Interview | Glimlach is terug bij Alvarado na loodzware periode: 'Ik heb thuis regelmatig zitten huilen'

Nog niet zo heel lang geleden stond Ceylin del Carmen Alvarado op de top van de apenrots in het veldrijden. Ze was nog maar 21 jaar toen ze in het seizoen 2019/2020 plots heel veel begon te winnen bij de elite. Het ging zo goed, dat ze na haar titel bij het NK veldrijden besloot om begin 2020 het WK in Dübendorf niet te rijden bij de beloften, maar in de hoogste categorie. Ze pakte doodleuk meteen de wereldtitel. De wereld lag aan haar voeten, totdat na een succesvol seizoen 2020/2021 de sneltrein rap tot stilstand kwam. Tegenslag hoopte zich sindsdien op, maar het einde lijkt in zicht. In gesprek met In de Leiderstrui vertelt Alvarado uitgebreid over de lange weg terug na een loodzware periode.

We spreken Alvarado daags voor haar vertrek naar Amerika. Daar staat ze zondag aan de start van de eerste wereldbekercross in Waterloo, alvorens een week later in de wereldbeker wordt gereden in Fayetteville. Het worden haar derde en vierde cross van het seizoen, nadat ze op 25 september in Beringen haar veldritseizoen opende met een vijfde plaats. Een week later in Meulebeke volgde een zevende plek. Beide keren finishte ze dik anderhalve minuut van de winnares van de dag, maar wie haar hoort door de telefoon, hoort vooral weer een lachende Alvarado, die er zin in heeft. Dat was wel even geleden.

Als we teruggaan in de tijd, dan begon de malaise eigenlijk in de winter van 2021. We lazen over 'een verstoord bloedbeeld', maar kun je eens vertellen wat er nu precies aan de hand was?

'Ja, ik kwam uit mijn mountainbikecampagne, wat al niet heel goed ging. Ik had het idee dat dat kwam door het hoge niveau bij het vrouwelijke mountainbiken en dat ik daarom gewoon nog niet mee kon. Toen ik het veld inging en de eerste cross daar ook niet goed ging, begonnen er echter wel alarmbelletjes te rinkelen. We besloten om even te stoppen en te kijken wat er aan de hand was. Ik heb bloedonderzoek laten doen en de waardes waren op allerlei manieren gewoon niet goed. Dat wisten we dan, maar we wisten niet zo goed waar het aan lag en wat we ermee moesten. Op die manier heb ik de hele winter lopen sukkelen en pas later bleek dat ik met het CMV-virus kampte. Toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar, maar helaas wel te laat. Het advies was om te rusten, maar dan moest ik mijn veldritseizoen stoppen en dat wilde ik natuurlijk niet. Het was een lastige keuze en uiteindelijk ben ik doorgegaan, achter de feiten aan hobbelend. Een bumpy ride, met vele dalen en veel teleurstellingen.'

Begrijpelijk, want als ik je resultaten van vorig seizoen erbij pak, dan is het eigenlijk bizar dat je zo presteerde met een virus. Hoe frustrerend is dat, dat je rondrijdt met het idee dat je die anderen in normale doen had kunnen hebben?

'Dat is enorm frustrerend, maar niet alleen dat. Het is een mix van teleurstelling, frustratie, boosheid, verdriet... Er gaat van alles door je hoofd en je worstelt met jezelf, omdat je niet weet wat er precies aan de hand is in je lichaam. Je wil zo graag en wat je zegt, je weet ook dat je het kan. Dan is het heel hard en pittig om daarmee om te gaan.'

Interview gaat verder onder de foto.

Als je nu terugkijkt, had je misschien toch niet gewoon je veldritseizoen moeten stoppen?

'Euhm, ja... Nee, want ik denk dat dat een gemiste kans zou zijn geweest. Op het EK (vierde, red.) en het WK (vierde, red.) doe ik uiteindelijk mee om het podium en hoewel dat niet om de overwinning ging, is het toch een medaille en dat is wel iets. Dat zijn mooie momenten in je carrière, ook al zou je misschien meer willen bereiken op dat moment. Ik heb er het beste van kunnen maken, hoe lastig de keuze ook was. Als ik was gestopt, had ik volledig moeten rusten en dat was mij misschien wel zwaarder gevallen, zo middenin het seizoen. Die rust heb ik nu genomen na het veldritseizoen en dat was achteraf gezien ook prima. Het klinkt misschien hard, want natuurlijk moet je luisteren naar je lichaam, maar je bent als topsporter ook wel een beetje gemaakt om af te zien. Of zo iets, haha!'

Was je thuis een beetje te genieten in die periode?

'Hahaha, nou ik was gewoon niet vrolijk. Mensen om me heen moeten dan gewoon niet te lastig doen, ook omdat ze weten dat je als topsporter soms kampt met tegenslagen. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn en ik heb thuis regelmatig zitten huilen. Ik heb me echt ellendig gevoeld en heb geprobeerd om mijn ei kwijt te kunnen bij mijn ouders en mijn vriend. Zij luisteren dan wel, maar meer kunnen ze ook niet doen. Je krijgt een stukje frustratie en dan ben je niet altijd even vrolijk, goedgezind en aardig. Dat ging de hele winter een beetje door, dus dat was voor de mensen naast mij niet leuk meer. Zij hebben dat ook wel uitgesproken en dan probeer je daar over te praten, maar de tegenslagen bleven zich opstapelen. Het wordt een vicieuze cirkel en ik heb vaak genoeg te horen gekregen dat het niet altijd even leuk was met mij. Dat snap ik, maar het waren emoties die ik voor het eerst op die manier meemaakte.'

En dan kwam daar nog een polsblessure overheen, waaraan je dit voorjaar bent geopereerd... Waar kwam die precies vandaan?

'Dat was een beetje een onverwachts iets. Ik ben gevallen in de laatste ronde van het WK in Fayetteville en die val ving ik op met mijn hand. Ik ben toen opgestaan en ben nog gefinisht, maar weet nog wel dat ik veel last had van mijn pols. Dat hield twee dagen aan, maar de pijn verdween daarna. Ik dacht dat 'ie gewoon gekneusd was en stond er verder niet echt meer bij stil. Twee dagen erna zei ik thuis wel dat het nog gevoelig was, maar ik dacht dat het wel over zou gaan. Ik ben op vakantie gegaan en heb daar allerlei dingen gedaan, zoals volleyballen enzo. Ik kreeg weer last en ben toch maar naar de fysio gegaan. Die zei dat ik misschien foto's moest laten maken, maar dat heb ik volkomen genegeerd. Toen de pijn vervolgens erger en erger werd en het ook zeer deed bij de kleine dingetjes, ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ik bleek een pees te hebben gescheurd in mijn pols en de enige oplossing was opereren. Ik had meteen schrik, want ik zou enkele weken later aan mijn mtb-seizoen beginnen. Gelukkig was de arts heel meegaand en kon ik een dag later al geopereerd worden. Ze zei dat er maanden hersteltijd voor stond, maar die tijd had ik niet. We moesten iets verzinnen om het te versnellen, ik kreeg korter gipstijd en mocht eerder dan normaal weer op de rollers. Dat ging vrij goed, al doet het nog wel zeer. Ik heb er echter geen last meer van.'

Heb je daarom ook meer wegwedstrijden gereden dan in andere jaren?

'Ja. Ik zou eigenlijk een volledig mtb-seizoen draaien, omdat ik in 2021 ook al gemist jaar had door mijn gezondheid. Ik mocht alleen niet mountainbiken. De eerste drie á vier weken heb ik iedere dag op de rollers gezeten, met mijn arm zo hangend in de lucht. Daarna mocht ik wel buiten fietsen, maar alleen op de weg, totdat mijn pols uit het gips was. Ik was drie maanden verder en dus is besloten om mij vooral op de weg te laten rijden, in plaats van wachten op de mountainbike. Die hebben we achterwege gelaten en de weg is uiteindelijk goed voor mij geweest. Toch is het wel jammer geweest, want ik keek uit naar mijn mtb-programma. Dat is een beetje in de soep gelopen.'

Ja, de Spelen in Parijs zijn inmiddels nog maar een kleine twee jaar weg... Na de vorige Spelen zei je dat je dolgraag om de prijzen mee wilde doen in Parijs, maar is dat nu nog een realistisch doel?

'Pfoe, dat is lastig. Ik denk zeker dat het nog mogelijk zou zijn om me te kwalificeren, maar of ik ook effectief naar de Spelen ga, is een ander verhaal. Nederland heeft met Anne Terpstra, Anne Tauber en Sophie von Berswordt vrouwen die ook goed fietsen. Als ik terug op niveau kan komen en mee kan doen om de prijzen, dan is het de vraag wie Nederland meeneemt. De vorm van dat moment zal dan beslissend zijn. Ik sluit de Spelen zeker nog niet uit, maar het is wel een lastiger verhaal geworden, omdat ik twee van de vier seizoenen al heb gemist. We zien wel hoe het loopt en zou het tof vinden als ik me alsnog zou kunnen plaatsen. Eerst maar eens crossen!'

Interview gaat verder onder de foto.

Ja, dat is natuurlijk de volgende stap nu... Je zei tijdens de teampresentatie in september dat je de pols nog wel voelt en dat je rond december helemaal hersteld zou moeten zijn. Is dat nog steeds zo?

'Ja, dat wel. De pijn is een beetje stabiel. Als ik een zware inspanning heb gedaan, dan heb ik de dag erna wel last van mijn pols. Dan merk ik dat 'ie nog niet sterk genoeg is om al die inspanningen goed aan te kunnen. December is wel realistisch, al verergert de pijn niet en dat is positief.'

Het is niet dat je dagelijks langs de fysio moet?

'Nee, nee, al moet ik mijn pols natuurlijk wel mobiel houden. Vooral vlak na de operatie heb ik veel fysio moeten doen, om het gewricht meteen weer daar te krijgen als waar die was. Ik moest mijn stuur weer kunnen vasthouden en kunnen sturen. Dat is goed verlopen, maar nu moet het uit zichzelf verder herstellen.'

Hoe voelden die eerste twee veldritten in België, als we het hebben over de pols en een klein beetje over de benen?

'Tijdens de wedstrijden zelf heb ik er geen last van, maar de dag erna voelde ik de pols wel. Dat is nog wel een werkpunt, dat ook dat weer oké is straks. Tijdens de crossen zal het ook met adrenaline te maken hebben, maar het gaat ook gewoon best wel goed.'

Als je Fem van Empel, Lucinda Brand en Annemarie Worst nu ziet winnen, ben je ergens dan bang dat je weer zo'n winter tegemoet gaat, waarin je er mogelijk wat achteraan hobbelt?

'Ik had vooral in het begin een beetje schrik, omdat ik totaal niet wist waar ik stond. Na mijn eerste cross in Beringen had ik wel een idee en was die schrik wel weg. Lucinda heeft natuurlijk veel op de weg gereden en is meteen doorgegaan in het veld. Die neemt haar vorm echt mee. Dat is misschien nog geen topvorm, maar toch zeker al beter dan mijn vorm op dit moment. Dat geldt ook voor Fem. Ze gaan allebei heel goed, maar dat beïnvloedt mij niet. Ik weet waar ik sta en waar we aan werken en ben verre van in topvorm. In augustus had ik nog corona, waardoor ik helemaal vanaf nul moest beginnen. Dat heeft wel een beetje roet in het eten gegooid voor mijn conditie, maar ik ben niet bang dat ik dit seizoen niet mee ga doen om de prijzen. Dat heeft alleen een beetje tijd nodig. Ik voel me goed en heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.'

Kun je daarin iets zeggen over je waardes, als je die vergelijkt met je laatste echt goede seizoen? Op hoeveel procent zit je dan nu?

'Oeh, dat is lastig om te zeggen. Sinds de tijd dat ik al die wedstrijden won, is het niveau in het vrouwenveldrijden zo enorm gegroeid. Je kan het niet meer vergelijken, dus weet ik ook niet hoe mijn vorm van toen zich verhoudt tot de vorm van nu van de rest. Ik zit er zeker nog wel even vanaf, maar een percentage durf ik er niet op te plakken.'

Het EK is nog wel steeds een ambitie? Of gaat de volle focus op het WK?

'Oh zeker, het EK is nog een maand ver en daarin kan veel gebeuren en kun je veel doen. Als ik de vormpiek richting het EK bereik die ik wil bereiken, dan zullen we in de race zien hoe dat uitpakt.'

Je bent in ieder geval wel weer te genieten thuis?

'Haha! Ja, er zijn zoveel mensen die tegen mij zeggen dat ik weer zo vrolijk ben en zo anders. Het zal wel beter zijn, zeker?'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)