Werkzaam in de zorg, maar ook starten op het WK gravel voor elite vrouwen: het verhaal van Lieke van Zeelst

Aan het WK gravel voor elite vrouwen deden ongeveer 110 vrouwen mee. Onder hen Lieke van Zeelst, die in het noordoosten van Italië maar wat graag tijd vrijmaakte voor een gesprek met In de Leiderstrui. En dat kwam niet helemaal uit de lucht vallen...

'De (wieler)wereld is klein' is een veelvuldig terugkerende uitspraak en misschien dus wel allesbehalve origineel. Het is echter wel een uitspraak die regelmatig lijkt te kloppen. Dat bleek bijvoorbeeld maar weer ten tijde van het WK gravel, toen ondergetekende namens In de Leiderstrui ter plaatse aanwezig was en aldaar Van Zeelst wist te strikken voor een interview. Wat daar toevallig aan is? Van Zeelst is naast het zijn van wielrenster ook zorgmedewerkster en toevalligerwijs een naaste collega van de moeder van mijn beste compagnon. Kortom, een kleine wereld. Maar de 25-jarige renster van GT Krush Rebel Lease Pro Cycling stond wel mooi aan het vertrek bij de elite dames, waar ook wereldtoppers als Demi Vollering en Lorena Wiebes acte de présence gaven. Wat volgde, was een gesprek over van alles en nog wat. 'Hoe bekender het vrouwenwielrennen kan worden, des te beter', vertrouwt ze me voorafgaand aan de 140 kilometer lange koers toe.

Van triatlon naar wegwielrennen (en ook WK gravel)

Het verhaal van Van Zeelst behoeft misschien enige uitleg. Voordat de Nederlandse zich volledig toelegde op het fietsen, hield ze zich namelijk bezig met de triatlon. 'Sporten zit bij ons in de familie. Vooral aan de kant van mijn moeder zijn veel familieleden obsessief met sporten bezig', duidt ze al lachend het verhaal achter haar sportcarrière. 'Op die manier ben ik ook in de sportwereld gerold. Eerst hield ik me vooral bezig met triatlon. Ik kreeg echter te kampen met shin splints (irritatie over overbelasting van scheenbeenspieren, red.). Ik heb alles geprobeerd om het te verhelpen, maar ik kwam er niet vanaf. Zodoende heb ik toen ik een jaar of 23 was besloten om me volledig om het fietsen te focussen. Ik had echter nooit verwacht dat ik daar zo ver mee kon komen. Dat was dus echt een grote verrassing. Ergens zijn die shin splints dus ook wel mijn geluk geweest, want anders had ik hier niet gestaan!', zo stelt ze nabij Lago Le Bandie.

Van Zeelst houdt zich hoofdzakelijk bezig met het wegwielrennen. Toch troffen we haar aan op het WK gravel en reed ze eerder ook al andere gravelwedstrijden. Dat heeft een specifieke reden. 'Mijn hoofddiscipline is het wegwielrennen. Het afgelopen jaar heb ik echter ook wel wat tegenslagen gekend. Vooral de liesslagaderblessure was iets waar ik veel last van had', bespreekt ze het welbekende wielereuvel. 'Normaal gesproken houd ik enorm van tijdrijden, maar met zo’n blessure is die tijdritpositie allesbehalve ideaal. Het voordeel van gravellen is dan bijvoorbeeld weer dat je jezelf wél een fijne houding op de fiets kan aannemen. Ik vind de graveldiscipline sowieso erg mooi. Het idee dat je, in the middle of nowhere, in je eentje aan het strijden bent voor een goed resultaat, spreekt me enorm aan. Ik moet zeggen dat ik het eerst vooral als iets voor erbij zag, maar dat is wel veranderd. Het is een heel goede vervanger van het wegwielrennen.'

Lees verder onder de foto!

Over dat wegwielrennen gesproken: de Noord-Brabantse wist al meermaals naar een mooie ereplaats te snellen. Vooral in 2022, toen ze nog de kleuren van Talent Development Team vertegenwoordigde, baarde ze opzien. Zo werd ze dat jaar vierde in de door Anouska Koster gewonnen Wielerronde van 't Loo, eindigde ze als tweede in de Ierse rittenkoers Rás na mBan en snelde ze naar een zevende stek in de Wielerronde van Dirksland. 'Het meest trots ben ik toch wel op hetgeen ik in Ierland liet zien. De race was heel professioneel opgezet. Ik kan wel concluderen dat het in mijn wielercarrière het vetste is wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het was een toffe koers en ik heb er echt kunnen laten zien wat ik in mijn mars heb. Mijn wattages waren daar erg goed.'

2023 was een pechjaar voor Van Zeelst, die zelfs overwoog haar fiets aan de wilgen te hangen

'Dit seizoen werden die wattages ineens stukken minder', komt ze nog eens terug op pechjaar 2023. 'Eerst legde ik nog niet de link dat het met die liesslagaderblessure te maken had, maar dat werd na verloop van tijd dus wel duidelijk. Het zorgde er helaas wel voor dat ik aan verscheidene wedstrijden niet heb kunnen deelnemen. Ik kon het in principe wel, maar ik heb door de blessure geen kans gehad om het te laten zien.'

De blessure hakte er zelfs dusdanig hard in, dat Van Zeelst meermaals overwoog om haar fiets aan de haak te hangen. 'Eerst dacht ik dat ik er helemaal mee moest stoppen, maar na het laatste gesprek met mijn sportarts lijkt het er toch op dat ik nog kan doorgaan', prijst de in Breda woonachtige renster zich gelukkig. 'We hebben verschillende fietspositie-metingen gedaan en die hebben uitgewezen dat ik toch nog verder kan komen dan dat ik nu ben. Ik heb zelf echt een tijdje gedacht dat ik er helemaal mee moest stoppen. Maar als ik mijn wattages zie, zou het heel erg zonde zijn om er de brui aan te geven. Doorgaan moet dus zeker lukken en dat is natuurlijk schitterend.'

Lees verder onder de foto!

WK gravel was een geweldige ervaring voor oncologieverpleegkundige Van Zeelst

Ergens heeft Van Zeelst nog altijd de hoop om fulltime profwielrenster te worden. Op moment van schrijven fungeert ze alleen ook nog zo'n 24 uur per week als oncologieverpleegkundige. Ze combineert dus twee mooie maar ook uiteenlopende beroepen. Is dat eigenlijk een beetje te doen? 'Ik heb heel veel geluk met mijn leidinggevende', gebiedt eerlijkheid haar te zeggen. 'Ik kan mijn diensten in de zorg mooi om de wedstrijden heen plannen. Dat geldt zowel voor eendagswedstrijden als rittenkoersen. Daar ben ik enorm blij mee. 24 uur werken in de zorg is in dat kader wel het maximale aantal. Meer gaat simpelweg niet, aangezien ik ook nog een uur of twintig moet trainen. Ik kan ieder geval wel stellen dat het drukke weken zijn!'

Linksom of rechtsom, fulltime prof of niet: Van Zeelst deed in de proseccostreek een ervaring op die niemand haar ooit zal afpakken. Op zaterdag 7 oktober, zo'n zes uur na het interview, bolde ze als 51ste over de meet in Pieve di Soligo. 'In het begin ging het heel goed', blikt ze daags na het grindfestijn nog eens terug op WhatsApp. 'Ik merkte dat ik een constant tempo bleef houden. Echter leverde ik het laatste rondje onnodig veel in. Aan het eind van de wedstrijd had ik zowaar nog energie over voor een sprintje. Die energie had ik beter in de wedstrijd kunnen gebruiken, om bijvoorbeeld bij geloste of gedemarreerde mannen aan te pikken. Met de einduitslag ben ik alleszins wel tevreden. Het was een enorm technische wedstrijd en mijn remblokjes zijn nu écht aan vervanging toe. Tijdens de laatste afdaling heb ik zelfs een stukje moeten lopen. Het was een supermooie ervaring, temeer omdat we door de wonderschone Italiaanse wijngaarden koersten.'

Youri van den Berg (Twitter: @YourivndnBerg)