Valgren over horrorval: 'Dokter zei: Michael, je krijgt geen morfine meer, hiermee krijg je een olifant plat'

Michael Valgren heeft nog eens uitgebreid teruggeblikt op zijn horrorcrash in de Route d'Occitanie dit jaar. De Deen sprak via de kanalen van zijn ploeg EF Education-EasyPost, waar hij 2023 aanvat in de opleidingsploeg, over hoe de val tot stand kwam, zijn ernstige blessures, revalidatie en bewondering voor lotgenoot Remco Evenepoel.

'Ik heb een goed seizoen gehad in 2021, waar ik heel goed eindigde', begon Valgren. 'Zodoende begon ik 2022 met het doel om heel sterk voor de dag te komen en goed van start te gaan, zodat ik de top weer kon bereiken. Waarvan ik denk dat ik er thuishoor. Toch ging het niet zo lekker, ik had een soort slow start waardoor ik in het voorjaar niet top was. Vervolgens was ik voorzien voor de Tourstart in Kopenhagen, maar in de Ronde van Noorwegen kreeg ik corona. Daardoor wilden ze mij via een extra race, de Route d'Occitanie, klaarstomen voor de Tour. Dat wilde ik zelf niet echt, want ik stak in goede vorm en dacht meer aan training.'

'Toch trok ik er met een goede vorm heen, wat resulteerde in een tweede plek in de tweede rit', doet Valgren zijn verhaal in een podcast van zijn ploeg EF Education-EasyPost. 'Ik wist dus dat ik goede benen had en klaar was voor de Tour, maar Tejay (ploegleider Van Garderen. red) vroeg of ik in de vierde rit nog voor de ontsnapping wilde gaan en ik zei: ja, zeker. Ik ging er achteraan net voordat het peloton de rangen sloot en vloog door de bochten, maar toen ik bij een bocht aankwam in een afdaling dacht ik: shit. Op dat moment wist ik dat ik ging vallen en ik had twee opties: met of zonder remmen tegen de grond gaan. Achteraf gezien koos ik voor de verkeerde optie, want ik had teveel snelheid. Ik ging volle bak tegen de vangrail aan en vloog in een klif, zo'n acht tot tien meter naar beneden.'

Valgren herinnert zich alles van valpartij in Occitanie

'Ik herinner mij alles en voelde meteen dat het een groot probleem was', gaat Valgren verder. 'Gelukkig was er iemand die er achter me reed en die zag dat ik viel, anders had niemand het geweten. Hij vertelde het peloton dat er iemand beneden lag, daar heb ik al bij al best wat geluk bij gehad. Ik begon al wat kracht te verliezen, want ik moest mijzelf omhoog houden tegen die klif. Als ik iets naar rechts was gevallen, was ik dertig tot vijftig meter naar beneden gevallen.'

'Uiteindelijk mag ik blij zijn met alleen een bekken- en kniebreuk, het had veel erger kunnen zijn', zegt de welbespraakte Deen, die verder ook zijn kruisband, binnenband en meniscus scheurde in zijn knie en zijn heup ontwrichtte. 'De mannen die me kwamen helpen trokken me omhoog aan een touw, terwijl ik in de lucht hing. Het was crazy, om vervolgens met maximale morfine drie uur naar het ziekenhuis te moeten met de ambulance. Ik had het er met de dokter over, want ik had nog steeds veel pijn, maar hij zei: 'Michael, je kan niet meer morfine krijgen. Hiermee krijg je een olifant plat', terwijl ik alleen maar dacht: geef me meer. Misschien ben ik er wel immuun voor, door enkele eerdere operaties.'

'De eerste dagen verbleef ik in Carcassonne omdat ze geen plaats hadden in Nice, waarna ik na twee weken thuiskwam in Monaco', vervolgt Valgren zijn relaas. 'Mijn knie gaat deze revalidatie jammer genoeg niet zo heel lekker, waardoor ik mijn voorgestelde data om terug te keren niet heb gehaald. Ik ben echter hard blijven werken', aldus Valgren. 'Ik zat vijf á zes uur per dag in de revalidatiecentra om allerlei oefeningen te doen. Het was en is hard werken, totaal anders dan het fietsen.'

Valgren neemt voorbeeld aan lotgenoot Evenepoel

'Ik heb de mentaliteit om sterker terug te komen, gelukkig heb ik daar ook nog de leeftijd voor', zegt de 30-jarige Deen, die ook een voorbeeld neemt aan Evenepoel en zijn val (ook bekkenbreuk) in de Ronde van Lombardije en zijn revalidatie van die blessure. 'Hij is nu één van de beste renners ter wereld, hij is een soort rolmodel voor mij. Ik meet mijzelf aan zijn revalidatie, maar het is niet altijd gemakkelijk. Je denkt wel eens: heb ik mijn laatste wedstrijd al gereden? Maar dan besef je dat je dat niet wil. En hoe het nu gaat met mijn revalidatie, ziet het er uit dat ik sowieso terug kan keren.'

'Wanneer ik terugkeer? Dat weet ik nog niet, want ik weet niet hoe lang het gaat duren voordat ik mijn vorm opbouw', zegt de man die eerst bij de opleidingsploeg van EF Education-EasyPost wordt gestald. 'Ik hoop stiekem op mei, maar voor de lange termijn hoop ik nog altijd op een etappezege in de Tour: de Tour van 2024, dat is nu al een doel.'