Toon Aerts

Dit is de pagina over Toon Aerts. De Belgische veldrijder rijdt sinds 2014 voor Telenet-Baloise Lions en voorgangers. Aerts won in 2016 het EK veldrijden in Pôntchateau en hij werd in 2018 Belgisch kampioen. Daarnaast stond hij ook twee keer op het podium van het WK veldrijden. In de Leiderstrui verzamelt al het nieuws over Aerts en houdt tevens zijn biografie bij.

Aerts verslaat veelvraten Van der Poel en Van Aert

Aerts behoort tot de betere veldrijders uit België. Hoewel hij geen veelwinnaar is, is de Vlaming erg constant en heeft hij al mooie overwinningen weten te boeken. Hij moet al jaren opboksen tegen Mathieu van der Poel en Wout van Aert, die het veldrijden al jaren domineren. In het seizoen 2016-2017 wist hij beide echter op overtuigende wijze te verslaan. Het Europees kampioenschap in het Franse Pôntchateau was daarvoor het toneel. Op een voor hem niet ideaal parcours wist hij door een overtalsituatie van de Belgische selectie de overwinning binnen te slepen. Het jaar daarop behaalde hij met een derde plaats wederom het podium op het EK. 

Aerts presteert ook op WK

Waar het Europees kampioenschap Aerts al goed af ging, vielen de resultaten op de belangrijkste wedstrijd voor de crossers, het WK, nog tegen. In het crossseizoen 2018-2019 kwam daar verandering in. Aerts begon het seizoen met de Amerikaanse Wereldbekercrossen in Waterloo en Iowa. Met twee overwinningen was het een daverend succes en had hij een behoorlijk voorsprong in het klassement van de Wereldbeker. 

Aerts zette zijn sterke seizoen door met overwinningen in de DVV-trofee cross in Oudenaarde en de veldritten in Overijse, Leuven en de Masters in Waregem. Aerts ging met veel zelfvertrouwen naar het WK in het Deense Bogense en kon zich lange tijd meten met Van der Poel en Van Aert. In de slotfase moest hij echter passen, maar zijn plek op het podium kwam niet meer in gevaar. 2018-2019 bleek uiteindelijk een topjaar voor Aerts met dertig podiumplaatsen (inclusief overwinningen), het Wereldbekerklassement en tweede plaatsen in de klassementen van de Superprestige en de DVV Trofee.

Aerts verslaat als enige Van der Poel

Het seizoen daarop waren de verwachtingen omtrent Aerts hooggespannen. Met name omdat Van der Poel relatief laat aan het crossseizoen zou beginnen en Van Aert aan het revalideren was van een ernstige snijwond aan zijn rechterbovenbeen. Hoewel het seizoen met vier podiumplaatsen uit vijf wedstrijden verre van slecht begon, viel het met de afwezigheid van de twee beste crossers toch tegen. Aerts liep echter tegen een ijzersterke Eli Iserbyt aan, waar in de eerste maanden van het seizoen weinig tegen te doen was. Iserbyt werd echter geleidelijk minder en Aerts volhardde. In de Superprestige cross van Zonhoven beloonde hij zichzelf met de winst en een week later versloeg hij in Ronse Van der Poel. De overwinning maakte hem de enige die in het seizoen 2019-2020 de Nederlandse veelvraat wist te verslaan. 

Later in het seizoen vochten Aerts en Van der Poel in de Wereldbeker van Namen een zinderende tweestrijd uit. De regen had van het parcours één grote modderige glijbaan gemaakt en Aerts voelde zich helemaal in zijn sas. Van der Poel had overduidelijk moeite met het volgen van de Vlaming, maar wist door meerdere glijpartijen van Aerts steeds terug te komen. Toch leek de Belg nog de overhand te hebben, maar in een afdaling ging hij weer hard onderuit. Daarna was het verzet van Aerts definitief gebroken.

Aerts veerkrachtig ondanks gebroken ribben

De valpartij had naast het missen van de zege in Namen ook gevolgen voor de rest van het seizoen van Aert. Bij de val brak hij namelijk meerdere ribben. De Belg nam weinig tijd om te herstellen. Dat had mede te maken met zijn hoge klasseringen in de verschillende veldritklassementen. Ondanks de zware blessure toonde Aerts zich veerkrachtig met onder andere podiumplaatsen in de Wereldbekers van Nommay en Hoogerheide, waardoor hij voor de tweede keer achtereen het eindklassement won. Op het WK in Dübendorf kon hij echter niks tegen de eenmansshow van Van der Poel beginnen. Desondanks reed hij sterk genoeg om met een derde plaats zijn tweede podium op een WK te behalen.