2023 was voor heel veel coureurs het laatste jaar als beroepsrenner. Zo ook voor Jack Bauer. De 38-jarige Nieuw-Zeelander kende een loopbaan van ruim tien jaar en zal met name herinnerd worden door die ene ontsnapping, in 2014 op weg naar Nîmes. In de Leiderstrui staat nog één maal stil bij de carrière van een trouwe knecht, die een fractie verwijderd was van eeuwige roem.
De Tour de France van 2015 start in mijn thuisstad Utrecht. De ploegenpresentatie vindt plaats nabij het park Lepelenburg. De renners komen hier met bootjes aan. Ze hebben eerst een stukje gevaren op de singel. Ik sta op de eerste rij bij de hekken, samen met mijn vader. Elke keer staan de teams een minuut of vijf te wachten op hun beurt om naar het podium te gaan. Zo komen Alberto Contador en Chris Froome op een meter of drie voor mijn neus langs. Ze lijken het publiek niet of nauwelijks te zien.
Dan is het tijd voor Cannondale, gehuld in de oude, gifgroene tenues. Bij Cannondale is één renner wél erg geïnteresseerd in het publiek. De coureur is lang en oogt als een hipster. Hij maakt een rondje en stelt wat vragen. Zo ook aan mij. Hij vraagt gekscherend of er voor zaterdagavond, na afloop van de openingstijdrit, een leuke plek in de stad is om uit te gaan. Het is Jack Bauer, de renner die in de editie van 2014 een van de meest tragische rollen in de Ronde van Frankrijk speelde.
Ik geef hem wat tips en hij neemt ze dankbaar in ontvangst. Alsof hij de kater van verleden jaar nog steeds niet heeft weggespoeld. Wel is hij op dat moment de leukste deelnemer aan de Tour de France die er is. Welke renner stapt nou op zeventienjarige jongens af voor tips om in een vreemde stad eens goed door te zakken? Alleen de echte mensen tussen de obsessieve sporters. Alleen de coureurs die het leven met een korrel zout nemen. Even was ik Contador en Froome vergeten.
Laatbloeier, kampioen van Nieuw-Zeeland, lid van de Garmin-familie en luitenant van Hesjedal
Jack Bauer kende geen typische aanloop naar een profcarrière. Geboren in 1985 werd hij pas op zijn vijfentwintigste prof bij Endura Racing, een van de teams die later opgaan in de ploeg die nu BORA-hansgrohe is. Bauer wordt in 2010 Nieuw-Zeelands kampioen op de weg. Hij verslaat onder meer routinier Julian Dean in een sprint met drie. Het nu niet direct een voorbode voor een snelle ontwikkeling in het profpeloton.
Pas in 2012 komt hij in de WorldTour terecht, bij het hechte collectief van Garmin-Sharp. Het Amerikaanse team is sterk in ploegentijdritten en vormt een fraaie groep met veel Engelssprekenden. Bauer boekt als lid van de ploeg zeges in de Ronde van Italië en de Ronde van Qatar. Zelf is hij eerder een alledaagse renner dan een opvallende coureur. Hij vormt een onderdeel van de klassiekerploeg in het voorjaar.
Ook mag Bauer mee naar de Giro d’Italia. Deze ontwikkelt zich verrassend en de Garminploeg heeft met Ryder Hesjedal na veertien ritten de klassementsleider in de gelederen. In een verhit duel met de sierlijke Spanjaard Joaquim Rodríguez trekt de Canadees pas in de afsluitende tijdrit aan het langste eind. Hesjedal wint de Giro en zorgt voor een daverende verrassing. Bauer is een belangrijke wegkapitein en deelt mee in de feestvreugde van het winnen van een grote ronde als ploeg.
Tragiek in de straten van Nîmes, waar Bauer strandt en wordt overvleugeld door Kristoff
In 2013 maakt Bauer zijn Tourdebuut, maar moet hij in de monsterrit naar Le Grand Bornand opgeven. Het jaar nadien wordt hij opnieuw geselecteerd. Garmin lijkt deze editie een kanshebber op de eindzege in de ploeg te hebben. De Amerikaan Andrew Talansky maakt de verwachtingen echter niet waar. Hij valt meerdere keren en moet na de elfde rit, waarin hij in zijn eentje verslagen voor de bezemwagen uit rijdt, opgeven. Garmin moet de bakens verzetten en in plaats van een podiumplaats najagen, op zoek naar ritzeges. Bauer wordt als knecht en wegkapitein ineens naar voren geschoven als rittenkaper.
Als de kruitdampen uit de Alpen, ontstaan door het brute geweld van geletruidrager Vincenzo Nibali, zijn opgetrokken en het peloton op dag vijftien een overgangsrit naar Nîmes aanvat, zit Bauer in de kopgroep. Die dag rijdt hij een koppeltijdrit met de Zwitser Martin Elmiger van IAM Cycling. Het peloton is moe en hoewel er kansen liggen voor de sprinters, is van een echt georganiseerde achtervolging geen sprake. Ongeveer vijf kilometer voor de meet hebben Elmiger en Bauer een voorsprong van driekwart minuut.
Dan lijkt zich een gekend scenario in het wielrennen te voltrekken. Bruut, wreed, keihard maar ook onderdeel van de topsport. Het peloton grijpt de vluchter(s) en koerst af op een massasprint. Maar Elmiger en Bauer houden vol en hebben nog steeds genoeg ruimte, zo lijkt het, om eerlijk getweeën voor de zege te sprinten. En dan wordt het boven genoemde scenario toch werkelijkheid. Bruter, wreder en harder dan ooit.
Als Elmiger moet toegeven aan de verzuring in de benen, trekt Bauer nog even door. Maar hij kan niet meer. Meestal volgt de overvleugeling van de vluchter, de gewone sterveling, door het peloton nog een stuk verder van de finish. Bauer houdt het vol tot vijftig meter voor de eindstreep. Dan dendert het peloton over hem heen. Alexander Kristoff is de sterkste sprinter en Bauer wordt tiende. Als de rit drie seconden eerder was geëindigd, was de Nieuw-Zeelander eeuwige roem toebedeeld. Nu restten er tranen en een eeuwig trauma.
Bauer vertrouwd gezicht bij Quick-Step Floors en Mitchelton-Scott, maar zonder die grote zege
Na zijn tragische verlies in Nîmes duikt Bauer terug de anonimiteit in. Hij rijdt nog een handvol keer de Tour en bijna ieder jaar een compleet Vlaams voorjaar als knecht. Dat doet hij voor Quick-Step Floors en Mitchelton-Scott. Hij wint nog een rit in de Ronde van Groot-Brittannië, maar rijdt vrijwel altijd in dienst van anderen. Een kans zoals in Nîmes doet zich nooit meer voor. In 2023 rijdt hij zijn laatste jaar bij het bescheiden Team Q36.5, alvorens op 38-jarige leeftijd te stoppen.
Zijn naam zal voor altijd verbonden zijn aan die ene vluchtpoging. Het ongelooflijke kat-en-muisspel tussen dappere vluchters en het jagende peloton. Nét niet die prachtzege. Nét niet de eeuwige roem. De tranen van verlies in plaats van de eeuwige glimlach op een Tour de Francepodium. Natuurlijk had hij voor bewezen moed meer verdiend. Maar het zijn wel de beelden waar de Nieuw-Zeelander voor altijd mee geassocieerd zal worden.
Nu kan Jack Bauer welverdiend op zoek naar een plek om zijn kater eindelijk weg te spoelen.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties