Pidcock geeft vol verbijstering het mooiste interview na Strade Bianche: 'Wat gebeurt hier? What the fuck'

Er werden na de streep van Strade Bianche overal interviews gehouden met renners, maar niemand vertelde het verhaal van de dag in dik drie en een halve minuut zo treffend als Tom Pidcock. De Brit van INEOS Grenadiers werd vierde, maar stond vooral nog steeds vol verbazing te vertellen over de enorme solo-aanval van Tadej Pogacar. 'What the fuck!'

Pidcock viel net naast het podium, omdat hij zijn pijlen niet te vroeg, maar te laat afschoot. 'Ik heb te lang gewacht. Als ik het iets beter speel, word ik hier tweede. Iedereen jumpte en ik wachtte af, maar dat bleek te laat. Ik was goed en toen Tadej ging, had het geen zin om mee te gaan. Er was nog tachtig kilometer te gaan en zo koerste ik ook. Ik zat nog niet in het rood, terwijl mensen rondom mij er bij bosjes af gingen. Jammer dat ik te lang heb gewacht', zei hij tegenover onder meer In de Leiderstrui.

Pidcock zag overal 'dode lichamen'

De aanval van de Sloveen van UAE-Team Emirates was op televisie indrukwekkend, maar Pidcock legt uit dat het in het peloton nóg indrukwekkender was. 'Het was al vol gas richting Monte Sante Marie, en nadat Tadej aanviel, leek het wel alsof we in de grupetto reden. Ik zag overal dode lichamen. Ik heb er geen woorden voor, het leek wel koers van vroeger, echt hardcore. Toen we 140 kilometer hadden gereden, was iedereen al dood. Als het dan de normale afstand van 185 kilometer was geweest, nu moesten we nog 75.'

Dat merkte de winnaar van vorig jaar door de enorme voedsel-inname onderweg. 'Het was non-stop eten. De eerste tachtig kilometer was al vol gas, dan ben je al aan het eten alsof het de finale is. Dat is heftig', aldus Pidcock, die op Monte Sante Marie attent was, maar geen moment dacht aan meegaan met Pogacar. 'Nee, zelfs van Tadej Pogacar had ik dit niet verwacht. Iedereen zat naar elkaar te kijken toen het gebeurde, men was een beetje down. Wat gebeurt hier? Ik weet niet wat ik moet zeggen, alleen what the fuck. Als die laatste veertig kilometer vlak was geweest, had je nog kunnen koersen. Nu was het ieder voor zich, als een soort iron man.'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)