Lars van den Berg richtte drogeschoenen.nl op: 'Aandelen verkocht, maar nog altijd een apparaatje in de koffer'

Lars van den Berg heeft zich in een jaar tijd opgewerkt tot een belangrijke kracht binnen Groupama-FDJ. De Nederlander in Franse dienst reed vorig jaar de Tour de France en zal ook dit jaar een ondersteunende rol spelen binnen het blauwe team. In De Grote Plaat leerden we Van den Berg iets beter kennen. 'Ik werd gebeld en liep naar boven: of ik de Tour de France wilde rijden.'

Van den Berg is een gewaardeerd lid binnen de ploeg en zal weer een grote kans maken op een Tourdeelname in 2024. 'Stefan Kung, Romain Grégoire, David Gaudu en Valentin Madouas gaan sowieso. Dan zijn er nog vier plekken en er staan nog zes man op de longlist.' Gaan we de Utrechter ook komend jaar weer vooral in de knechtenrol zien? 'In de grote wedstrijden wel, dan hebben we onze mannen. In kleinere wedstrijden, noem een Route d'Occitanie, kan ik voor een eigen kans rijden en die moet ik pakken. Maar ik weet mijn plek.'

Van den Berg ziet dat angst taboe is in peloton: 'Het is normaal dat je denkt: ik doe het niet meer als ik val met 70 per uur'

Toen Van den Berg nog geen fulltime prof was, hield hij er een kolderiek bijbaantje op na. 'Ik werkte bij drogeschoenen.nl. Iedere wielrenner krijgt wel eens te maken met natte schoenen. Ik ging rijden bij Metec, maar ik moest er iets naast doen. Ik had er een apparaat voor, dat was een goed product. Daar zette je de schoenen op, de bacteriën werden gedood en de schoenen kwamen er fris en droog weer uit. Ik heb dat nog drie jaar gedaan uiteindelijk. Toen ik prof werd heb ik mijn aandelen verkocht. Maar het apparaatje zit vast in mijn koffer.'

Angst is een taboe in het peloton. Dat beaamt Van den Berg als eerste. 'Ik ben een paar keer hard gevallen en dan brak ik vaak meerdere dingen. Je wordt wat angstig en denkt: ligt het aan mij? En dat terwijl ik altijd viel door anderen. Ik ben er met iemand aan gaan werken. Ik trainde op de dingen die ik wel in de hand had, en wat ik niet in de hand had, probeerde ik te accepteren. Anders kan je je werk niet doen zoals je wil doen. Er wordt vrijwel niet over gesproken. Dat is onnodig. Het is niet gek dat je hoofd denkt: dit doe ik niet meer als ik val aan 70 per uur.'