Een absolute noodkreet: het wielermonument Julian Alaphilippe moet beter beschermd worden

Hij was 2024 net zo goed en vooral ook goedgemutst begonnen. De voorbereiding liep lekker, de resultaten in de Tour Down Under waren oké. Vanuit de wielerluwte, waarin hij de laatste twee seizoenen verkeerde, wilde Julian Alaphilippe pogen terug te komen aan het front bij de absolute toppers. Strijdend voor Monumentale zeges en fraaie overwinningen tegen de beste renners ter wereld, op zíjn terrein. Dat is wat Alaphilippe wil. In Omloop Het Nieuwsblad ging het mis. Vlucht gemist. Val. Verloren zaak. Nu moet Loulou ook nog eens op fysiek vlak in de achtervolging. En dat terwijl de wereld het hem al niet gemakkelijk maakt om op zijn eigen tempo te remonteren.

De afgelopen week was een pakkende samenvatting van de situatie waar Alaphilippe nu in zit. Naar inmiddels blijkt flink aangezette roddels over het privéleven en gedrag van de Fransman leidden tot een ware rel in België. Uitspraken van zijn baas Patrick Lefevere bleken uit de context gerukt, zo vertelde de ploegleider van Soudal-Quick-Step later. Erg gelukkig was de timing van de openbaring niet, zo vlak voor het Openingsweekend. Toen ging het ook op de weg mis. Alaphilippe startte met goede vorm én een goed moraal, maar viel op een dikke twintig kilometer van de meet, samen met collega Kasper Asgreen. Genoeg redenen om de eerste mediakritieken alweer te laten opwaaien.

Alaphilippe was de nieuwe patron na Peter Sagan

En dat allemaal omdat de wereld meer verwacht van het merk Julian Alaphilippe. Julian Alaphilippe was na Peter Sagan rond 2019 en 2020 de nieuwe patron van de koers. De meest ‘allround’ allrounder. De kemphaan, de man die in iedere koers kans maakte. Zijn vedettelach was onmiskenbaar en altijd aanwezig. Naar die Alaphilippe smacht de wereld nu weer. Als ook zijn ploegbaas Lefevere zijn eigen manier heeft om renners te prikkelen weer terug naar de toppen van hun kunnen te komen. Zijn omgeving wil dat en de rest van het peloton ook. Want reken maar dat ook Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar en Wout van Aert een in vorm verkerende Alaphilippe een aanwinst zullen vinden voor het wielertheater. Zo zit deze generatie in elkaar en Alaphilippe hoort bij deze generatie. Eigenlijk wil niemand dat het Alaphilippe tegenzit.

Maar toch. Het wielermonument dat Julian Alaphilippe is, moet beter worden beschermd. Dat is een noodkreet. Er hoeft even geen kritiek te zijn. Niet nu. Zijn superdaden mogen niet volledig ondergesneeuwd raken door een nieuw sneetje malaise. Alaphilippe won bijna de Tour, terwijl niemand überhaupt kon vermoeden dat de Franse springveer op hoge cols en in tijdritten kon wedijveren met de rest of zelfs kon winnen. Alaphilippe was de beste in Imola op het WK van 2020 door daar wereldsterren Primoz Roglic en Tadej Pogacar zoek te fietsen. In 2021 prolongeerde hij zijn titel. Van Aert en Van der Poel waren erbij en werden geklopt. Alaphilippe versloeg al vaak de crème de la crème van zijn sport. En dus is de standaard dat hij dat altijd zou moeten kunnen.

Tom Dumoulin verkeerde ook in deze storm

Soms vergeten we daarentegen dat renners ook maar mensen zijn en de aloude verwachtingen wat moeten worden bijgeschaafd. Tijden veranderen en ook mensen blijven niet hetzelfde. Zelfs de superatleten van deze aarde zijn mensen. Ze komen op, presteren groots, nog grootser en vallen op een gegeven moment van hun voetstuk. Zonder dat de garantie bestaat dat een terugkeer op het hoogste schavot verzekerd is. Alaphilippe is zeker niet de eerste wielrenner die in deze storm verkeert. Een levend voorbeeld is Tom Dumoulin. Hij bewees ook mens te zijn. Door uit te komen voor het feit dat hij voelde dat niet altijd alles vanzelf gaat. Dumoulin kon niet meer aan de ontstane verwachtingen voldoen. Hij wilde dat niet meer proberen. Mens zijn was fijner.

Wie weet zijn dergelijke gedachten de laatste twee seizoenen ook wel door het hoofd van Alaphilippe geschoten. Misschien was hij overal klaar mee en alles beu. De kritiek, de verminderde status en bovenal de mindere resultaten. Het hoort bij de val van de topper en het zal aan hem geknaagd hebben. En hij zal hier en daar eens een pilsje teveel hebben gedronken en van een feestje teveel hebben genoten. Dat deed hij vast niet omdat hij een waardeloze professional was, maar bovenal omdat hij ook maar mens is, baalde van de lading sportieve tegenspoed, hier niet om gevraagd had en al helemaal niet zou willen dat anderen er ook maar íets van zouden vinden.

We moeten niet onderschatten wat de spectaculaire Fransman het fietsen al gebracht heeft. We kunnen zijn geboden wielerlessen alleen maar koesteren en hopen dat hij er nog wat nieuwe komt geven. En we mogen best wat meer van de parels van de sport genieten. Zelfs al zijn ze in het hier en nu niet in de meest heldere en blinkende verschijning te bewonderen. Alaphilippe is pas 31. Hij kan nog jaren mee. We kunnen alleen maar hopen dat de echte kemphaan in hem weer terugkeert. De man met de vedettelach, die in iedere koers kans maakte. Dat wil tenslotte iedereen. Zijn ploeg, zijn concurrenten en de fans. Misschien dat de wielerwereld in dergelijke situaties best wel eens wat liever mag zijn voor zijn grote helden.

Registreer je bij Bezwaarmaker.nl en maak gratis bezwaar tegen je WOZ-waarde! (Ad)