Vijf meest heroïsche zeges van 2021 | Van Aert, Van der Poel en nog meer moois

Het wielerjaar 2021 loopt ten einde en dat betekent dat het tijd is voor de eindejaarslijsten! De komende weken beoordeelt In de Leiderstrui een aantal van de belangrijkste koersen en renners van het jaar, te beginnen met de vijf meest heroïsche zeges van 2021!

We hebben weer een prachtig wielerjaar achter de rug met een aantal onvergetelijke overwinningen. In dit overzicht kijken we naar de meest heroïsche zeges van 2021. Daarbij werd gelet op de sterkte van het deelnemersveld, de grootte van de wedstrijd en bovenal de grootsheid van de prestatie. Wint iemand een prachtige etappe uit de vlucht, terwijl het peloton daarachter volle bak aan het jagen is, is dat een stuk indrukwekkender dan wanneer dat niet het geval is. Een renner die op voor hem relatief onbekend terrein wint of iemand die in barre weersomstandigheden een wereldprestatie neerzet, heeft ook een streepje voor.

Eervolle vermeldingen

We beginnen met een aantal zeges die de top vijf nét niet hebben gehaald. Wat te denken van de zege van Dylan van Baarle in Dwars door Vlaanderen. Een solo van maar liefst 58 kilometer, terwijl het razende peloton niet meer in de buurt komt. Of de prachtige zege van Mathieu van der Poel in Strade Bianche, waarbij hij met een verschroeiende demarrage richting de zege reed op het Piazza del Campo in Siena. De eerste ritzege van Magnus Cort Nielsen in de Vuelta a España, waarbij hij tegen alle verwachtingen in een ontketende Primoz Roglic achter zich wist te houden. Of de monstersolo van Rafal Majka in diezelfde Vuelta.

Ook de ritzeges van Ben O'Connor, in de verregende etappe richting skioord Tignes, en Matej Mohoric, in de fabelachtige rit naar Le Creusot moeten genoemd worden. En natuurlijk mag de fenomenale solo van Tadej Pogacar in de rit van de Col de la Colombière niet ontbreken, al was dat geen zege. Tot slot ook een eervolle vermelding voor Brent Van Moer. Na zijn hartverscheurende verlies in de Ronde van Limburg, waarbij hij in winnende positie verkeerd werd gestuurd door een official, revancheert hij zich door het peloton voor te blijven. Een trucje dat hij in de Tour de France een maandje later bijna herhaalt. Zij moesten het allen echter afleggen tegen de top vijf.

5. Wout van Aert verrast vriend en vijand op de Mont Ventoux

Wout van Aert beleefde een prachtig voorjaar, maar die écht grote zege, in bijvoorbeeld een Monument, ontbrak. Toen hij vervolgens te maken kreeg met een blindedarmontsteking, was de angst bij de veelwinnaar en zijn ploeg Jumbo-Visma dat hij niet helemaal in vorm aan de start van de Tour de France ging verschijnen. Werd het dan zo'n jaar? In de openingsweek van de Tour laat Wout zien nog steeds over een set heerlijke benen te beschikken, maar telkens is het nét niet. In de eerste week gaan rivalen Van der Poel en Julian Alaphilippe ervandoor met de zeges, terwijl ook de tijdrit en een ontsnapping in rit zeven hem geen zege of gele trui opleveren.

Maar Wout is Wout niet als hij toch een keer boven komt drijven. En hoe! Na de opgave van kopman Roglic zit Jumbo-Visma in zak en as. Hoe moet het nu? Jonas Vingegaard wordt voorzichtig vooruitgeschoven als pion in het klassement, Steven Kruijswijk, Sepp Kuss en Van Aert mogen het in de ontsnapping proberen. Op papier lijkt de rit met tweemaal de Mont Ventoux niets voor hem, een klassiekerspecialist en topsprinter. Wanneer een kopgroep mag wegrijden uit het peloton lijkt het gedaan, maar de Belgisch kampioen laat het er niet bij zitten.

Hij rijdt met een tweede groepje naar de kop, waar hij vervolgens verschrikkelijk huishoudt. Pocketklimmer Kenny Elissonde, rittenkaper en begenadigd ronderenner Bauke Mollema en Franse uitverkorene Alaphilippe worden gedeklasseerd in de bossen richting de top van de Ventoux. In het vervolg komen zelfs de klassementsmannen eigenlijk nooit in de buurt. Een prachtig staaltje klimwerk van een renner die eigenlijk niets te zoeken zou moeten hebben in het hooggebergte. Maar het is Wout van Aert, en die kan werkelijk waar alles.

4. Primoz Roglic domineert de Vuelta op Lagos de Covadonga

Na een door een valpartij mislukte Tour de France en een prachtige gouden medaille op de olympische tijdrit staat Primoz Roglic aan de start van de Vuelta a España. Hij heeft Tadej Pogacar op fenomenale wijze de Tour de France zien winnen, vooral door een prachtige solo in een koude rit in hevige regen. Zijn landgenoot rijdt zonder angst, terwijl Roglic wordt verweten zich te weinig te laten zien, à la Chris Froome in de tijd van de Sky-treinen in de Tour. In de Vuelta is Roglic vervolgens op elk terrein heer en meester: hij wint een tijdrit, op een punchklim en zelfs in het heuvelgebergte valt hij onverwachts aan. Het is een hongerige Roglic die op jacht is naar een trilogie aan Vuelta-eindzeges, en in rit 17 laat hij zijn tanden zien.

Wanneer Egan Bernal op zo'n zestig kilometer van de finish zeer vroeg in de aanval gaat, springt de Sloveen mee in zijn wiel. Als best geklasseerde klassementsrenner hoeft hij niets, maar Roglic wil de Vuelta compleet naar zijn hand zetten. In de hevige regen rijden de twee samen door de vlakke vallei en wordt de concurrentie te kijken gezet. Op de slotklim, de Lagos de Covadonga, zet de renner van Jumbo-Visma een uitroepteken van een zeer gewaagde actie. Een aanval waar hij veel meer mee kan verliezen dan dat hij kan winnen. Uiteindelijk komt hij solo over de finish en bevestigt hij zijn suprematie in de Vuelta met deze prachtige zege.

3. Mathieu van der Poel houdt meesterlijke solo ternauwernood vol in Tirreno-Adriatico

We duiken even wat verder terug in de tijd naar maart 2021. Een week daarvoor heeft Mathieu van der Poel op magistrale wijze Strade Bianche op zijn naam geschreven. Met een verbluffende uithaal laat hij lijken alsof Alaphilippe en Bernal stilstaan op de Via Santa Caterina richting het Piazza del Campo in Siena. Die lijn zet MVDP door in de Tirreno-Adriatico, waar hij de ritzeges verdeelt met Van Aert en Alaphilippe. In de vijfde rit regent het vervolgens pijpenstelen. Omdat hij het naar eigen zeggen 'koud heeft', kiest hij de aanval op meer dan 52 kilometer van de finish.

Wat we vervolgens te zien krijgen in een voorbereidingskoers in het voorjaar, is om je vingers bij af te likken. Van der Poel bouwt zijn voorsprong uit in de barre weersomstandigheden. En nog meer, en nog meer. Uiteindelijk heeft hij zelfs drie minuten. Maar dan gaan Wout van Aert en Tadej Pogacar koersen. De meer dan drie minuten worden er twee en vervolgens zelfs minder dan één, terwijl Pogacar solo in de achtervolging gaat. Een driestrijd om de ritzege en om de leiderstrui, die onverwachts enorm spannend wordt. In de slotkilometers wordt Mathieu op de hielen gezeten, maar met tien seconden verschil redt hij het op het nippertje. Naderhand zit hij kapot tegen de railing en vertelt hij compleet 'op zijn limiet te hebben gezeten.' Een strijd tussen drie grootheden en een ritzege om niet te vergeten.

2. Taco van der Hoorn blijft razend peloton voor in Giro d'Italia

Het jaar van Intermarché-Wanty-Gobert wil maar niet op gang komen in het voorjaar. De WorldTour-ploeg had in het voorjaar geen zege weten te pakken en was zelfs amper van invloed in de grotere koersen. De ploeg van Hilaire Van der Schueren kon geen voeten aan de grond krijgen in de grote koersen en richting de Giro d'Italia was het optimisme in de ploeg niet al te groot. Maar daar ging een zeer late aanwinst, de bij BEAT Cycling opgehaalde Taco van der Hoorn, op spectaculaire wijze verandering in brengen.

Nadat hij geen contract meer kreeg bij Jumbo-Visma, zat de Nederlander zonder ploeg en uiteindelijk vond hij onderdak bij BEAT Cycling. Hopend op een aanbieding klopte Intermarché bij hem aan. In het voorjaar rijdt Taco rond als knecht van kopmannen Aimé De Gendt en Danny van Poppel, maar in de Giro d'Italia mag hij voor eigen succes gaan. Etappe drie heeft hij opgeschreven en vanuit de start springt hij gelijk weg uit het peloton. Hij deelt de lakens uit in de kopgroep, hij vertelt hoe lang de kopbeurten moeten duren, en het peloton dat uit is op een sprint komt maar niet dichterbij.

Zijn kompanen verbruiken energie voor de bergtrui, maar Taco houdt zich gedeisd. Wanneer hij alleen met Simon Pellaud (Androni Giocattoli) over is en vanuit het jagende peloton, met het voor Peter Sagan rijdende BORA-hansgrohe op kop, aanvallen komen van Giulio Ciccone en Tony Gallopin, lijkt het einde nabij voor een vlucht die van begin af aan gedoemd leek om te mislukken. Maar dan ken je Taco nog niet. Gallopin en Ciccone komen niet bij de koplopers en ook Pellaud wordt gelost. Zijn voorsprong groeit van twintig seconden naar dertig seconden, dan naar vijftig seconden. Wat gebeurt hier? We zijn getuige van een Taco-special. Het peloton heeft zich niet misrekend, Van der Hoorn is gewoon te goed. Hij bezorgt zijn ploeg de eerste WorldTour-zege in jaren. En hoe... het peloton gefopt in een grote ronde, dat doen er maar weinig.

1. Sonny Colbrelli wint de eerste natte Parijs-Roubaix in twintig jaar

Normaal gesproken is het in oktober alleen in Italië nog echt koers, maar 2021 is anders. Het WK is net achter de rug en naast Il Lombardia mogen we ons verheugen op de Hel van het Noorden: Parijs-Roubaix. De koers werd in 2020 niet verreden wegens corona en iedereen zit al 2,5 jaar te wachten op het kasseispektakel in Frankrijk. Van Aert in topvorm, maar hij stelde teleur op het WK. Van der Poel met rugklachten, maar zat in het WK toch weer vooraan. Een legendarische strijd wordt verwacht in een legendarische koers.

Die koers krijgt een iconische status door één klein feitje: de eerste natte Parijs-Roubaix in twintig jaar. En dat krijgen de renners te merken: het wordt een ware uitputtingsslag. Valpartijen, onherkenbare renners door de opspattende modder. Dit is de koers die we meer dan twee jaar moesten missen. Een getergde Van der Poel kiest de aanval, een opgeleefde Sonny Colbrelli kan hem volgen en een in topvorm verkerende Florian Vermeersch kan als enige mee als ze in de achtervolging gaan op Gianni Moscon.

In de finale zakt Moscon door het ijs. De bemodderde kasseien worden hem te veel, de moeheid slaat toe. In de achtergrond komt het drietal langszij en ze gaan eroverheen. Richting het vélodrome in Roubaix. Een driestrijd als slot van een ware koningskoers. Op de Franse piste is het de van sprinter tot klassiekkerspecialist getransformeerde Colbrelli die aan het langste eind trekt. Een fenomenale koers van iemand die het voorheen zocht in de massasprints, maar nu opeens de Benelux Tour, een klim-EK en Parijs-Robuaix op zijn naam schrijft. De finishfoto met een juichend moddermonster, een gedesillusioneerde Van der Poel en een onherkenbare Vermeersch zal de wielerhistorie ingaan. Een onvergetelijke en heroïsche koers.

Pim Lansbergen (E-mail: redactie@indeleiderstrui.nl)