Dylan van Baarle kon na 2021 met recht zeggen: Dit was mijn beste seizoen uit mijn carrière. Hij won Dwars door Vlaanderen, reed sowieso een sterk voorjaar en buffelde weer voor z'n kopmannen in de Tour de France. Alles leek om zeep te worden geholpen toen hij hard viel in de Vuelta a España, maar door een wonderlijk snel herstel pakte hij zilver bij het WK. 'De kroon op mijn seizoen', zegt hij in het magazine Procycling.
Het ging Van Baarle dus voor de wind, tot de twaalfde etappe in de Vuelta a España. Van Baarle lag erbij, toen een hele pluk renners tegen de grond ging. De Nederlander van INEOS Grenadiers liep geen breuken op en ging nog enkele dagen door, maar besloot voor de achttiende rit niet meer op te stappen. 'Op de avond na de zeventiende etappe konden we in een privékliniek een MRI-scan laten maken en bleek dat ik toch een scheurtje in mijn bekken had. Mijn gevoel klopte dus', zo vertelt hij.
De uitslag kwam op 1 september, het WK in Vlaanderen stond gepland voor 26 september. Van Baarle voerde een race tegen de klok om de start te halen. 'De eerste dag na aankomst in Monaco (waar Van Baarle woont, red.) ging het nog wel, maar op dag twee en drie kon ik helemaal niets. Verder dan van de bank naar de keuken kwam ik niet. Ik mocht niet lopen en dat ging ook niet.' Bondscoach Koos Moerenhout gaf Van Baarle desondanks alle tijd om te herstellen voor een lastminute-beslissing voor het WK. 'Daar ben ik hem dankbaar voor.'
Van Baarle in ruimtecapsule richting zilver op WK
Na vijf dagen niets doen mocht Van Baarle weer op de fiets, al begon dat met een uurtje. Eerst deed het nog pijn, maar na enkele dagen ging het stukken beter. Er werd alles uit de kast gehaald om het herstel te versnellen. 'Tussen de trainingen door lag ik drie keer per week anderhalf uur in een Hyperbaric Oxygen Chamber. Een soort ruimtecapsule met vermindere luchtdruk waarbij ik een zuurstofmasker op moest, dat hielp bij het versnellen van het herstel. Dat heb ik in die weken tussen de Vuelta en het WK in totaal twaalf keer gedaan. Anderhalve week voor de wegwedstrijd kreeg ik op de training het gevoel dat ik het ging halen, en in de laatste week wist ik ook dat ik conditie had om erbij te zitten in de finale.'
Hoewel Mathieu van der Poel de grote man was bij Nederland, was het Van Baarle die z'n gevoel waarmaakte. Hij sprong mee in de finale en mocht met Jasper Stuyven en Michael Valgren sprinten voor de ereplaatsen achter de ongenaakbare Julian Alaphilippe. Van Baarle haalde het hoogst haalbare: zilver. 'Is het een afmattende wedstrijd geweest, dan blijft mijn piekvermogen hetzelfde. Stuyven en Valgren gingen de sprint aan, maar moesten na vijftig meter alweer gaan zitten. Daardoor kon ik er net voor de streep overheen komen. Na alles wat ik de voorgaande weken had meegemaakt, kon ik niet geloven wat er was gebeurd. Ik was flabbergasted.' Hij noemt de podiumplaats 'heel bijzonder'. 'De kroon op mijn seizoen. Dit was opnieuw een bevestiging dat ik dit jaar echt een stap heb gezet.'
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties