Olympisch kampioene Faulkner trapte niet in val van Kopecky: 'Ik heb haar toch laten werken'

Kristen Faulkner kroonde zich zondag in Parijs verrassend tot de olympisch kampioen in de wegrit. De Amerikaanse beschikte in de finale over ijzersterke benen en reed met nog drie kilometer te gaan weg bij Lotte Kopecky, Marianne Vos en Blanka Vas, om vervolgens solo over de meet te passeren met de Eiffeltoren als getuige.

De dame uit Alaska heeft een bijzonder verhaal: vanuit de afgelegen staat belandde ze als durfkapitalist op Wall Street, waar ze flinke bedragen verdiende. Desondanks besloot ze het roer om te gooien en zichzelf op de fiets te richten, wat enkele jaren allemaal samenkwam in Parijs. Voor het oog van haar familie reed ze naar de olympische titel.

'Hoe het voelt? Het is een droom die uitkomt', waren de eerste woorden van Faulkner na afloop van haar race. 'Dit is iets wat ik lang najaag en nu komt die droom eindelijk uit: het is het beste gevoel wat ik ooit heb gehad, ik kan het niet in woorden uitdrukken.'

Faulkner - die voor de duidelijkheid een zeer goede renster is - had zelf bij de start ook niet direct gedacht dat ze zou winnen. 'Ik had goede hoop', duidt de dame die pas twee weken geleden definitief te horen kreeg dat ze de wegrit zou rijden. 'Over twee dagen rijd ik de ploegenachtervolging, en de afspraak was dat ik de wegrit erbij zou nemen als ik het gevoel had dat ik voor een medaille kon rijden. En dat had ik.'

'Het was een zware wedstrijd, maar ik wist wel: als ik mee zou doen, dan was het niet maar gewoon om mee te doen. Maar om voor de zege te rijden', vervolgde ze haar relaas. 'Ik had dus de toewijding en de ambitie, die belofte heb ik ook gemaakt richting mijn maatjes van de ploegenachtervolging', aldus de dame die dus ook nog op de baan in actie komt.

Faulkner liet Kopecky haar niet gek maken

Hoe bokste ze het dan voor mekaar, wetende dat ze met Lotte Kopecky nog een hele inspanning moest doen om van voren te geraken? 'Ik wist dat Kopecky ook de sprong naar voren wilde maken, dus ze moest wel meewerken. Enkele keren liet ze wat blijken dat ze niet wilde rijden, maar ik heb haar dat toch laten doen. Ze wilde winnen, dat was wel duidelijk. En dat kon alleen als we naar voren reden.'

In de absolute slotfase kwamen ze dan bij Vos en Vas. 'Hen kon ik ook niet kloppen in een sprint, dus ik moest het wel doen met een aanval. Het beste moment was net nadat we bij elkaar waren gekomen, omdat de vermoeidheid er dan nog bij iedereen inzit. Op dat moment ging ik dus ook, wetende dat ik daar ook op geoefend heb.'

Opvallend genoeg reed ze letterlijk door tot na de meet, dus zonder te juichen. Waarom was dat? 'Ik was er vrij zeker van dat ik had gewonnen, maar ik had zoiets van: wat is er in godsnaam gebeurd? Ik kon het nog niet op me laten inwerken of realiseren, daar had ik enkele minuten voor nodig. Ik wist dat ik goud had gewonnen, maar ook weer niet', zegt ze met een grote glimlach.