Tom Dumoulin openhartig: 'Had Girowinst niet willen missen, maar het heeft de druk enorm verhoogd'

Voormalig langebaanschaatser Mark Tuitert heeft in zijn podcast, genaamd Mark Tuitert Drive Podcast, een diepgaand gesprek gevoerd met Tom Dumoulin, die over onder andere zijn jeugd, zijn hoogte- en dieptepunten als wielerprof en het stoppen van zijn carrière het nodige uit de doeken deed.

Naar eigen zeggen kwam de nu 32-jarige Dumoulin, die in 2017 de Giro d'Italia op zijn naam schreef, 'per toeval' uit bij de wielersport. 'Ik heb toen ik jong was heel veel verschillende dingen geprobeerd. Op een gegeven moment heb ik een keer een fiets geleend bij de plaatselijke wielerclub en ben ik wat rondjes gaan rijden. Dat beviel me toen wel heel erg goed', aldus de man die na zijn officiële afscheid als profwielrenner meermaals heeft overwogen om toch nog zijn geliefde geneeskunde-opleiding te volgen.

'Soms was mijn communicatie niet zo goed', aldus Dumoulin omtrent zijn 'lastige' karakter

Dumoulin kwam in zijn profloopbaan slechts voor twee ploegen uit. Van 2012 tot en met 2019 reed hij bij het huidige Team DSM (dat toentertijd onder meer Team Sunweb en Team Argos-Shimano heette). Per 1 januari 2020 maakte hij de overstap naar Jumbo-Visma, de ploeg waar de Limburger op 15 augustus 2022 een einde aan zijn carrière breidde. De drievoudig winnaar van een Touretappe geeft toe dat het niet altijd een makkelijk persoon was om mee samen te werken, daar hij soms volledig uitging van zijn gevoel en soms juist een filosofische houding aannam en alles eindeloos overdacht. 'Soms vroeg ik voorafgaand aan een belangrijke tijdrit aan iedereen om mij heen om een bepaald advies, maar besloot ik op de dag zelf toch mijn eigen gevoel te volgen. Toen dachten zij ook: waar ben ik dan heel de week mee bezig geweest? Soms was mijn communicatie ook niet zo goed.'

Als vanzelfsprekend blijft de Giro-winst van Dumoulin niet onbesproken. 'Ik kwam niet naar die Giro om hem te winnen', benadrukt de huidig wieleranalist bij de NOS. 'Ik dacht ook dat het podium te hoog gegrepen zou zijn. De top-tien had ik wel in mijn hoofd zitten. Dat leek me een mooi doel voor mijn eerste Ronde van Italië. Als ik zesde was geworden, was ik ook prima tevreden geweest. Uiteindelijk bleek ik dus veel beter te zijn dan de ploeg en ik hadden verwacht. De eerste twee weken van de ronde waren relatief makkelijk. Met nog één week te gaan stond ik tweeënhalve minuut voor op de nummer twee. Maar in die laatste week heb ik me echt helemaal uit elkaar moeten trekken', stelt hij lachend.

'Na een paar dagen verloor ik de leiderstrui toch weer, maar gelukkig kon ik hem in die afsluitende tijdrit weer veroveren. De eindoverwinning heeft mijn leven veranderd. Ik had het voor geen goud willen missen, maar het heeft de druk bij mij wel verhoogd. En de ploeg ging daar ook in mee. Het is mij daarna nooit meer gelukt om met een relaxt gevoel naar een grote ronde te gaan', vervolgt hij.

'Ik wilde mezelf niet langer voor de gek houden', duidt Dumoulin zijn keuze om te stoppen

Volgens Dumoulin werd bij Jumbo-Visma onthaald als 'het mannetje'. 'Op het eerste trainingskamp in december reed ik ook gelijk mijn beste waarden ooit. En dat met weinig training. Dat zorgde dus wel voor een hosanna-sfeertje. Toen zagen we gelijk met z'n allen voor ons dat ik de Tour ging winnen in 2020. Maar dat liep dus wel even anders. Toen kwam covid er dus overheen. Dat resulteerde voor iedereen in een kloteperiode. Voor mij persoonlijk zorgde dat ervoor dat ik mezelf te veel zat te pushen. Bovendien wilden we het allemaal misschien wel iets te graag.'

Het afbreken van zijn wielercarrière zorgde er bij Dumoulin voor dat hij weer écht van het leven kon genieten. 'Het wielrennen maakte me gewoon niet meer gelukkig. Ik wilde mezelf niet langer voor de gek houden. Toch had ik mezelf wel een iets mooier afscheid willen geven', refereert hij aan zijn beslissing om nog voor het WK tijdrijden in Wollongong de fiets aan de wilgen te hangen. 'Anderzijds was ik daar waarschijnlijk zeventiende geworden en had ik ook niet het gewenste afscheid gehad. Zeven uur per dag trainen zat er voor mij echt niet meer in. Het stoppen heeft wel voor een bevrijding gezorgd. Ik kijk er niet met slechte gevoelens op terug.'