Waarom Tadej Pogacar een cruciale rol speelt in carrière en 'liefde voor het fietsen' van Michael Matthews

Michael Matthews is 34 jaar, maar voelt zich nog een jonge vent in een steeds jonger peloton. De Australiër van Team Jayco-AlUla zag de afgelopen jaren de één na de ander stoppen met fietsen, maar Matthews houdt zich anno 2024 vast aan de jonge garde die domineert. In gesprek met onder meer In de Leiderstrui vertelt hij dat Tadej Pogacar daar een cruciale rol in speelt.

Dat Pogacar en Matthews goede vrienden zijn, is inmiddels wel bekend. De twee wonen vlakbij elkaar in Monaco en doen zodoende van alles samen. De één 26 jaar, wereldkampioen, regerend Giro- en Tourwinnaar en de beste renner van de wereld. De ander inmiddels drie generaties verder, 42 zeges in de rugzak en met een 2024 vol ups en downs achter de rug. 'Ik denk dat mijn seizoen vrij goed is verlopen, al zijn er altijd dingen die je graag zou verbeteren', zo zegt hij er zelf over.

Hij analyseert: 'De start van het seizoen ging heel goed, met Milaan-Sanremo waar ik een paar centimeter te kort kwam voor mijn eerste Monument in mijn carrière. Dat was een bittere pil om te slikken, maar mijn prestatie was gewoon heel goed. Daarna zorgde de diskwalificatie in Vlaanderen voor een grote achtbaan. Dat ik uiteindelijk kon terugslaan met winst in Quebec in Canada, was mooi. Nu hebben we een nieuwe ploeg, met negen nieuwe renners. Ik denk dat we een sterker team hebben, met een betere omkadering voor mezelf en mijn ambities in deze sport. We misten wat diepte en daar hebben we iets aan gedaan. Hopelijk kan ik daardoor beter presteren.'

Het seizoen werd naast Sanremo en Vlaanderen ook getekend door fysiek ongemak, biecht Matthews op. 'Ik had mijn verstandskiezen voor de Tour de France eruit moeten laten halen, want daar stoeide ik al mee sinds die tijd in trainingskamp in Livigno. We namen de verkeerde beslissing met de doktoren om het toen niet te doen. Dat heeft me constant beïnvloed voor de rest van het seizoen: het ene moment vloog ik en het andere moment kon ik niet eens trainen. Toen die kiezen er richting het einde van het seizoen uit gingen, voelde ik me als een nieuwe man. Dat is jammer en een gemiste kans, maar ik kan er niets meer aan veranderen. Ik moet leren van m’n fouten en bij zulke problemen niet blijven afwachten, maar meteen handelen.'

Lees verder onder de foto

Milaan-Sanremo was een enorme dreun voor Matthews

Een achtbaan van emoties dus, wat allemaal begon in Milaan-Sanremo. 'Sanremo is niet zomaar een wielerwedstrijd voor mij, het is mijn thuiswedstrijd. Ik heb er al vaak op het podium gestaan en was al vaak dichtbij de zege. Het is het Monument dat mij het beste ligt en het zag er tot aan de laatste 25 meter eigenlijk heel goed uit voor me. Toen viel m’n bril van m’n hoofd en kwam ‘ie in mijn wiel terecht en schoot het omhoog. Zoiets heb ik nog nooit gezien in de beslissende sprint voor een Monument, dus daar moest ik wel even van bekomen. Eigenlijk tot aan de start van de Ronde van Vlaanderen.'

Matthews zat er naar eigen zeggen helemaal doorheen, nadat Jasper Philipsen de zege voor z'n neus had weggesnoept. 'De races die ik na Sanremo deed, daar was ik er met mijn hoofd niet bij. Ik kon mezelf niet focussen en zat er eigenlijk doorheen. Sanremo zou geen vinkje zijn geweest die ik had kunnen zetten, het was ook op persoonlijk vlak zo belangrijk. De verwerking daarvan duurde langer dan normaal bij een tweede plaats.'

'Ik weet niet of ik een fout heb gemaakt, door de deur niet dicht te gooien voor Philipsen', zegt hij ook nog. 'Het is een dunne lijn waar je op balanceert. Ik voelde iets aan mijn heup, waardoor ik misschien een beetje bewoog. Maar ik ben sowieso geen renner die een ander in de hekken rijdt om te winnen. Als ik de deur had dicht gegooid, had hij misschien protest aangetekend en was ik gediskwalificeerd. Ik heb de fijne lijn gevonden in die editie en zou niets anders hebben gedaan. Ik had liever m’n bril op mijn gezicht gehouden, voor de rest heb ik niets fout gedaan.'

Lees verder onder de foto

Nieuwe wielersport leuker, volgens Matthews

Met zijn 34 jaar beseft Matthews dat de kansen schaarser worden. Toch blijft hij dromen. 'Ik ben mijn hele carrière heel constant geweest in Sanremo, maar heb ‘m nog nooit gewonnen. Toen ik er laatst over sprak met Peter Sagan, zei hij ook dat hij ‘m miste op zijn palmares. We hebben er lang over gesproken, dat was cool. Hij vroeg me hoe ik in deze wielerwereld nog door kan gaan. Met zijn resultaten was het misschien makkelijker om te stoppen, maar ik vecht nog voor mijn dromen en wil die nog bereiken. Ik stop niet, voordat ik die dromen heb verwezenlijkt. Ik hou van deze sport.'

In een wielersport die volgens de Australiër 'agressiever en minder gescript' is, vond Matthews nieuwe manieren om mee te komen. 'Vroeger reed je rustig naar de finale en liet je een vroege vlucht gaan. Nu is het in iedere klassieker vanuit de start koers, in Milaan-Sanremo had je vanuit het vertrek al amper tijd om te plassen. UAE Team Emirates begon er meteen aan, wat logisch was met Tadej Pogacar in de ploeg. Maar voor ons als routiniers is het aanpassen. Als je dat niet doet, lig je eruit.'

Dat zijn geen lege quotes, Matthews weet precies waar hij over praat. 'Ik vind het fietsen nu leuker, vijftien jaar geleden was het allemaal nog nieuw en nu respecteer ik de fiets meer. Ik begrijp de sport beter, vroeger fietste ik voor de lol. Investeer er nu meer tijd in, op en naast de fiets. Ik heb inmiddels tegen drie generaties gefietst met toprenners en dat ik nog steeds meedoe in de top, daar ben ik trots op. Het voelt niet als werk, ik geniet ervan om tegen die gasten te koersen. Dat maakt me blij.'

Lees verder onder de foto

De Alejandro Valverde van Jayco-AlUla?

Hoe Matthews erin is geslaagd om mee te blijven komen, ligt deels in zijn eigen toewijding. 'Ik blijf mezelf pushen en breng iedere keer nieuwe dingen in trainingen, doe nieuwe dingen met voeding, psychologie en in de sportschool. Ik doe niet ieder jaar hetzelfde, want de sport ontwikkelt zich en dus leren we nieuwe dingen. Het gaat om constantheid, waarbij weinig renners meer van de sport houden dan ik. Ik adem wielrennen, dus zolang ik competitief ben, zal ik hier blijven. Dat zal in mijn ogen sowieso nog twee jaar zijn en als deze ploeg of een ander team dan nog door wil, zie ik mezelf nog langer doorgaan. Maar dat hangt ook van mijn niveau af, want de sport ontwikkelt zich snel.'

'Hoe ik me nu voel op de fiets, dat was nooit beter', zegt hij dan. 'Ik rijd beter nummers dan ooit, ik ben blij, vol vertrouwen en heb een geweldige ploeg rond mij. Als ik dat niveau niet meer haal, zal ik niet doorgaan. Kijk naar Alejandro Valverde, iemand met wie mijn vrouw mij graag vergelijkt. Hij ging door, totdat hij niet meer kon. Zo’n renner ben ik ook, met dezelfde passie. Als ik kan blijven winnen, ga ik door. We hebben het al gehad over een contractverlenging, al moeten we nog praten over de lengte en dat soort dingen. Maar het ziet er goed uit, al kunnen dingen veranderen. Als het team een andere kant op wil… Voor nu is iedereen blij met mij, maar er zijn altijd opties.'

Gelukkig maar, want naast Milaan-Sanremo heeft Matthews nog een groot doel om voor te leven. 'Het WK is een race die ik het liefste nog zou winnen. Die race achtervolgt me al jaren, ik heb bijna al m’n tegenstanders die regenboogtrui zien winnen. Dat was zwaar, dus die zou ik graag nog winnen. Rwanda is normaliter heel moeilijk voor mij, met meer dan 5.000 hoogtemeters. Er zullen niet veel renners over zijn in de finale, dus ik denk dat het niet voor 2025 zal zijn. Maar ik ben blij met de kalender die ik verder heb, die werkt al lange tijd goed voor mij. Dat hou ik graag zo, al hoop ik een beetje sneller en sterker te zijn.'

Lees verder onder de foto

Pogacar van cruciaal belang voor Matthews

In de liefde voor de sport en de ongelofelijke drang naar vernieuwing vond Matthews met Pogacar zijn reddingsboei. 'Tadej was een ongelofelijk belangrijke factor in de verandering die ik heb ondergaan. Ik zag mezelf in hem, door zijn houding die ik ook had op zijn leeftijd. Dat hielp mij om terug te gaan naar die dagen, in de tijd dat veel van mijn generatiegenoten zijn gestopt. Ik ben door Tadej altijd in the zone gebleven en ben blijven genieten van het fietsen. Renners die stoppen of bijna stoppen, praten daar ook veel over. Maar als je jezelf omgeeft met mensen die nog van de sport houden en nog zo vol passie zijn, dan zijn het die mensen met positieve energie waar ik samen mee wil zijn. De liefde voor het fietsen is onze hobby.'

Prachtige teksten, maar hoe doet Matthews dat? Trainen met Pogacar? 'Sprintjes tegen Tadej doe ik niet vaak. Ik probeer er zoveel mogelijk te doen, omdat het zo ongeveer het enige is waarmee ik hem kan verslaan. Dat geeft me een goed gevoel en hij is gelukkig een racer, die altijd wil koersen. Ik ben iets rapper dan hem en hij wil z’n sprint graag verbeteren. Dus het af en toe doen, helpt hem en mijn vertrouwen. Ik ben verder niet bang om mezelf op te roken door met hem te trainen. Hij is één van de weinige renners met wie ik een hele dag op één tempo kan trainen én praten. Als we samen trainen, voelt dat niet als trainen, maar als samen eropuit gaan. Lekker fietsen, dat maakt het makkelijk en zonder moeite.'

Komt bij dat Matthews en Pogacar dezelfde frustratie delen en dat is Milaan-Sanremo. Kunnen ze elkaar helpen om de komende jaren alsnog te zegevieren? 'Er zijn twee manier om Sanremo te winnen. In het ene scenario heeft hij de meeste kans, in het andere scenario ben ik dat. Voor hem moet het een superzware race zijn, zwaarder nog dan dit jaar. Ik ben blij als we met een kleine groep aankomen. Daarin kunnen we elkaar niet echt helpen, we moeten ons vooral op onszelf focussen.'

'We trainen veel samen, maar we blijven elkaars tegenstanders', vervolgt hij. 'We gaan elkaar niets cadeau geven, dat hebben we nog nooit gedaan. Onze vriendschap is goed, maar het is mooi dat ik van hem niet verwacht dat hij mij iets geeft. En andersom doe ik dat ook niet bij hem. We hebben werk te doen, daarin zijn we professioneel. Dat blijven we doen. De Sanremo-verkenning die in de media werd opgeblazen, was ook wat uit z’n verband gerukt. We reden gewoon naar de Italiaanse kust, waardoor de Cipressa en Poggio erbij zaten. Het was een normale rit, op dertig kilometer van ons huis.'

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)