Laatbloeier Faulkner keihard geworden door wilde jeugd in Alaska: 'Eten was bijna op, of we kwamen beren tegen'

Kristen Faulkner zorgde in Parijs voor een geweldige stunt met de gouden medaille op de wegrace. Van tevoren waren vrouwen als Lotte Kopecky en Marianne Vos de topfavorieten, maar de 32-jarige Amerikaanse was slimmer en kwam solo over de streep. Bij de Geraint Thomas Cycling Club vertelt Faulkner over haar bizarre jeugd in Alaska en hoe dat invloed had op haar als renner.

Faulkner kende een atypische jeugd: zij bracht veel tijd door in de woede wildernis van de noordelijkste staat van de Verenigde Staten. 'Alaska is een ruige plaats om op te groeien', vertelt ze. 'Ik ging op wandeltochten met de familie, en andere keren waren we alleen met de kinderen. Het was soms koud en regenachtig, je moest soms slapen in onze tent met natte kleren. Andere keren was het eten bijna op, of kwamen we beren tegen.'

Dat soort ervaringen hebben haar geholpen in alle aspecten van haar leven. 'Er waren veel situaties waar ik bang of nerveus was. Ik leerde om comfortabel te zijn in oncomfortabele situaties, en je leert hoe je problemen moet oplossen als het echt moet. Als je een beer tegen komt, dan moet je dat probleem oplossen, anders zijn de gevolgen enorm. Dan lijkt een lekke band ineens niet zo erg meer.'

Rustig blijven, dat is iets wat ze heeft geleerd tijdens haar leven in Alaska. 'Ik deed een fietstrip door Alaska tijdens de corona-uitbraak in 2020. Ik moest de hele tijd beerspray met me meenemen omdat ik constant beren tegenkwam op mijn fiets. Ik herinner me een keer dat ik een doodlopend stuk inreed en dat er plots een beer achter me zat. Toen dacht ik wel even: 'uh oh, wat doe ik nu?' In theorie is mountainbiken in Alaska super, omdat er zoveel bossen zijn. Maar er zijn veel beren. Op een fiets ga je heel snel en plotselinge, snelle bewegingen, daar schrikken beren juist van.'

Lees verder onder de foto!

Faulkner over Olympische wegrace: 'Dag van tevoren pas besloten om van start te gaan'

Faulkner begon pas met fietsen toen ze 24 jaar was, en vier jaar later was ze professioneel wielrenster. Het is een razendsnelle progressie geweest voor de Amerikaanse, die in Parijs deelnam aan haar eerste Olympische Spelen. Maar oorspronkelijk zou ze niet eens starten in de wegrace. Pas na het wegvallen van Taylor Knibb, die zich volledig focuste op de triatlon, kwam er een plekje vrij. Maar zelfs toen was er nog niks zeker, want Faulkner had ook verplichtingen op de baan.

'Ik reed de ploegenachtervolging op de baan, twee dagen na de wegrace. Ook al had ik me gekwalificeerd voor de race op de weg was ik nog niet zeker of ik wel mee wilde doen. Ik maakte me zorgen dat ik te moe zou zijn na een grote inspanning. We hadden een goede kans op een medaille op de baan en ik was de enige van de vierkoppige selectie die nog nooit een plak had gewonnen. Ik had daardoor een enorme druk op me en was heel nerveus. Ik vroeg me af: 'Moet ik de wegrace doen?' Ik heb een dag van tevoren pas besloten om van start te gaan.'

'Ik begin nooit te vieren voor de finish'

En dat was geen slecht besluit. Want de Amerikaans kampioene wist, met topfavoriet Kopecky in het wiel, het gat met Vos en Blanka Vas te dichten. In de slotkilometers knalde ze eroverheen en pakte ze zo goud. Maar de zege vieren leek ze niet te doen. 'Ik begin nooit te vieren voor de finish. Ik wist niet wat mijn gat was, omdat er geen communicatie was. Ik was de traagste van de vier en moest dus solo over de streep komen. Achterom kijken zou me alleen maar in de weg zitten, ik moest focussen. '

Zelfs na de streep stak ze haar handen niet in de lucht. Het liefst wilde ze direct op de hometrainer stappen om af te koelen. 'Want het eerste waar ik aan dacht, was: 'Ik moet uitrijden, want ik heb een belangrijke race over twee dagen.' Ik had het baanteam beloofd dat ik meteen de focus zou leggen op herstellen voor de Team Pursuit na de wegrace.' Op deze discipline pakte Faulkner eveneens goud na een spannende strijd met Australië.