Het wielrennen gaat uit haar winterslaap ontwaken. Volgende week is het zover. Dinsdag 16 januari gaat de koers weer van start en traditioneel is de Tour Down Under als eerste WorldTour-koers aan de beurt. Dan wordt duidelijk wie er met een kickstart het nieuwe jaar inrolt en wie er nog moeten sleutelen aan de basis voor 2024. De Tour Down Under is dan wel de eerste grote koers van het jaar, qua geschiedenis is het Australische rondje een van de jonkies uit het circuit. In deze Retro nemen we je mee naar enkele ijkpunten in de geschiedenis van Down Under. Van sprintbommen en één Nederlands succes, tot een Tasmaanse Duivel die van de klassieke Willunga Hill zijn onbetwiste jachtterrein maakte.
Down Under als sprinterskoers: eindzeges André Greipel en het record van Simon Gerrans
Heden ten dage kennen we de Tour Down Under als een veelzijdige koers. Vaak met enkele vlakke etappes en enkele ritten waarin de taaie mannen die goed bergop kunnen het klassement vorm geven. In de eerste jaren zegevierden echter veelal de rappe mannen uit het peloton in de algemene rangschikking. Ook redelijk recent wonnen snelle mannen als Daryl Impey nog het eindklassement, al was dat vaak door het sprokkelen van bonificatieseconden in de sprintetappes en door aan te klampen in de heuvelritten. In de beginjaren van Down Under kroonde zelfs André Greipel zich behoorlijk soeverein tot primus van de eerste rittenkoers van het jaar. André Greipel? Ja wel!
De oersterke Duitser won in 2008 maar liefst vier etappes en veroverde op de voorlaatste dag de leiderstrui. In 2010 boekte Griepel opnieuw drie zeges en won hij opnieuw het eindklassement. Moet gezegd: colletjes als Willunga Hill en Mount Lofty ontbraken in het rittenschema en de Tour Down Under had in deze jaren meer weg van een sprintersbal. Tussen 2006 en 2016 won een andere machtssprinter, Simon Gerrans, vier maal het rondje in zijn thuisland. Hiermee bezit Gerrans fier het record van de meeste eindzeges. De klassiekerspecialist, die ook Luik-Bastenaken-Luik en Milaan-Sanremo won, liet hiermee zien dat de Tour Down Under lastig te winnen viel voor echte klimmers, maar wel een mooie potentiële prooi was voor sprinters die goed bergop konden.
Slagter houdt Thomas achter zich en zorgt voor unieke Nederlandse zege in Tour Down Under
Wat is de overeenkomst tussen Koos Moerenhout, Tom-Jelte Slagter en Wouter Wippert? Het zijn deze drie namen die als enige Nederlanders in Australië een rit wonnen. Moerenhout deed dat al in 2000 en Wippert in 2015. Slagter is nog altijd de enige Nederlander die de Tour Down Under ook daadwerkelijk op zijn naam schreef. In een turbulente periode, waarin Rabobank net de sponsoring van de grootste Nederlandse wielerploeg had stopgezet wegens enkele dopingbekentenissen, zorgde de Groninger voor een enorme verrassing. Slagter toonde zich al in de eerste ritten van voren en sloeg in de derde etappe toe.
In de rit naar Stirling, waarin de weg op het einde venijnig omhoog loopt, versnelt Slagter driehonderd meter voor de finish. Hij houdt een nipte marge op grote namen als wereldkampioen Philippe Gilbert, Matthew Goss en latere Tourwinnaar Geraint Thomas. De Groninger van Blanco sluipt richting het podium en doet twee dagen later wat onmogelijk werd geacht. In de finale van de beklimming van Willunga Hill is hij aanvankelijk nergens te bekennen. Tot Slagter ineens opduikt en een vernietigende demarrage plaatst. Alleen Gerrans kan mee. Die verslaat Slagter in de sprint, maar het gat is dermate groot naar klassementsleider Thomas dat de dan 23-jarige Nederlandse springveer het klassement naar zich toe trekt. Nu, elf jaar later, is deze zege nog altijd een zeer zeldzame Nederlandse eindoverwinning in een meerdaagse WorldTour-koers.
Richie Porte: de Koning van Willunga Hill die elders te broos bleek om de scepter te zwaaien
In 2024 is Willunga Hill na vier jaar terug in de Tour Down Under. Het bijna vier kilometer lange colletje deed begin vorig decennium zijn intrede in de Australische ronde. En eigenlijk is Willunga Hill maar met één naam echt verbonden: Richie Porte. Porte stopte in 2022 met wielrennen. De carrière van de geboren Tasmaniër was er één vol pieken en dalen. Zo won Porte grote wedstrijden als Parijs-Nice, de Ronde van Catalonië, de Ronde van Romandië en Parijs-Nice. Hij eindigde in de herfst van zijn loopbaan zelfs op het podium in de Tour, in de schaduw van Tadej Pogacar en Primoz Roglic in 2020. Eigenlijk was er maar één plek waar Porte altijd uitblonk: Willunga Hill.
De breekbare Australiër won er in 2014 voor het eerst en bouwde een indrukwekkende reeks op, waarmee hij gerust de ongekroonde koning van de heuvel mag worden genoemd. In 2015, 2016, 2017, 2018 én 2019 zou Porte opnieuw zegevieren op Willunga Hill. Die zes ritzeges leverden hem opvallend genoeg maar één eindzege op. Het feit dat Impey en Gerrans hem meermaals aftroefden in het klassement, bewees nog maar eens hoe lastig het is voor pure klimmers om Down Under te winnen. Hoe sterk Porte het seizoen ook vaak begon, als het grote doel, de Tour, er eenmaal aan kwam, bleek hij veelal te broos voor de absolute top. Valpartijen en pech weerhielden Porte ervan om veel meer podiumplaatsen in grote rondes te halen dan die ene in 2020. De titel ‘Koning van Willunga Hill’ zal waarschijnlijk nooit iemand van hem afpakken.
Vanaf dinsdag gaan we los. Dan wordt duidelijk welke sprinters van de nul af komen, welke allrounders een mooie ritzege pakken en bovenal, wie Jay Vine opvolgt als eindwinnaar. Let’s go Down Under!
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties