Jakobsen doet zijn verhaal: 'Moeilijk te begrijpen waarom hij het heeft gedaan'

Fabio Jakobsen heeft na zijn verschrikkelijke crash in de Ronde van Polen enkele dagen gedacht dat hij het niet zou overleven. De 24-jarige Nederlander doet in het AD zijn indrukwekkende verhaal, over de crash, de revalidatie en natuurlijk Dylan Groenewegen. 'Dit soort gevaarlijke finishes moeten eruit. Wat ik wel weet, is dat ik niet meer meesprint als ik zie dat de hekken niet deugen.'

Jakobsen kan zich van de crash niets meer herinneren. Hij weet wel dat ploegmaat Florian Sénéchal hem te hulp schoot. Daarnaast was de UCI-commissaris bij de finish een redding voor de sprinter. 'Hij was eigenlijk een soort menselijk stootkussen. Als hij daar niet had gestaan, was ik op de finishboog gekatapulteerd. Dat had ik niet na kunnen vertellen', aldus Jakobsen, die in het ziekenhuis dagenlang dacht dat hij het niet zou overleven. 'Ik kreeg allerlei soorten medicatie. Daardoor viel ik steeds weg. Dan werden mijn voeten doof, dat trok op naar mijn bekken, daarna begon het in mijn handen en schouders tot onder mijn nek - en dan zakte ik weg. Elke keer dacht ik: daar ga ik. Dit is het, ik ga dood. Was niet zo, maar zo voelde het wel. Dat is een keer of vijftig, misschien wel honderd gebeurd.'

Na een verschrikkelijke periode op de intensive care volgde een revalidatie, die nu nog steeds maanden zal duren. Al zijn tanden heeft hij volgend jaar pas terug, fietsen doet hij dan ook vooral op 'koffierondjestempo'. 'De dokters en mijn trainer willen geen datum op mijn rentree plakken. Die zeggen: rustig aan, stapje voor stapje. Stiekem hoop ik zelf dat ik erbij ben als er in maart gekoerst wordt, maar het is realistischer dat het augustus wordt. Hoe mooi zou het zijn als ik een jaar na de val weer in staat ben om écht mee te doen in de finale?' Jakobsen denkt dat hij het psychologisch aan gaat kunnen om weer te koersen, lichamelijk is het afwachten of hij weer zijn oude vorm kan terugvinden.

'Hij had moeten nadenken over de gevolgen.'

En dan komt Groenewegen ter sprake. Wat vindt Jakobsen nou eigenlijk van de actie van zijn landgenoot? Er loopt een juridische zaak, maar dat is volgens Jakobsen vooral 'een stok achter de deur', mocht hij nooit meer terugkeren op niveau. 'Ik vind het moeilijk om te begrijpen waarom hij het gedaan heeft. Heeft hij me niet gezien? Heeft hij te veel risico genomen? Wilde hij winnen ten koste van alles?', zo vraagt hij zich af. 'Hij had moeten nadenken over de gevolgen. We zijn mensen, geen beesten. Dit is sport, geen oorlog waarin alles geoorloofd is. Hij heeft me een bericht gestuurd om te vragen hoe het met me ging. Daar heb ik op gereageerd. Niet lang geleden heeft hij me gevraagd of we een keer konden afspreken. Ik snap dat het ook op zijn ziel drukt, dat hij het ook achter zich moet laten. Maar ik ben er nog niet aan toe. Ik wil eerst iets meer weten hoe ik eraan toe ben, qua herstelproces.'

Aan de andere kant weet ook Jakobsen dat Groenewegen ook in de put zit. 'Hoe beter het met mij gaat, hoe beter het ook voor hem is. Hij heeft dit ook niet gewild. En hij krijgt een hoop stront over zich heen van anonieme mensen achter hun toetsenbordje - dat is belachelijk. Ik hoop oprecht dat hij straks weer in de sprints kan doen waar hij goed in is, dat dit straks achter ons ligt', zo klinkt het. Toch vindt Jakobsen de schorsing van negen maanden voor Groenewegen wel terecht. 'Het is heel lang. Maar als je het netto bekijkt, is het maar een maand of twee. Uiteindelijk heeft hij het leven van iemand anders in gevaar gebracht door zo gevaarlijk te sprinten. Daar moeten we veel meer naar kijken in het wielrennen. We moeten af van die wildwest, van het idee dat je kunt sprinten zonder oog voor anderen. Laat dit een precedent zijn: de volgende die zoiets doet, staat ook minimaal een halfjaar langs de kant.'

Check hier het volledige interview van het AD met Jakobsen.