Waarom het duiden van Mathieu van der Poel de meest irritante en tegelijk meest intrigerende taak is in de wielersport

De perszaal zit vrij vol voor een zondag na Strade Bianche. Voor ons zitten de zes grootste namen die mee gaan doen aan de Tirreno-Adriatico. De meesten met een gemaakte lach, Mathieu van der Poel met een gezicht als een oorwurm. Niet voor niets was hij een dag eerder na de finish in Siena in één rechte lijn naar de bussen gereden.

Van der Poel en media, het is een bijzonder huwelijk. De kopman van Alpecin-Deceuncink is een fenomeen, op en naast de fiets. Op de fiets doet hij wat hij wil, en naast de fiets eigenlijk ook. Natuurlijk heeft hij verplichtingen namens zijn ploeg, maar als het even kan, glipt hij het liefst door de achterdeur weg. 'Het is niet mijn favoriete bezigheid', zei hij lachend in de mixed zone na de Tirreno-persconferentie, geconfronteerd met de vraag wat hij van al die perspraatjes vindt.

Je kunt het een beetje irritant vinden, maar het tekent ook de persoon Van der Poel. Die trekt niet á la Wout van Aert z'n breedste glimlach op en neemt niet altijd alle tijd voor journalisten. En hij is al helemaal geen Tadej Pogacar, die zich met grapjes en nonchalante taal door honderden interviews slaat. Van der Poel is wie hij is, zonder masker en recht voor z'n raap. Als hij niet blij is, speelt hij geen act, maar telt hij ten overstaan van een volle zaal media de seconden af in een persruimte.

Een echte winnaar als Van der Poel houdt niet van verliezen

Wat hij naast de fiets doet en zegt, komt logischerwijs vaak samen met wat hij op de fiets doet en voelt. Strade Bianche werd na een paar uur bedenktijd in een persbericht afgedaan als een prima race, eentje die Van der Poel sowieso niet dacht te gaan winnen. En eentje die hem verder zou helpen. Maar wie Van der Poel vlak na de finish de winkelstraat van Siena uit zag scheuren, wist wel beter. Een echte winnaar houdt niet van verliezen, ook niet als dat in z'n eerste wegkoers van 2023 was. Ook niet als hij puur op basis van de benen uit het wiel werd gereden na zelf te hebben aangevallen.

In de Tirreno was het nog niet goed en dus was Van der Poel nog steeds niet blij. Pas toen hij twee briljante leadouts deed voor Jasper Philipsen, ontstond er een oprechte lach. Want echte winnaars houden van winnen en belangrijk zijn, van de zoete smaak van anderen pijn doen met goede benen. Bij starts en aankomsten stelde Van der Poel dat het hem wat tegenviel in de Tirreno, maar ook hier gold: wie goed keek, zag juist hier de ommekeer.

Twee dagen voor Milaan-Sanremo verschenen Van der Poel en Jasper Philipsen gezamenlijk voor de camera van de ploeg. Van der Poel maakte rechts en links een grapje en stond vrijdags bij de perspresentatie als een ander persoon op het podium. Hij sprak ineens niet meer over dat het beter moest, maar dat hij in Milaan was om te winnen. Omdat Milaan-Sanremo een wedstrijd is die je ook zonder topbenen kunt winnen, maar vooral omdat hij daar waarschijnlijk al voelde hoe laat het was.

Van der Poel voert geen act op

Wie twee weken voor het WK veldrijden inzette op de wereldtitel voor Van der Poel, kreeg veel geld terug bij de wedkantoren. De odd voor winst in Milaan-Sanremo stond zelfs op 12,00. En toch hadden we het allemaal kunnen weten, alleen al door dat ploegvideootje met Philipsen, of door die gretige ogen bij de ploegpresentatie. Want wat de ene kant op geldt, geldt ook de andere kant op. Van der Poel voert geen act op en kent geen masker. Bij hem is het zwart of wit, goed of slecht, winst of verlies. Dus ook als hij zich goed voelt, zal hij dat niet verbergen. Dan worden media-optredens niet ineens iets leuks voor hem, maar wel minder vervelend. Praten met een stel brandend sterke benen onder je romp is best leuk, nietwaar?

Hoe snel z'n humeur in media-optredens kan omslaan, zo snel slaan ook die benen om. En vaak gaat dat dus hand in hand. Want de benen van Van der Poel zijn ook soms irritant. Denk je dat hij een kut-voorbereiding heeft gehad, wint hij de openingsrit en het roze in de Giro. Denk je dat 'ie achter de feiten aan loopt in het veld, pakt hij gewoon de wereldtitel in Hoogerheide. Denk je dat hij nog ver van topvorm is in de Tirreno, laat hij man in topvorm Pogacar staan als een clown op de Poggio. Na zulke prestaties is er de emotie, net zoals in de Amstel Gold Race en op de Mûr de Bretagne in de Tour. Dan zien we heel even het kleine hartje onder al die spiermassa.

Het is allemaal een intrigerend gebeuren, op en naast de fiets. Van der Poel werd in de afgelopen twee weken dood geanalyseerd, zoals we dat al zo vaak gedaan hebben. Maar net zoals Van der Poel bepaalt of hij blij of boos kijkt en of hij wel of geen vraag beantwoordt, zo lijkt Van der Poel te kunnen bepalen of hij goed is of niet. Hij staat er altijd als het moet en vaak als niemand het verwacht. Hij zette met zijn schitterende prestatie ook al die analisten en journalisten voor lul, want we hadden met z'n allen toch beter kunnen weten? Milaan-Sanremo was slechts een zoveelste keer dat MVDP vrijwel uit het niets z'n beste zelf was.

Van der Poel zal het allemaal lachend aanzien, al die vraagtekens die ieder jaar weer achter z'n keuzes, programma's, aanvallen en prestaties worden geplaatst. Misschien juist wel daarom heeft hij niet altijd zin in uitgebreide gesprekken en persconferenties en uiteindelijk geef ik hem daarin groot gelijk. Blijf vooral wie je bent, ook al is het voor een journalist soms irritant om het allemaal te duiden. De intrigerende controle die Van der Poel heeft over de wielersport, maakt het 't allemaal waard.