O'Connor ambitieus, maar tegelijkertijd realistisch: 'Als Vingegaard en Pogacar meedoen, koers je om plaats drie'

Ben O'Connor mag met recht tot de beste klimmers in het peloton gerekend worden. In 2020 won hij al een rit in de Giro d'Italia, gevolgd door een etappeoverwinning in de Tour de France van 2021. Afgelopen seizoen was er voor de vriendelijke Aussie eentje met pieken en dalen. In de Leiderstrui zocht hem na afloop van de teampresentatie van Decathlon AG2R La Mondiale op voor een 1-op-1-gesprek!

'2023 was een interessant jaar. Ik genoot vooral van de start van mijn seizoen, die plaatsvond in Australië. In de Tour Down Under racete ik heel erg sterk, zelfs met de nodige pechmomenten erbij inbegrepen', opent de 28-jarige klimmer zijn terugblik. 'Zo’n seizoenstart spreekt me natuurlijk wel aan, temeer omdat het een thuiswedstrijd was. Het was een van de best denkbare vormen om een seizoen mee aan te vangen. Ik ging er echt heen om de ronde te winnen. Dat proces sprak me enorm aan. Daarna kreeg ik de maken met een klein vormdipje. Ik vermoed dat het ermee te maken had dat ik iets té optimistisch en ambitieus was na die Tour Down Under. Die koers had invloed op hoe ik mijn trainingen inplande en aanpakte en zodoende dus ook op de vorm.'

O'Connor kijkt met grote tevredenheid terug op Critérium du Dauphiné, waar hij achter Vingegaard en Adam Yates derde werd

Vervolgens verliep het in de Tirreno-Adriatico en de Ronde van Catalonië iets minder voorspoedig dan gehoopt voor O'Connor, die vervolgens wel langzaam maar zeker weer het juiste gevoel te pakken kreeg. 'In het Critérium du Dauphiné ging het weer precies zoals ik wilde. Daar finishte ik als derde, achter Jonas Vingegaard en Adam Yates. Dat was wel de plek die ik verdiende. Jonas en Adam horen bij de allerbeste klassementsmannen van het moment, dus dat is een mooi resultaat. Van Jonas verwacht ik zelfs dat hij in de toekomst in het rijtje met ‘grote ronde-geweldenaren’ terechtkomt. Het is pretty sick om in zo’n wedstrijd dicht achter hen te zitten.'

'In de Tour ging het dan weer helemaal niet zoals ik wilde', benadrukt hij andermaal dat er gesproken kan worden van een seizoen vol ups en downs. 'Ik had goede en slechte tijden in die ronde. Over het algemeen ben ik echt wel te spreken over afgelopen jaar, al waren er wel een paar teleurstellingen die me aan het hart gingen. Een daarvan was het mislopen van een ritzege in die Tour. Ik zakte weg uit het klassement en moest me richten op etappesucces. Dat wisselen van doel is voor mij an sich geen probleem, zolang die nieuwe doelen dan behaald worden. Het uiteindelijke mislopen van die etappeoverwinning deed dus echt wel pijn. Ik had twee goede kansen, maar werd twee keer derde. Dat rekende ik mezelf wel aan.' Bij de pakken neerzitten is echter niet echt iets voor O'Connor, die in dat kader aangeeft ook niet het type coureur te zijn die seizoenen onderling met elkaar vergelijkt. 'Ik houd wel van een beetje variëteit.'

Lees verder onder de foto!

Vooral de seizoenstart in de Tour Down Under en zijn goede rijden in de Dauphiné zijn dingen die O'Connor altijd zal blijven onthouden. Het heeft er echter niet voor gezorgd dat hij in 2024 eenzelfde soort wedstrijdschema zal afwerken. 'Volgend jaar zal ik niet nogmaals het seizoen aanvangen in Australië. Mijn offseason is dit keer namelijk vrij lang, dus wordt het vroege starten iets te moeilijk. Je kan het wel een aantal seizoenen zo doen, maar zeker niet ieder jaar. Het hangt er eigenlijk vooral vanaf wanneer je seizoen eindigt. Als je medio september je laatste koers rijdt, is het prima om begin januari in Down Under te starten. Maar als je in oktober nog wedstrijden hebt, wordt het al een ander verhaal. Ik weet eigenlijk zelf nog niet eens waar ik ga starten volgend jaar.'

'Je finisht vrijwel altijd op de plek die je verdient' is het wielermotto van O'Connor

Hij vervolgt: 'Als je kijkt naar het maken van je wedstrijdplanning, hoef je niet veel keuzes te maken. Om maar een voorbeeld te noemen: je kiest je grote rondes uit, om vervolgens in het eerste semester enkel te kiezen tussen Parijs-Nice en Tirreno-Adriatico en later tussen de Ronde van Catalonië en de Ronde van het Baskenland. Dat geldt ook voor de Ronde van Zwitserland en het Critérium du Dauphiné. Veel smaken zijn er eigenlijk niet. De kans is dus sowieso al groot dat je een soortgelijk pad aflegt als het jaar ervoor. Sommigen houden van die routine, ikzelf niet per se. Ik zou het niet erg vinden om af en toe voor iets anders te kiezen en simpelweg mee te doen aan een race die ik leuk vind.'

De fanatici pur sang zullen O'Connor al langer op hun radar hebben gehad. Bij het grote wielerpubliek vergaarde de man uit Subiaco echter pas in 2020 bekendheid. Destijds won hij op knappe wijze een rit in de Ronde van Italië. In de jaren die volgden, leek zijn niveau als een komeet omhoog te schieten. Het met rasse schreden benaderen van de top zorgde alleszins niet voor een bepaalde druk, zo geeft hij aan. 'Toen ik ineens tussen de absolute sterren stond, verhoogde dat niet per se de druk die ik mezelf opleg. Die druk is bij mij altijd wel aanwezig. Het gaat dan vooral om het tevredenstellen van de mensen die voor je supporteren. Ik heb soms het gevoel dat ik voor hen moet presteren, al is dat natuurlijk niet helemaal waar. Zij óf gewoon blij voor je, óf het maakt ze eerlijk gezegd niets uit. Zo nu en dan heb je het mentaal even wat moeilijker en ga je te veel in op wat mensen van je verwachten en denken. Uiteindelijk koers je toch voor jezelf. Of voor je ploeg.'

Lees verder onder de foto!

'Iedereen heeft een andere mentaliteit. Je zou het altijd nóg beter kunnen doen en nooit tevreden kunnen zijn. Het is maar net hoe je erin staat. Maar soms is het tevreden zijn met een mooi resultaat ook gewoon genoeg', omschrijft hij het vervolgens mooi. 'Als ik naar mezelf kijk: in de Dauphiné werd ik derde en verliet ik de ronde met een goed gevoel. En dan vooral omdat ik alles had gegeven. Over het algemeen vind ik dat je kan stellen dat je finisht op de plek die je verdient. Tenzij je natuurlijk heel veel geluk aan je zijde hebt. Zelfs in de Tour de France van 2021, toen ik via vluchtpogingen in hoog in het klassement kwam en uiteindelijk als vierde eindigde, vond ik dat ik eindigde op de plek die ik verdiende. Ik had misschien wel geluk met de gegunde tijdsverschillen in de vlucht. Maar toen ik eenmaal in de top vijf stond, was ik ook echt altijd de op drie na sterkste bergop. En dus verdiende ik die plek in het eindklassement.'

Als het aan O'Connor ligt, rijdt hij in 2024 de Giro d'Italia én de Tour de France

Wanneer is 2024 dan een geslaagd jaar voor de ranke man uit Oceanië? 'Het is moeilijk om er een concreet resultaat aan vast te plakken. Het is in vele wedstrijden bijvoorbeeld sowieso al moeilijk om te winnen, aangezien Jonas en Tadej Pogacar meedoen. Je moet dan realistisch zijn en accepteren dat je waarschijnlijk voor plek drie koerst. Ik zou het in dat kader dus al supermooi vinden als ik meer podiumplaatsen in WorldTour-meerdaagsen weet te behalen. En mijn ultieme doel is om ooit op een eindpodium van een grote ronde te staan.'

We gaan in de afsluitende fase van het vraaggesprek ook nog wat dieper in op de specifieke wedstrijdwensen van O'Connor, die enkel nog een ritzege in de Vuelta a España mist om zich in een uniek rijtje te nestelen. 'Ik zou volgend jaar graag aan twee grote rondes deelnemen. Ik weet nog niet wat de ploeg wil, maar als het aan mij ligt is het een combinatie van de Giro en de Tour', luidt het dus ergens wel een beetje verrassend. 'De Giro staat het hoogst op mijn lijstje. Ik zou dan gewoon kunnen kijken wat er daarna gebeurt. We zijn immers een Franse ploeg en dan is de Tour eenmaal het belangrijkste. In de Tour heb ik altijd goed gepresteerd, dus daar heb ik ook wel vertrouwen in. In de Vuelta zou ik in principe ook nog graag eens de kans krijgen. Toen ik daar in 2022 aan meedeed, genoot ik echt. Ik zou het dus niet erg vinden om dat te herhalen. Eigenlijk heb ik dus nog niet echt een idee, behalve dat de Giro me sowieso het leukst lijkt en ik graag twee Grand Tours rijd.'

Ten slotte: recentelijk deelde Aussie Jack Haig (Bahrain Victorious) dat hij sinds 2016 al niet meer in zijn moederland geweest is. Hoe zit dat precies bij O'Connor? 'Ik ga nog wel af en toe naar Australië. Sterker nog: ik was er een paar dagen geleden nog. Normaal gezien ga ik er een keer per jaar naartoe. Het zorgt natuurlijk wel voor een jetlag, maar ik vind het niet zo erg om terug te gaan. Ik ben echter niet ieder jaar gegaan. Tijdens de coronaperiode was Australië namelijk vrij streng wat betreft regels en was het moeilijk voor me om huiswaarts te keren. Maar het is natuurlijk altijd fijn om weer even in je thuisland te zijn en familie en vrienden te zien. Een beetje chillen aan het strand is bovendien ook wel lekker. Aan de andere kant moet ik ook zeggen dat je op een gegeven moment wel gewend raakt aan het leven in Europa. Ook dit continent voelt nu als thuis voor mij. In principe heb ik heel mijn leven hiernaartoe verhuisd en liggen al mijn verantwoordelijkheden hier. Jack is gewoon een extreem voorbeeld', grinnikt hij. 'Na mijn carrière zou ik wel graag teruggaan naar Australië. Daar ligt toch mijn hart.'

Youri van den Berg (Twitter: @YourivndnBerg)