Gravelspecialist Ian Boswell is blij dat hij geen wegrenner meer is: 'Ik voelde me onwaardig'

Mentale problemen in de topsport zijn steeds meer onderwerp van gesprek. Ook voor gravelspecialist Ian Boswell, die in een interview met Cyclist openhartig vertelt over de problemen die in zijn carrière zijn gepasseerd.

Boswell is nu vooral bekend om zijn prestaties op de gravelfiets. Zo won hij in 2021 de prestigieuze gravelkoers Unbound. Ook dit jaar stond hij in deze ultra-race op het podium, maar moest hij zijn meerdere erkennen in de Nederlander Ivar Slik, die er met de hoofdprijs vandoor ging.

Voordat Boswell op het onverharde ging koersen, was de Amerikaan op de weg actief. Als talentvol renner was hij in 2012 zelfs stagiair bij de Nederlandse pro-continentale ploeg Argos-Shimano, met onder andere Tom Dumoulin, Ramon Sinkeldam en John Degenkolb.

Uiteindelijk koos Boswell voor een avontuur bij de Sky-ploeg (nu Ineos-Grenadiers). Dat jaar won het Britse team voor de tweede keer op rij de Tour de France: na Bradley Wiggins in 2012, nu met Christopher Froome. ‘Soms voelde ik me niet waardig of per se mentaal zeker van mijn kunnen', vertelt Boswell in het interview met Cyclist. 'Vooral toen ik in 2013 voor het eerst bij Team Sky kwam, zat ik meteen in een omgeving met supersterren als Bradley Wiggins, Chris Froome, Richie Porte en Geraint Thomas.'

Geen hulp voor Boswell

'Ik voelde me op dat moment onwaardig om bij dat team te horen, omdat ik niet het gevoel had dat ik presteerde op het niveau waartoe ik in staat was, maar ook dat het team misschien aanvankelijk had verwacht, ook al heb ik een aantal goede prestaties geleverd als een U23.'

Ondanks dat Team Sky destijds aan alle 'marginal gains' werkte, was er volgens Boswell geen aandacht voor de geestelijke gezondheid van renners: 'Nu is het gebruikelijker geworden in het professionele racen. Ik denk dat het waardevol is. Wielrennen is gewoon zo'n zware sport. In veel opzichten sta je er alleen voor. Er is zoveel aandacht voor het fysieke aspect, dat het mentale aspect weleens wordt vergeten.'

Crash opent nieuw leven 

De wegcarrière van Boswell eindigde abrupt tijdens etappe 4 van de Tirreno Adriatico 2019. Door een crash moest Boswell, die toen reed voor het Zwitserse Team Katusha Alpecin, gedwongen opgeven. De diagnose was een hersenschudding en het herstel verliep niet soepel – vooral omdat dit niet zijn eerste traumatische hersenletsel was. 'Ik heb een heel seizoen gehad waarin ik niet racete. In plaats van de fiets te negeren, realiseerde ik me hoe graag ik op mijn fiets rijd. Mijn conclusie was dat ik niet terug zou gaan naar het professionele wegracen.'

Volgens Boswell is dat uiteindelijk de juiste beslissing geweest. Hij maakte de overstap naar het gravelfietsen, waar hij tegenwoordig een van de beste renners in deze discipline is. ‘Als je naar het wielrennen kijkt, staat er een team om je heen en is alles geregeld. Als het je niet lukt, heb je het gevoel dat je het team en de staf in de steek laat', vergelijkt Boswell de weg met het gravel.

'Een ding dat ik erg lonend vond aan de koersen op gravel, is dat ik onafhankelijk ben. Ik pomp mijn eigen banden op, bepaal wat voor eten ik meeneem, maak mijn eigen strategie, boek mijn eigen vluchten. Bij lange gravelevenementen is er een punt waarop de race gewoon breekt en je ineens in de kopgroep zit. Je vindt je tempo binnen de race en je voelt je gewoon zo vrij. Dat is altijd mijn favoriete moment.’

'Wrede wielerwereld'

Voordat Boswell aan zijn carrière op het gravel begon, laste hij een pauze in, om zijn mentale problemen op te lossen. Hij noemt nog meer voorbeelden van renners die een mentale pauze inlassen, zoals bij Tom Dumoulin of bij Lennard Kämna: ‘Daar zou ik meer van willen zien. Er waren tijden dat ik echt baat zou hebben gehad bij een pauze. Een pauze zou gunstig en voordelig zijn voor zowel teams als voor de renners.'

Maar dan zou het volgens Boswell niet een pauze moeten zijn die de renners tegenwoordig standaard in hun 'off-season' nemen. 'Nee, maar wel een echte pauze, niet alleen een in het laagseizoen. Het zou enorm helpen voor de geestelijke gezondheid. Het kan atleten laten beseffen wat een vreemde wereld het professionele wielrennen is als je er constant door omringd bent', vervolgt Boswell.

‘De mogelijkheid hebben om af en toe los te koppelen is ontzettend belangrijk. Voor iedereen – niet alleen voor professionele atleten', vervolgt de coureur. 'Naarmate het wielrennen je baan wordt, kan het ook de oorzaak van je stress worden. Een andere activiteit naast de sport zou ik aanbevelen. Ik deed iets soortgelijks na mijn crash in 2019, bijvoorbeeld wat tuinieren of grasmaaien', sluit de 31-jarige Boswell af.