Wat. Een. Voorjaar! Tien dingen die opvielen in één van de mooiste klassiekerseizoenen ooit

Er waren weinig koersen waar we dit voorjaar niet op het puntje van de stoel zaten, zowel bij de mannen als de vrouwen. Grote namen wonnen en outsiders verrasten, dromen kwamen uit of werden ruw verstoord. Na een uitgebreide chatsessie met de volledige redactie kwam In de Leiderstrui tot de volgende tien dingen die opvielen in een werkelijk fantastisch voorjaar. A trip down memory lane...

De wederopstanding van twee multi-talenten

Wie eind 2021 de voorspellingen had gedaan voor het voorjaar van 2022, had deze twee heren zeker opgeschreven voor een overwinning in een Monument. Toch was het voor Mathieu van der Poel en Remco Evenepoel niet zo simpel... Allebei kwamen ze terug van blessures, de één wat langduriger dan de andere. Allebei begonnen ze met twijfels aan hun klassieke campagne, maar stonden ze er toch op het moment dat het moest.

Van der Poel keerde halverwege maart terug in koers, nadat hij sinds de Kerst geen koers meer had gereden. Het was de rug die tijdens het veldritseizoen meer dan ooit tegen sputterde, met grote gevolgen. Van der Poel zette een streep door het cross-seizoen en raakte vijf weken geen fiets aan. In België en Spanje werkte hij buiten de spotlights aan z'n terugkeer, die verrassend genoeg al kwam in Milaan-Sanremo. Van der Poel deed mee als invaller, maar werd meteen derde. Hij won een etappe in de Coppi e Bartali en kwam zo precies op tijd in topvorm aan bij zijn hoofddoelen.

In Dwars door Vlaanderen won hij de generale repetitie, de zondag erna kwam alles samen. Van der Poel had alle moeite om Tadej Pogacar te volgen (waarover later meer), maar knokte zich in zijn wiel en zette hem in de sprint schaakmat. De ultieme beloning voor een paar maanden ongenadig hard werken. In de Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix waren de benen net een paar procentjes minder en werd hij vierde en negende. De glimlach was echter niet meer van zijn gezicht te slaan. Het voorjaar was geslaagd; op naar de Giro en de Tour!

Ook Evenepoel zal tevreden terugkijken op wat we toch wel de wederopstandig van een multi-talent mogen noemen. Iedereen kan zich de bakken kritiek nog herinneren na zijn mislukte Giro d'Italia in 2021. Het was te snel, het was te veel, Evenepoel was nog niet de Remco die hij tot voor zijn crash in de Ronde van Lombardije (2020) was. Het herstel van zijn bekkenbreuk kostte meer tijd dan verwacht. Na een volledige winter vol training was de vorm dit voorjaar terug en kwam ook voor hem alles samen in Luik-Bastenaken-Luik. Zijn aanval op La Redoute en indrukwekkende solo naar de meet is er één voor de geschiedenisboeken. Wat is het fijn om Remco Evenepoel in topvorm terug te hebben!

INEOS deed wat Quick Step wilde doen

De zege van Evenepoel in Luik-Bastenaken-Luik was belangrijk voor de jonge Belg, maar eigenlijk nog veel belangrijker voor zijn ploeg Quick Step-Alpha Vinyl. The Wolfpack beleefde het minste voorjaar in jaren, ook al begon het in het Openingsweekend nog zo hoopvol na een sprintzege van Fabio Jakobsen in Kuurne-Brussel-Kuurne. In de Vlaamse klassiekers greep de ploeg overal naast. Iedereen werd ziek of crashte, de slag werd gemist in waaiers, er zaten geen renners mee in finales als het moest en we zagen zelden een blauw front van voren om de koers hard te maken. Luik maakte alles goed, anders was er een onvoldoende uitgerold, beaamde ook Patrick Lefevere.

Hij zal met enige jaloezie gekeken hebben naar INEOS Grenadiers, waar het dit voorjaar juist wél allemaal goed viel. Dat had de Britse formatie volledig aan zichzelf te danken. Sinds sponsor INEOS in 2020 de offroad Grenadier als pronkstuk presenteerde, veranderde de mindset van de wielerploeg. Geen controle meer, geen robots meer, maar vol in de aanval. Vorig jaar werd daartoe al een aanzet gegeven, maar viel het lang niet altijd de goede kant op. Dat was helemaal anders in het klassieke voorjaar van 2022. Het was INEOS Grenadiers voor en INEOS Grenadiers na, van het Openingsweekend tot aan Luik-Bastenaken-Luik.

Onder de streep werd er gewonnen in de Amstel Gold Race (Michal Kwiatkowski), Brabantse Pijl (Magnus Sheffield) en Parijs-Roubaix (Dylan van Baarle). Maar veel vaker zagen we de Grenadiers koers maken. In het Openingsweekend gingen Tom Pidcock en Jhonatan Narváez tekeer, in de GP de Denain denderden Sheffield, Narváez en Ben Turner in een trio-aanval over de kasseien. In Dwars door Vlaanderen maakte Pidcock koers met Van der Poel en in de Amstel Gold Race, de Brabantse Pijl en Parijs-Roubaix werden Kwiato, Sheffield en Van Baarle beloond voor hun durf om te gaan. INEOS had Parijs-Roubaix bovendien in brand gestoken met een waaier in het openingsuur.

Het had zomaar nog mooier kunnen zijn, als Pidcock niet met maagklachten had gekampt en niet was gecrasht in Luik-Bastenaken-Luik. Of als Daniel Felipe Martínez geen mechanische pech had gehad op het moment dat Evenepoel aanviel op La Redoute. Toch blijft de grinta van INEOS hangen. De ploeg durfde het aan om de hele campagne te koersen met jonge broekies als Sheffield, Turner, Pidcock en Narváez en ze werden ervoor beloond. Meer van dat in de Giro en de Tour graag, want INEOS is in krap twee jaar tijd omgedoopt van een niet al te populaire machine tot een meer dan interessante koersfamilie!

Van Vleuten vecht het uit met Vollering, Kopecky én Cavalli

Annemiek van Vleuten is inmiddels 39 jaar, maar ook in het voorjaar van 2022 kleurde ze de koers bij de vrouwen. Ze vergeleek zichzelf al met een goede wijn, hoe ouder hoe beter. Het was dan ook weer indrukwekkend wat ze deed. Na winst in de Ronde van Valencia won ze meteen Omloop Het Nieuwsblad, en hoe! Ze viel aan op de laatste klim en kreeg Demi Vollering mee. De kopvrouw van SD Worx bleef de hele finale in het wiel, maar Van Vleuten klopte haar alsnog in de sprint. Vollering had het spel goed gespeeld, maar Van Vleuten was gewoon té sterk.

Er leek een eentonig en saai voorjaar in aantocht, want wie ging deze Van Vleuten kloppen? Nou, Lotte Kopecky was de eerste. De Belgisch kampioene vocht een geweldige strijd uit met Van Vleuten in Strade Bianche en klopt haar na de loeisteile muur in Siena. In de Ronde van Vlaanderen was Kopecky andermaal de beste, dit keer dankzij een overtalsituatie van SD Worx, met ook Chantal van den Broek-Blaak aan boord. De Amstel Gold Race dan? Nee. Van Vleuten moest het doen met plek vier in de sprint, nadat Marta Cavalli (over wie later ook meer) iedereen had verrast op de Cauberg en solo naar de streep was gereden.

1, 2, 21, 2, 4; met die uitslagen ging Van Vleuten richting de Ardense klassiekers, toch iets meer haar ding. Maar ook in de Waalse Pijl was het geen bingo voor de routinier. Cavalli was andermaal de sterkste, nu in een vrouw-tegen-vrouw-gevecht op de Muur van Hoei. Heel even leek het bij de zege in de Omloop te blijven, totdat Van Vleuten in Luik-Bastenaken-Luik aan alle onzekerheid een einde maakte en solo vertrok. SD Worx achtervolgde, maar Van Vleuten had het beste voor het laatst bewaard. De zege in Luik proefde - zeker na al die battles in de voorgaande klassiekers - heel erg zoet. Bedankt voor de heerlijke gevechten, dames!

Biniam Girmay schrijft historie in Gent-Wevelgem

Nu al de overwinning van het jaar? Lijkt ons wel! Er kunnen nog zoveel solo's uit de benen worden geschud, maar wat Biniam Girmay op 27 maart 2022 bewerkstelligde, was letterlijk voor de geschiedenisboeken. Het 22-jarige talent uit Eritrea glipte in de finale van Gent-Wevelgem mee met drie medevluchters en zij mochten het uitmaken in de sprint. Girmay won en was daarmee de eerste Afrikaanse renner die een klassieker op zijn naam wist te schrijven. 'Dat is een belangrijke stap voor de toekomst, een heel speciaal moment voor alle Afrikaanse renners', zo zei hij er zelf over.

Toch voelde het als meer dan alleen 'een belangrijke stap'. Girmay toonde in het voorjaar al zoveel potentie, dat het hier niet bij zal blijven. Hij had eerder in het jaar de Trofeo Alcúdia al gewonnen en hij mengde zich in de sprints in Parijs-Nice. In de E3 Saxo Bank Classic werd hij doodleuk vijfde, twee dagen voor zijn historische zege in Gent-Wevelgem.

Dat het gebeurde in de kleuren van Intermarché-Wanty-Gobert, maakt het verhaal wel sluitend. Girmay is één van de vele renners die het jaar buiten de spotlights begonnen. Toch had Intermarché heel veel vertrouwen in een goed voorjaar. Het werd een één om nooit te vergeten. Naast de zege van Girmay zegevierde Alexander Kristoff in de Scheldeprijs, werd Tom Devriendt vierde in Parijs-Roubaix en sloot Quinten Hermans het voorjaar af met plek twee in Luik-Bastenaken-Luik. Een ploeg waar dromen uitkomen, zo bewees Taco van der Hoorn in 2021 met een ritzege in de Giro d'Italia. Hulde!

Pogacar kan het overal, ook in de Ronde van Vlaanderen

Tadej Pogacar is de beste wielrenner op dit moment, zijn we het daar over eens? De Sloveen wint waar hij wil en wanneer hij wil, in de rittenkoersen dan toch. In 2021 liet hij in Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije echter zien dat hij ook Monumenten kan winnen, en dus ging de blik voor 2022 op Milaan-Sanremo en de Ronde van Vlaanderen. Hij pakte Strade Bianche erbij en knalde er een solo van vijftig kilometer uit zijn dijen. Wie daar nog twijfelde over zijn capaciteiten...

In Milaan-Sanremo wilde het niet vlotten. Pogacar probeerde het wel, maar de Poggio was simpelweg niet zwaar genoeg om alleen weg te rijden. Na een eerste kennismaking met de Vlaamse kasseien in Dwars door Vlaanderen kwam Pogacar als outsider naar de Ronde van Vlaanderen. Hij had zich midweeks de kaas van het brood laten eten, dus waren de verwachtingen niet dat hij even zou winnen in Vlaanderens Mooiste. Maar Tadej Pogacar is met recht de beste wielrenner op dit moment.

In het verleden zagen we andere ronderenners al wel meedoen om een leuke ereplaats in de Ronde van Vlaanderen, maar Pogacar knalde bijna iedereen uit het wiel op de steile kasseiklimmetjes. Het had weinig gescheeld of hij was solo voorop gekomen, maar Van der Poel hield met hangen en wurgen het wiel. In de sprint liet Pogacar zich piepelen en werd hij uiteindelijk vierde. Het is echter geen vraag meer of Pogacar ooit de Ronde van Vlaanderen wint, als hij ook de komende jaren de benen heeft die hij bij zijn debuut etaleerde.

Voorjaar Jumbo-Visma verandert van dominant kunststukje in klein drama

Dat Wout van Aert in Omloop Het Nieuwsblad het hele peloton aan diggelen reed en alleen aankwam bij de finish, lijkt alweer een lichtjaar geleden. Toch was het de Belg van Jumbo-Visma die het klassieke voorjaar opende met een dominant kunststukje. Jumbo-Visma had de finale gekleurd met Christophe Laporte en Tiesj Benoot en Van Aert had de boel vakkundig gesloopt. Het was de aanzet voor een meer dan dominante Parijs-Nice, waarin de ploeg doodleuk twee keer een clean sweep bewerkstelligde: 1, 2 én 3 eindigen in een rit. Wie ging deze machine stoppen in het Vlaamse voorjaar?

Van Aert vloog, Laporte was in de vorm van zijn leven, Benoot ging als een raket en ook de rest van de ploeg marcheerde uitstekend. De eerste serieuze barst in het pantser ontstond echter in Strade Bianche, waar Benoot betrokken was bij een massale valpartij en een knieblessure opliep. Het leek met een sisser af te lopen, daar hij terugkeerde voor de E3 Saxo Bank Classic. Het was de race waarin Van Aert en Laporte een nieuwe show opvoerden, door met z'n tweeën bij iedereen weg te rijden. Nadat Van Aert in Parijs-Nice de zege had gegund aan Laporte, mocht nu Van Aert zijn wiel als eerste over de streep rollen.

Niets leek een reeks dominante prestaties in de Monumenten in de weg te staan, totdat het nieuws kwam dat Van Aert positief had getest op het coronavirus. De grote kopman miste de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race. Laporte kon als vervangende kopman, door een crash, niet mee met de besten in De Ronde. Daags na de derde plaats van Benoot in de Amstel kwam het nieuws dat Primoz Roglic kampte met een knieblessure. Hij zou uiteindelijk de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik missen.

Daarmee was de gifbeker nog niet leeg. Hoewel Van Aert terugkeerde in Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik toevoegde aan zijn programma, ging er bij de vrouwen een streep door topfavoriete Marianne Vos voor deze wedstrijden. Ook zij testte positief op Covid-19, een enorme domper voor de Nederlandse, die haar hele voorjaar had ingericht op winst in Roubaix. Van Aert werd ongelofelijk knap tweede op het Vélodrome en derde in Luik, maar wat had er in het vat gezeten als alle kopstukken fit waren gebleven? Het is koffiedik kijken, maar de dominantie in de E3 deed vermoeden dat we dan een heel andere voorjaar hadden gezien...

Dont try this at home: Matej Mohoric edition

Er wordt weleens gekscherend gezegd dat moeders met de hand voor de mond en met knikkende knieën voor de televisie zitten als hun zoon of dochter zich in een lastige afdaling stort. We zijn zó benieuwd hoe de moeder van Matej Mohoric zich moet voelen, iedere keer als de 'kleine' Matej zijn fiets naar beneden gooit, met alle risico's van dien. Milaan-Sanremo was een wervelende show, maar ook eentje waarbij we willen blijven benadrukken: don't try this at home!

De Sloveen van Bahrain Victorious had in het geheim een groot doel gemaakt van Milaan-Sanremo, een Monument dat hem met de afdaling van de Poggio moest liggen. Mohoric ging zelfs zo ver, dat hij een zogenaamd dropper-post zadel op zijn fiets installeerde. Met dit systeem kon hij zijn zadelpen omlaag en omhoog zetten met een knopje op het stuur. Naar eigen zeggen won hij er Milaan-Sanremo mee, omdat hij daardoor net wat meer aerodynamisch was dan de rest.

Toch waren ook de daalkwaliteiten van Mohoric een belangrijke reden dat hij alle favorieten vanaf de top van de Poggio uit het wiel reed. Pogacar, Van Aert, Van der Poel; ze konden er allemaal alleen maar naar kijken. Als zij zulke risico's zouden nemen, waren ze in het ziekenhuis beland. Mohoric slaagde er wonderwel in om overeind te blijven, ook toen hij een stukje greppel mee pakte en ook toen zijn wiel blokkeerde in een bocht. Nu we weten dat het goed is afgelopen, kunnen we er nog rustig eens naar kijken. Geniet ervan en nogmaals: Don't try this at home!

Amateurisme ten top in de Amstel Gold Race

Helaas was het niet allemaal feest in het voorjaar. We zagen mensen wegvallen met Covid-19, we zagen veel crashes, we zagen renners van de sokken gereden worden door ploegleiders en helaas had ook de jury een negatieve rol in één van de klassiekers. De Amstel Gold Race werd gewonnen door Michal Kwiatkowski, maar voordat de Pool van INEOS dat wist, was concurrent Benoît Cosnefroy al door een achtbaan van emoties gegaan.

Dat de Amstel Gold Race finisht met een fotofinish, is al geen uitzondering meer. Wout van Aert en Tom Pidcock streden vorig jaar om de zege en heel eerlijk gezegd weten we nog steeds niet zeker wie er die dag nu echt won. Van Aert op basis van een foto, Pidcock is er desondanks nog steeds van overtuigd dat hij eerder was. De fotofinish-camera stond kennelijk niet goed opgesteld, het was chaos troef.

Dat nooit meer, toch? Wel dus. Kwiatkowski en Cosnefroy sprintten de ziel uit hun lijf en drukten hun wiel tegelijkertijd over de finish. De fotofinish - nu wel goed geplaatst - moest uitkomst brengen, maar nog voordat die uitslag er was, had de omroeper al doorgegeven dat Cosnefroy had gewonnen. De Fransman was zo blij, dat de teleurstelling die kort erna volgde, eigenlijk niet te verdragen was. Kwiatkowski mocht uiteindelijk jubelen, maar de kritiek op de chaos was niet van de lucht. Onderstaand item is in al z'n cynisme misschien wel het meest treffend.

Er was niemand die het Van Baarle niet gunde

Een hoogtepunt dat absoluut niet mocht ontbreken in deze lijst, is de zege van Dylan van Baarle in Parijs-Roubaix. Dat hij Nederlands is, helpt natuurlijk mee, maar als objectieve wielersite is het toch vooral de manier waarop wat de doorslag geeft. Dylan van Baarle, jarenlang een doodnormale wielrenner die zelden iets won, won in Roubaix door alle zogeheten supersterren uit het wiel te kletsen en ze op een dikke minuut te rijden. Een toppunt van overmacht.

Van Baarle zal hoop hebben gegeven aan alle renners die net als Van Baarle lang niet wisten of ze in staat zouden zijn om een klassieker te winnen. De Nederlander kwam jaren geleden naar INEOS Grenadiers om een competere renner te worden, maar hij greep er in het voorjaar toch vaak naast. Hij blonk uit als klimmer in de Tour Down Under en als knecht in de Tour de France, maar de wedstrijden die hem op het lijf zijn geschreven, daar wilde het nog niet lukken.

Toch stond de zege in Parijs-Roubaix in de sterren geschreven. Van Baarle brak in 2021 misschien niet door als renner, maar het was wel het jaar van de omslag bij hem in het hoofd. Hij won Dwars door Vlaanderen na een lange solo en hij werd in september tweede bij het WK wielrennen in Vlaanderen. Die zilveren plek kwam tot stand door de aanval te kiezen en door te vertrouwen op zijn spurt. Het opende Van Baarle de ogen.

In de Ronde van Vlaanderen greep hij er nog naast, al was zijn tweede plaats meer dan een opsteker. Het was zijn eerste podiumplaats in een Monument. Twee weken later in Parijs-Roubaix kwam alles samen: het zat mee qua de hoeveelheid pech, hij had met INEOS een ploeg die de koers hard maakte en in de finale had hij de durf en het vertrouwen om er gewoon van weg te rijden. Van Aert en Van der Poel waren niet in staat om te reageren, ze zagen Van Baarle pas aan de meet terug. Het feit dat hij zijn overwinningsfeestje al voor Parijs-Roubaix had gepland, geeft aan dat we ook de komende jaren rekening moeten houden met Dylan van Baarle, plots winnaar van beroep.

Italiaanse vrouwen bestormen de elite

In het dameswielrennen werd er de laatste jaren weleens geklaagd over de overmacht van de Nederlandse vrouwen. Anna van der Breggen, Van Vleuten, Vos; ze wonnen eigenlijk altijd en lieten wat kruimels achter voor de rest. Nu het vrouwenwielrennen in de lift zit, de WorldTourploegen in aantal toenemen en er meer en meer geld te besteden is, schieten de talenten ook als bloemen uit de grond. Of nou ja, talenten... Het waren in het voorjaar van 2022 toch ook de al bekende namen die qua niveau simpelweg een stapje hebben gezet.

We zeiden eerder in deze lijst al dat Van Vleuten in Strade Bianche en de Ronde van Vlaanderen te maken kreeg met Kopecky. De Belgische plukt duidelijk de vruchten van haar overstap naar SD Worx, waar ze plots in een ploeg rijdt waar ze wordt uitgespeeld in het tactische spel dat koers heet. Twee keer bleek ze de sterkste en reden de anderen voor haar. Ze maakte het in beide gevallen af. In veel andere koersen werden Van Vleuten - en daarmee ook SD Worx - afgetroefd door een clubje Italiaanse supersterren in wording.

Het begon eigenlijk al in januari, toen Marta Bastianelli namens UAE Team zegevierde in de Vuelta CV Feminas en Omloop het Hageland. De overwinningen werden misschien nog niet op waarde geschat, maar daar zagen we al de eerste glinsteringen van Italiaanse glorie. In het klassieke voorjaar werd het Italiaanse volkslied vaker gespeeld dan ooit. Elisa Balsamo won als wereldkampioene de Exterioo Classic Brugge-De Panne en Gent-Wevelgem. Chiara Consonni (Valcar-Travel & Service) stuntte in aanloop naar De Ronde met winst in Dwars door Vlaanderen.

Toen de Monumenten en klimklassiekers zich aandienden, waren de Italianen op de afspraak. Marta Cavalli van FDJ was met recht dé sensatie van het voorjaar met overwinningen in de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl. Ze was de afgelopen jaren al wel goed, maar bestormde nu plots de elite, en reed ze zelfs uit het wiel. Het kunststukje van Elisa Longo Borghini in Parijs-Roubaix maakte het Italiaanse voorjaar compleet. In haar Italiaanse kampioenstrui reed ze solo de Vélodrome in, voor de gevestigde orde van de vorige jaren. Bella Italia, een meer dan welkome toevoeging in het vrouwenwielrennen.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)