Beter, sterker en vooral slimmer: Tadej Pogacar toont zijn pure klasse en is bijna terug op de Tourtroon

De wielerwereld heeft een Pyreneeënweekend gekregen om van te smullen. Oké, wellicht was de kers op de taart geweest als Jonas Vingegaard Tadej Pogacar bij had kunnen houden. Dan was er, met nog een loodzware week voor de boeg, meer spanning geweest in de Tour de France van 2024. Maar het niveau, de pure topkwaliteit van wielrennen, die we de voorbije twee dagen hebben gezien, is nog nooit vertoond. Pla d’Adet en Plateau de Beille gaan de boeken in als het monsterduo, de twee cols van de buitencategorie, die het professionele fietsen naar een nieuw level tilden. Dat is met recht de conclusie van het tweeluik in de Pyreneeën.

Zelden heeft de meest zuidelijke van de grote twee bergketens in Frankrijk zo’n slagveld opgeleverd als in deze editie. Pogacar staat inmiddels een dikke drie minuten voor op Vingegaard, grotendeels bijeen gefietst op de reeds genoemde aankomsten bergop. De Deen had gehoopt op deze cols zijn Tour-aspiraties kracht bij te zetten. En dat is gelukt. Vingegaard reed namelijk zelden zo goed omhoog als afgelopen weekend. Maar Pogacar heeft geleerd van de laatste jaren. Is tactisch gegroeid. Durft te gokken en weet vooral wanneer hij toe moet slaan. De orde is hersteld. Pogacar laat in deze Tour zien dat hij simpelweg de betere ten opzichte van Vingegaard is en nog véél sterker is dan in 2020 en 2021, tijdens zijn eerste twee Tourzeges.

Record op Plateau de Beille toont buitenaardsheid Pogacar op de meest treffende wijze zien

Terug naar rit vijftien. Plateau de Beille. Een lood- en loodzware col, een van de zwaarste aankomsten bergop in de geschiedenis van de Tour de France. Pogacar zat vanaf de voet strak op het wiel van zijn eeuwige rivaal. Om er kilometerslang lekker in te blijven hangen, om zich heen te kijken, rustig nadenkend over het moment om zelf te vertrekken. Conclusie: hij kon nóg veel harder dan Vingegaard. De cijfers zeggen genoeg. Zowel Vingegaard als Pogacar reden minuten af van de snelste tijden ooit gerealiseerd op deze buitenaardse berg. Zestien kilometer aan acht procent, beproefd met een gemiddelde van 24 per uur. Dat is gestoord. Drie en een halve minuut sneller dan de snelste tijd ooit gereden op de Beille. Bijna 10% sterker dan wijlen Marco Pantani. Dat zijn de bizarre, schofterige nieuwe standaarden van Pogacar, met in zijn schaduw een bijna net zo indrukwekkende Vingegaard.

Want men had het misschien anders verwacht. Op het terrein van Vingegaard heeft Pogacar toegeslagen. Dat hoor je de meeste stemmen vanuit het peloton dan zeggen. Als dat werkelijk zo is, is dat de grootste winst voor de Sloveen ten opzichte van de laatste jaren. Zijn etappezege was een copy-paste van de manier waarop Vingegaard hem versloeg op Hautacam, twee jaar geleden. Een vergelijkbare col, waarvan men dacht dat deze geschikter was voor de Deen. Maar niet in 2024. Niet in de realiteit. Want steeds meer signalen wijzen erop dat als Pogacar hetzelfde tactische vermogen levert en de slimste beslissingen neemt op de juiste momenten, Vingegaard ook op de langere cols niet de betere is ten opzichte van de gele truidrager.

Eindzeges Vingegaard in 2022 en 2023 laten zien hoe knap Jumbo-Visma de puzzel in die jaren legde

Dat zet de Tourzeges van Pogacar in 2020 en 2021 én de eindoverwinningen van Vingegaard in de laatste twee jaren in een ander daglicht. Pogi won zijn eerste twee Tours eigenlijk zonder echte ploeg. Zijn riante zege in 2021 boekte hij zonder echte concurrentie. Niemand zag aankomen dat er de jaren erna een medicijn zou komen tegen zijn dominantie. Des te knapper is het dat Jumbo-Visma toch twee keer een geslaagd meesterplan opstelde om Pogacar af te troeven. In 2022 was er het numerieke overtal in de Granon-etappe, en in 2023 was er het geluk dat Pogacar instortte in week drie, alsmede de nagenoeg perfecte voorbereiding voor de klimtijdrit, waar het beslissende gat werd geslagen. Het zijn achteraf ook nederlagen geweest die de Sloveen dwongen tot een andere aanpak, die nu lijkt te slagen. Zijn ploeg UAE was in de voorbije jaren tactisch ook weinig vernuftig, waar er dit jaar wat meer verstandig gekoerst wordt.

De energie waarmee Pogacar smeet in de eerste fase van de Tour van 2022, was opzienbarend. Ritzeges in heuvelritten, ferme sprintjes die geen secondes opleverden en doldrieste achtervolgingen op de Galibier, ook op Primoz Roglic, die in die Tour al een verlamde indruk maakte. In 2023 had de tweevoudig eindwinnaar op het einde simpelweg te kampen met een lege tank. De seizoensopbouw van Pogacar in 2024 levert hem na de Giro zelfs in de Tour nog een vormpiek op. En ook tijdens de huidige Tour leert de gele trui bij. De aanval naar Le Lioran kwam te vroeg. Of het nou lag aan een suikertekort of niet, de aanval was van te ver. Vijf kilometer voor de meet ging hij, zowel op zaterdag als op zondag in de Pyreneeën. Precies goed genoeg om twee keer ongeveer een minuut te pakken. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn stappen die Pogacar de afgelopen twee jaar in koersslimheid nog niet had gezet.

Wat nog rest voor Visma | Lease a Bike in de Tour van 2024 na een ongekend pechjaar

Pogacar is sterker, allround beter en vooral slimmer dan de concurrentie in deze Tour. De orde lijkt, kortom, hersteld. Hij is net zo zegezeker als tijdens zijn eerste twee triomftochten. Hij rijdt weer rond met de uitstraling van de branieschopper van toen. Het enige overige wat ook anders is dan de afgelopen twee jaren, is de verzwakking van de grote concurrent. Vingegaard mag dan wonderwel zijn beste waardes ooit trappen, Visma | Lease a Bike mist een geslepen Sepp Kuss en een Wout van Aert in topvorm, die er de afgelopen twee edities wel stonden. De geplaagde ploeg deed een moedige en prachtige poging om het UAE-pantser te breken, maar kwam tekort om de grote baas zelf echt pijn te doen. Het contrast met de afgelopen twee seizoenen is daarvoor net iets te groot.

Dan rest er voor de titelhouders eigenlijk nog één rit om een kentering de forceren. De slotweek wordt heet en de negentiende etappe trekt naar grote hoogte. Nog twee aspecten waarvan men dénkt dat Vingegaard hypothetisch gezien, misschien, een voordeel heeft ten opzichte van Pogacar. De Col de la Bonette, met zijn 2800 meter hoogte, moet dan hét terrein worden van een allerlaatste poging om de gele trui te kraken. Maar ja, wat doe je als de tegenstander simpelweg beter, sterker en tegenwoordig ook slimmer geworden is? Hoe graag we ook een duel zien tot in de straten van Nice, de orde is voorlopig hersteld. Tadej Pogacar heeft zijn Tourtroon bijna teruggevonden.