Column: Voor de publieke perceptie zou het goed zijn als Geoghegan Hart straks de Tour wint

Jai Hindley zat ergens in een hotelkamertje in Italië en hij stond een groep journalisten te woord, veelal uit Australië. Niet iedereen kon er eind mei bij zijn toen Hindley het roze naar Verona bracht en de Giro d'Italia op zijn naam schreef. En dus hadden we de situatie dat de allersterkste wielrenner daags na drie weken koers vragen moest beantwoorden over zijn Giro. Niet over hoe machtig hij had gewonnen, maar ook over die eeuwige vergelijking met 2020.

We gaan even terug naar het coronajaar, waarin drie grote rondes in drie maanden tijd werden afgeraffeld. We begonnen met de Tour de France, daarna kwam de Giro d'Italia en we sloten af met de Vuelta a España. In de Tour kregen we de epische strijd tussen Tadej Pogacar en Primoz Roglic voorgeschoteld. Pogacar reed het rubber van z'n wielen op La Planche des Belles Filles en dompelde Jumbo-Visma in rouw. Er werd zo lang over nagesproken, dat de wielerfans amper door hadden dat de Giro al een week onderweg was.

De Giro van 2020 was een afdankertje en een tussendoortje

De Giro van 2020 werd in alles weggezet als afdankertje, als tussendoortje ook. Want Roglic richtte zich na het Tour-debacle op de Vuelta en Richard Carapaz deed hetzelfde namens INEOS. Pogacar buikte uit na zijn verrassende Tour-overwinning en zo werd de Giro er één met een startlijst die bij het grote publiek niet zo aansprak. De blik was bovendien gericht op Steven Kruijswijk en Simon Yates, die door een positieve coronatest echter al vroegtijdig naar huis moesten. Geraint Thomas crashte en Vincenzo Nibali reed door de stroop.

De Giro verloor zijn gezicht, en daarmee belangstelling. Bij In de Leiderstrui liepen de views voor de Giro-artikelen terug, ook al omdat er met Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Vlaanderen grote Monumenten werden verreden, terwijl de dappere strijders in Italië de kou en sneeuw trotseerden in ongetwijfeld één van de zwaarste Giro's ooit. Toen Wilco Kelderman in de slotweek het roze pakte, leefde wielerminnend Nederland weer even op, om tot hun teleurstelling te zien dat de vorm bij Kelderman wat afbotte, en twee jonge gasten er met de shine vandoor gingen.

Terwijl iedereen zich druk maakte over die ene etappe over de Stelvio, waarin Kelderman loste en Hindley namens Team Sunweb niet wachtte, kreeg de strijd om het roze niet de aandacht die het verdiende. Het ging per slot van rekening om het roze, om drie weken bizar zware koers (met veel bergen, veel regen en lage temperaturen) en er werd zo ontzettend hard werd gefietst... Ik schreef er een Gespot op Strava over, waaruit zwart op wit bleek dat het in de Giro van dat jaar langer, harder en hoger ging dan in de zo bewierookte Tour de France.

Met Pogacar en Roglic valt de rest een beetje in het niet

Geoghegan Hart won, maar buiten INEOS Grenadiers maalde er vrijwel niemand om. In de dagen na de Giro werd er nog kort stilgestaan bij het verloren roze van Kelderman en de tweede plek van Hindley, om vervolgens door te gaan met de Vuelta a España. Die was per slot van rekening alweer onderweg. Geoghegan Hart vertelde over zijn inspanningen in Italië, vooral in etappe 15: 'Ik heb 400 watt gereden voor de volledige veertig minuten (op de Piancavallo, red.), met een piek van zo'n 440 watt. Ik kan me nog herinneren dat mijn coach Tim Kerrison naar me toe kwam en dat hij zei dat mijn waardes bij de beste prestaties hoorden die hij ooit had gezien binnen de ploeg.'

Het was alsof de kersverse Giro-winnaar stond te schreeuwen in een lege ruimte. Wie in mei van dit jaar de televisie aanzette en mensen hoorde praten over Hindley, kon niet anders dan concluderen dan dat die Giro in 2020 nooit heeft plaatsgevonden. Dat Hindley zo hard reed, was voor velen een verrassing. Dat Hindley de Giro won, kwam een beetje uit het niets. Op Twitter reageerde er zelfs iemand, dat het allemaal alleen mogelijk was omdat de klassementstoppers niet aanwezig waren in Italië. Carapaz, Hindley en Landa werden afgedaan als 'subtoppers op rondegebied'.

Ik snap de tendens, want met Pogacar en Roglic aan het front valt de rest een beetje in het niet. En toch wordt er ook dan gemeten met twee maten. Jonas Vingegaard kan een grote ronde winnen en wordt gezien als een supertalent, terwijl Hindley na een net gewonnen Giro vragen moest beantwoorden over z'n waardes in 2020. Ook ik maakte me er schuldig. Waren die waardes in 2020 wel echt zo goed? Waren ze nu hoger? Hindley had er al zo vaak vragen over moeten beantwoorden, maar het was niet genoeg. Alsof ook de journalisten van dienst niet wilden geloven dat een goedlache Jai uit Australië de Giro d'Italia had gewonnen.

Bettiol, Hindley en Geoghegan Hart weggezet als eendagsvliegen

Het is een beetje hetzelfde als Alberto Bettiol die in 2019 de Ronde van Vlaanderen won. Mensen zeiden het nog net niet hardop, maar eigenlijk vonden ze het maar niks. Een onbekende nietsnut als winnaar van De Ronde!? Zo moeten ook Hindley en Geoghegan Hart zich hebben gevoeld sinds 2020. Het hielp voor alle drie niet mee dat ze sinds hun grootse prestaties te maken kregen met tegenslag op tegenslag. Infecties, crashes, ziekte, coronabesmettingen... Dat Bettiol, Geoghegan Hart en Hindley sinds De Ronde 2019 en de Giro 2020 niet meer op niveau kwamen, werkte in de hand dat ze werden weggezet als eendagsvliegen.

Als je anno 2022 niet Tadej, Primoz, Wout of Mathieu heet, word je minder op waarde geschat. En als je dan wint, wordt er eerder gekeken naar het falen van de Woutjes en de Mathieu's, dan dat er respect is voor de winnaars. Zou Kasper Asgreen nog vragen krijgen over zijn Ronde van Vlaanderen in 2020? Ik denk dat Mathieu er in de afgelopen twee jaar vaker naar gevraagd is. Mensen hebben bevestiging nodig, een herhaling van zetten. Na zijn tweede plaats in 2020 is de Girowinst voor Hindley nu misschien wel het moment dat mensen hem serieus gaan nemen. Bettiol en Geoghegan Hart hangen nog in het onbekende.

Het is niet eerlijk, want de wielersport gaat verder dan alleen de allergrootsten. Ik beweer hier niet dat Hindley en Geoghegan Hart het zo even winnen van Pogacar in de Tour, maar ze moeten wel op waarde worden geschat, helemaal als de cijfers letterlijk voor ons lagen en liggen. Voor de publieke perceptie zou het goed zijn als Geoghegan Hart straks de Tour wint, het liefst in een ronde waarin Pogacar en Roglic meedoen en uitrijden. Alleen op die manier krijgen bizar knappe prestaties zoals het winnen van de Giro de waardering die ze verdienen. Al zal het ook in zo'n scenario waarschijnlijk alleen gaan over waarom Tadej en Primoz niet hebben gewonnen...

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)