Een ode aan Geraint Thomas: de bijna 38-jarige flierefluiter die Pogacar wil uitdagen voor het roze

Tadej Pogacar start als de grote favoriet in de Giro d’Italia. Dat staat in de wielerwereld deze dagen buiten kijf. Als alles verloopt volgens plan, als hij in vorm blijft én op zijn fiets blijft zitten, wint de Sloveen over een dikke drie weken in Rome de Giro. Daar bestaat, afgaande op de capaciteiten en de recente resultaten van Pogacar, simpelweg nauwelijks twijfel over. Achter Pogi is het gissen wie er opgaan voor de andere podiumplaatsen. Volgens de redactie van In de Leiderstrui is de kans groot dat de nummer twee van 2023 ook de nummer twee wordt in 2024.

Hij durfde het wel gewoon te zeggen. Het doel is winnen. Hoe dan ook. Het wordt wel moeilijk, nu Pogacar er is. Dat wel. Thomas wil revanche op vorig jaar, toen hij in het zicht van de loeisteile haven op Monte Lussari het roze verloor aan Primoz Roglic. Het leek een unieke kans om op zijn gevorderde leeftijd nog een grote ronde te winnen. Het lukte net niet. In de herfst van vorig jaar kondigde de Welshman een nieuwe deelname aan. De weg leek vrij voor een Girozege, daar niet bijster veel klassementstoppers lieten weten naar Italië te trekken. Tot Pogacar rond kerst zijn deelname aan La corsa rosa aankondigde. Het deerde Thomas niet. De routinier keert nu terug in Italië en gaat het allemaal wel zien. En reken maar dat we de beste Thomas te zien zullen krijgen.

Thomas reed in 2024 nog geen enkel fatsoenlijk resultaat bij elkaar (en dat belooft juist veel goeds)

Want de grootste concurrent van Pogacar in de Giro is toch echt de bijna 38-jarige flierefluiter uit Cardiff. Thomas ging vlak voor de Giro nog even langs bij de kapper om zijn wilde krullenbos bij te laten knippen. Aan vrouw Sarah de taak om er wat fatsoenlijks van te maken. Wie niet beter zou weten, zou kunnen denken dat Thomas een paar uur geleden uit een pub was komen lopen en net zijn roes had uitgeslapen. De haren in de war. Een tikkeltje verstrooid. Zo kennen we G inmiddels ook. Het maakt Thomas geliefd. We zien een mens achter de wielrenner. Het sociale dier dat buiten het seizoen even genoeg heeft van de koers en zich even wil laten gaan.

Er zijn vrijwel geen overeenkomsten tussen de voorbereidingen van Thomas en Pogacar richting de Giro. Pogacar won alles wat er te winnen viel en verkeert al sinds begin maart in een bloedvorm. Thomas komt op gang als een ronkende diesel, een ware oldtimer. In de door Pogacar gewonnen Strade Bianche eindigde Thomas als 71e. De Welshman eindigde in de door Pogi gedomineerde Ronde van Catalonië als 27e, in de anonimiteit, knechtend voor ploegmaat Egan Bernal. Maar de rest van de klassementstoppers is gewaarschuwd. In 2023 waren de resultaten van de INEOS-kopman nog minder. Juist in de Giro was Thomas toen akelig constant. Zijn voorzichtige opmaat belooft, afgaande op de geschiedenis, eerder juist veel goeds.

Strapatsen van Thomas zijn het laatste overblijfsel uit ver vervlogen Sky-tijden

Thomas is in zekere zin het laatste serieuze overblijfsel uit de vervlogen Sky-tijden. Een ander type wielrennen. Ingehaald door nieuwe energie. De Britten reden voor Brad Wiggins, Chris Froome óf Thomas zo lang mogelijk op kop om de concurrentie lam te leggen. Toch is Thomas in alles de tegenpool van zijn oude maatje Froome, die tegenwoordig achter de feiten aan fietst in het peloton. Opener, grappiger, gepassioneerder. En relaxter. Dat Thomas onder de indruk is van de nieuwe golf aan wielergeweld, liet hij in de serie Tour de France: Unchained al weten. ‘That was f*ucking mental, wasn’t it?’, was zijn ondubbelzinnige commentaar na de Col du Granon-etappe, waarin de Brit zich met horten en stoten staande hield in het geweld van Jumbo-Visma.

Die Tour, waarin Thomas derde werd, vormde voor de Welshman een ware renaissance. Een voorbeeld dat de allrounder het ook in het rondewerk nog steeds kon. Dat geloof trok hij vorig jaar door in de Giro. Vrijwel de hele drieweekse verloor hij de veel sterker geachte Roglic niet of nauwelijks uit het oog. Thomas was die ronde bijzonder constant. Reed berekenend rond en miste op een haar na de eindzege. Toch blijft vooral hangen hoe bijzonder het was dat de Tourwinnaar van 2018 uit het niets die vorm weer te pakken het. Het maakt de renner Thomas tot een bijzondere. Een oude, sluwe vos, die nooit uit te vlakken is. Ook in 2024 niet.

In schaduw van relaxte Thomas groeit Arensman uit tot ware klassementstopper

Vanuit Nederlands perspectief is het zeer interessant hoe Thymen Arensman in de schaduw van Thomas uitgroeit tot ware klassementstopper. De bijna vijftien jaar jongere Nederlander werd vorig jaar zesde aan de zijde van zijn kopman en vormt de ideale zijspan van de INEOS-motor. De Britten willen de koers hard gaan maken. Ze zullen zich niet veel aantrekken van de aanwezigheid van Pogacar. De rest de prak in rijden, dat lijkt het eerste doel. In die nieuwe koersfilosofie is Thomas nog steeds het uithangbord, maar krijgen nieuwe sterren, naast Arensman ook jonge gasten als Carlos Rodriguez en Magnus Sheffield, steeds meer de kans.

Wees niet verbaasd als Thomas in de slotweek zijn plekje op het podium toch weer veiligstelt. En misschien zien we zijn maatje en leerling Arensman wel naast hem staan. Alleen al dat zou de Giro van INEOS meer dan geslaagd maken. Want waarschijnlijk is orkaan Tadej dan net drie weken lang door Italië geraasd. That was f*cking mental, wasn’t it?

Huub Mol | huub_mol@live.nl