Vraagtekens bij programma Pogacar, die is ingehaald door een toprenner die geen enkel risico meer neemt

In Courchevel heerst een absurdistische stemming. Een voor een komen Jumbo-Vismarenners met gebalde vuisten over de streep. Iets verderop verzamelen de reeds gefinishte ploeggenoten van Tadej Pogacar zich. Ze wachten hun Sloveense kopman op, die met een slakkengang zichzelf de moorddadige finishstrook in het skidorp op hijst. Nog nooit zag de wereld de beste wielrenner ter wereld op deze manier lijden. Van tevoren was hij nog strijdbaar, wellicht tegen beter weten in. Na afloop was zijn achterstand op geletruidrager Jonas Vingegaard gegroeid naar bijna acht minuten. Opnieuw, voor de zoveelste keer deze Tour, was de wielerwereld met stomheid geslagen.

Achteraf is het hoe dan ook makkelijk ouwehoeren. Maar bedroog de schijn al die tijd? De kans lijkt groot dat er wekenlang helemaal geen duel is geweest. De psychologische oorlogsvoering, die al vanaf dag één door UAE-Team Emirates werd aangewakkerd, lijkt achteraf slechts een stunt. Misschien waren de ontspannen houding, de kleine treiterige tikjes richting Jumbo-Visma in week één wel een maskering van wat er echt speelde. Misschien hadden ze vooraf al rekening gehouden bij de Arabische ploeg met het doemscenario dat de tweestrijd tussen Pogacar en Vingegaard in schoonheid zou sneuvelen – zoals uiteindelijk op de monsterlijke Col de la Loze gebeurde. En toch, zo verschrikkelijk lang leek de wielerwereld zich inderdaad op te kunnen maken voor het mooiste duel ooit.

Tekst gaat verder onder de foto.

Pogacar verloor de Tour al in de Waalse aprilregen

Pogacar wist de oorvijg die hij in de vijfde etappe van Vingegaard kreeg goeddeels weg te werken. Eerst met zijn ritzege in Cauterets, later met het sprokkelen van seconden in het Centraal Massief, de Jura en de Alpen. Zelfs in de tijdrit was de Sloveen, ondanks zijn grote verlies, nog steengoed. Maar wie goed keek, zag daar al een ander gelaat. Het verval was voorzichtig zichtbaar, zijn gelaat werd grijzer. Een koortslip zorgde voor geruchten over een mindere fysieke toestand. Zijn val in de zeventiende rit zal vast niet mee hebben geholpen. Uiteindelijk bleek de tank na zeventien ritten volstrekt leeg. De oorzaak voor zijn Tournederlaag moeten we in het klassieke voorjaar zoeken. Pogacar verloor de Tour al tijdens Luik-Bastenaken-Luik.

In die periode vond de schijnbaar koersverslaafde Pogacar in de voorjaarsklassiekers zijn gewenste speeltuin. Hij won de Ronde van Vlaanderen, de Waalse Pijl en de Amstel Gold Race. Ook Luik-Bastenaken-Luik behoorde tot zijn beoogde menu, maar daar ging het hopeloos mis. Al vroeg in de koers viel het Sloveense wonderkind in de Waalse aprilregen. Na afloop verscheen hij snel lachend en opgewekt op de sociale kanalen, in de hoop dat het allemaal goed zou komen. IJdele hoop, want al snel bleek dat zijn herstel moeizamer liep dan verwacht. Zijn terugkeer in koers bij de Sloveense Kampioenschappen, waar hij zijn landgenoten wegvaagde, verbloemde dat hij niet honderd procent fit aan de Tour zou beginnen.

Tekst gaat verder onder de foto.

Andere voorbereiding in aanloop naar de Tour is nodig voor Pogacar

Het is een genot om de tweevoudig Tourwinnaar, de spectaculairste renner die in het peloton rondfietst, heel het jaar aan het werk te zien. Hij is in staat om iedere wedstrijd, eendags- of rittenkoers, winnend af te sluiten. Maar na zijn val in Luik moeten er vraagtekens bij zijn programma gezet worden. Hoeveel risico dient een Tourfavoriet te nemen in aanloop naar het hoofddoel van het jaar? Neem de voorbereiding van Vingegaard, die zich sinds de Ronde van het Baskenland in de luwte begaf, op hoogtestage ging, zijn vorm testte in de Dauphiné en zo fris als een hoentje in Bilbao aan de start verscheen. Vingegaard perfectioneerde zijn frisheid in aanloop naar het verdedigen van zijn Tourzege. Ook was zijn basisconditie beter dan die van zijn Sloveense opponent, na de val in Luik.

Als Pogacar de Tour wil winnen, moet hij zijn voorbereiding serieus heroverwegen. Pieken in april en juli kan, zo heeft hij in het verleden bewezen. Maar de Sloveen is de afgelopen jaren ingehaald door een toprenner die geen enkel risico meer neemt. Die alles in het werk stelt om die tweestrijd, waarvan iedereen weet dat deze er komt, in zijn voordeel te beslissen. Risico’s vermijden blijkt nu de sleutel tot succes in de hoogmis van het seizoen: de Tour. Zijn Deense opponent heeft geen enkel écht moment van zwakte laten zien in bijna drie weken fietsen. Pogacar zet in zijn overvolle voorjaar de vormpiek die hij in juli moet hebben om Vingegaard te kunnen verslaan, op het spel. Door zijn val moest hij het dit jaar veelal doen met de hometrainer. Een schril contrast met de uitgekiende hoogtestages van Jumbo-Visma.

Voor nu staat vast dat Pogacar voor de tweede keer op rij de Tour niet wint. Om een derde keer te voorkomen, moet hij zijn weg naar Frankrijk anders gaan inrichten. Het is aan hemzelf wat zijn insteek van een wielerjaar is. Hij verwent de wielerwereld door in het voorjaar zijn topvorm te etaleren. Om de Tour weer te winnen zal hij echter minder risico’s moeten nemen in koersen die onderdoen voor de Franse drieweekse. Misschien is dit wel helemaal niet wat Pogacar wil. Misschien zit het niet in het karakter van de Sloveen, die op de rustdag het liefst salto’s in het hotelzwembad maakt en fietst met wielertoeristen, om deze omslag in gang te zetten. Wie het succes van Vingegaard aanschouwt, zou het hem wel adviseren.

I’m gone, I’m dead. Voor nu zijn dat de laatste noemenswaardige woorden van Tadej Pogacar in de Tour. Bij een gelijke stand in de voorbereiding is de kans groot dat Pogacar, door zijn explosiviteit, karakter en veelzijdigheid, in de Tour op het moment suprème als beste boven komt drijven en wel van Vingegaard wint. Dan zullen zijn praatjes vast weer groter zijn.

Huub Mol