Jan Maas reed Vuelta zwaar gehavend uit: 'Ik was een zombie die van A naar B fietste'

Jan Maas stond met flinke ambities aan het vertrek van de Vuelta a España. Voor de 27-jarige Nederlander van Jayco-AlUla ging het echter niet al te best in de drieweekse rittenkoers, daar hij doorlopend liep te sukkelen met blessures die hij opliep bij verschillende valpartijen. Dat vertelt de Noord-Brabander in gesprek met het Algemeen Dagblad.

'Af en toe mag ik mijn kans nemen. Ik ben altijd iemand die kansen grijpt of in het verleden heeft gegrepen en ik weet van mezelf dat ik een laatbloeier ben en nog steeds progressie maak. Dat gaat alleen niet zo snel als bij sommige anderen, die in één winter een megastap maken. Dat heb ik nog nooit gehad, maar ik ga stapje voor stapje vooruit, blijf hard werken en wil altijd de beste versie van mezelf zijn', stak Maas kort voor de Ronde van Spanje zijn ambities niet onder stoelen of banken tegenover In de Leiderstrui.

In gesprek met de Nederlandse dagkrant, ruim één week na de Vuelta, geeft Maas aan dat hij vanaf de ploegentijdrit in Barcelona al met de nodige euvelen te maken kreeg. 'Alles stond dit jaar voor mezelf in het teken van mijn eerste grote ronde. En in de eerste etappe lagen we gelijk met vijf man tegen de grond. Ik hield er een geschaafde knie en een gebutste heup aan over. Ik wist dat ik me rustig moest houden de eerste twee weken, zodat ik in week drie nog wat over zou hebben', volgde hij een advies van routiniers als Wout Poels en Dylan van Baarle op. 'Die jongens ken ik inmiddels goed, zij hebben veel ervaring en als je dan wat aan het ouwehoeren bent in het peloton dan geven ze advies. Dat is mooi.'

Maas weigerde door Jayco-AlUla aangeboden onderzoeken 

Het was uiteindelijk etappe elf die door Maas, die zo nu en dan traint met Mathieu van der Poel, werd uitgekozen als zijnde de rit om ten aanval te trekken. En zo geschiedde: Maas zat mee in de vroege vlucht en sloot de rit naar La Laguna Negra (gewonnen door Jesús Herrada) uiteindelijk als veertiende af. 'Dat was mooi, het beloofde veel voor de laatste anderhalve week. Ik kon gaan laten zien wat ik in me had.' Het verliep echter allemaal anders voor Maas, die als gevolg van ongebreidelde hectiek ten val komt in de openingsfase van rit dertien. 'Een paar man voor mij mist de bocht en ik kon niets anders doen dan op ze in rijden. Ik knal met m'n ribbenkast en mijn kop tegen een muurtje', herinnert hij zich.

Maas toont zich veerkrachtig en strijdvaardig en weet - ondanks een long- en luchtweginfectie en gebroken rib - Madrid te halen. 'Ik voelde aan alles dat het eigenlijk niet meer ging maar ik moest en zou Madrid halen. Ik kon eigenlijk niks meer. Ik was al een paar dagen een zombie die van A naar B fietste, die te trots was om af te stappen. Ik voelde me als ik uit bed stapte een mannetje van 90, maar ik wilde gewoon in mijn eerste grote ronde de finish in Madrid halen. De ploeg bood aan om onderzoeken te doen maar daar wilde ik niks van weten. Dan hadden ze mij misschien naar huis gestuurd. Ik wilde zelf door.'