koersen van dit jaar was Parijs-Nice en dat kwam allemaal door een zeer opmerkelijk slot van de Franse etappekoers. De eerste zes ritten passeerden zonder al te bijzondere momenten: Primoz Roglic domineerde en de massasprints en tijdrit werden gewonnen door Sam Bennett en Cees Bol en Stefan Bissegger. Het venijn van de ronde zat duidelijk in de staart. In etappe zeven gebeurde iets wat veel stof deed opwaaien in de wielerwereld, met Gino Mäder als groot slachtoffer in de koers en Roglic als slachtoffer in de media en onder vuur van sommige (oud-)wielrenners.

Na een ritzege in de Ronde van Hainan in 2018 had het Zwitserse talent Mäder nog geen overwinning op zijn palmares kunnen bijschrijven, maar daar leek begin 2021 verandering in te komen. Vanuit de vroege vlucht was de renner van Bahrain Victorious de sterkste van de kopgroep op de slotklim en hij leek onbedreigd op weg naar een mooie en verdiende zege. In zijn schaduw was echter een schouwspel om seconden bezig in het klassement. De leider, Roglic, had zijn grootste belager, Maximilian Schachmann, in zijn wiel en wilde die maar al te graag afschudden. De Sloveen wist hem net voor de top af te schudden en hij kwam angstvallig dicht in de buurt van de solist aan kop. Een ontketende Primoz greep hem bij zijn lurven met minder dan vijftig meter te gaan en toonde geen genade: alsof Gino stilstond, passeerde de zwartgele sneltrein uit Slovenië.

Na de etappe werd gesproken over de wielermores, de ongeschreven regels. Had Roglic hier de zege niet aan Mäder moeten laten, klonk de kritiek. De hoofdrolspelers wilden daar niets van weten, maar de criticasters kregen een dag later hun 'revanche' al. Na twee valpartijen vergooide de renner van Jumbo-Visma een zeker lijkende eindoverwinning. Mäder revancheerde zich overigens ook, al was het iets later. De Zwitser behield zijn topvorm en won ritten in de Ronde van Zwitserland en Giro d'Italia en werd vijfde in de Vuelta, inclusief de jongerentrui.

1. Brent van Moer: desillusie in Ronde van Limburg en wéér bijna in Tour de France

Tot slot komen we bij misschien wel de grootste pechvogel van het peloton. Waar de rest van deze lijst bestaat uit renners die een hartverscheurende nederlaag te verduren kregen van een nét iets sterkere opponent, kan Brent Van Moer wijzen naar een onoplettende seingever. In de slotfase van de Ronde van Limburg blijft hij op zeer knappe wijze een razend peloton voor, maar dan slaat het noodlot toe. Hij wordt een weggetje ingestuurd waar hij niet in moet en vergooit zo de kansen op een zege in zijn thuisland. Gedesillusioneerd is Van Moer na afloop en de seingever schaamt zich kapot, maar wat koop je ervoor als profrenner?

Een paar weken later revancheert Van Moer zich door zijn trucje nog eens haarfijn over te doen in het Criterium du Dauphiné. Door onverwachts te snel te zijn voor het peloton pakt hij de openingsrit en leiding in de Franse voorbereidingskoers. Hij verdient zijn selectie voor de Tour de France dubbel en dwars en daar krijgt de Belg de kans van zijn leven in rit vier. In een typische sprintersrit gaat hij op avontuur met één kompaan. De ontsnapping haalt het doorgaans niet in deze situatie, maar die dekselse Van Moer is niet voor één gat te vangen. Het peloton moet gaan haasten en met nog maar 200 meter te gaan valt het doek voor de avonturier. Moegestreden wordt hij bijgehaald door de sprinters. Na de deceptie in de Ronde van Limburg nu gelukkig wel op waarde geklopt, maar op dit toneel zo'n kans zien wegglippen met de finish in zicht, in combinatie met een ontnomen zege in Limburg? Dat is met recht hartverscheurend te noemen.

Pim Lansbergen (E-mail: redactie@indeleiderstrui.nl)

Klik hier om in te zetten bij Bet365 en bekijk de wedstrijden van vandaag om op te wedden!