Ieder jaar nemen er renners afscheid en het vaarwel van Annemiek van Vleuten was al een jaar eerder aangekondigd. En toch deed het pijn, toen ze in Arnhem werd onthaald door een prachtige menigte, in haar laatste officiële koers als prof. In 2024 geen lange solo's meer, geen bizarre Strava-files en bovenal geen brede glimlach voor de camera na al die wedstrijden. Tijd voor een laatste ode...
Het verhaal van Van Vleuten hoeven we hier niet uitgebreid op te tekenen. Laten we het kort doen: Geboren in Vleuten, opgegroeid in Gelderland en tijdens haar studie in Wageningen genietend van het studentenleven. Een goede voetbalster, die door blessureleed op de fiets belandde bij toerclub TCW'79. Ze is dan 24 jaar en niets wees op een carrière zoals ze die uiteindelijk heeft gekend. Helemaal niet toen ze in 2009 - inmiddels koersend voor de voorloper van Rabobank - moest worden geopereerd aan een vernauwde liesslagader.
De operatie slaagde en Van Vleuten begon te vliegen. Bij het NK tijdrijden van 2010 leerde het Nederlandse wielerpubliek haar voor het eerst kennen met een vierde plaats. Haar eindzege van dat jaar in de Route de France sprak echter meer tot de verbeelding. In 2011 was er geen weg meer terug voor de dan al 29-jarige Annemiek, als ze in het voorjaar prompt de Ronde van Vlaanderen wint. Een ster is geboren, al is ze dan nog een renster die vooral in eendagswedstrijden scoort. Ook haar tijdrit valt dan al op. In haar laatste jaar bij Rabobank (2014) wint ze twee etappes in de Giro Donne en pakte ze middels twee ritzeges het eindklassement in de Lotto Belisol Belgium Tour.
Van Vleuten is vertrokken, letterlijk en figuurlijk. Ze maakt in 2015 de verrassende move van Rabobank naar het Zwitserse Bigla en verruilt die ploeg een jaar later voor het Australische Mitchelton-Scott. Het is de ploeg die haar zou vormen tot de grootste ronderenster uit het vrouwenwielrennen. Ze tilt in 2016 haar carrière-totaal aan overwinningen al naar 34 (!), maar 2016 is en blijft vooral het jaar waarin Van Vleuten beter klimt dan ooit en in winnende positie in het Braziliaanse Rio onderuit smakt in een afdaling bij de Olympische Spelen. Weg goud. Van Vleuten krijgt er een zware hersenschudding en drie breuken in haar wervelkolom voor terug.
De 34-jarige Van Vleuten weet niet zeker of ze ooit nog weer zo goed kan worden, juist op het moment dat de hele wereld eigenlijk voor eerst zag hoe goed ze was. Bergop Anna van der Breggen lossen, dan ben je een klasbak. Voor Van Vleuten is Rio 2016 daarom niet alleen een sportief dieptepunt, maar vooral een mentaal hoogtepunt. Na Rio traint ze harder, doelgerichter en leiper dan ooit. En na 2016 wordt Van Vleuten pas echt de machine die de wielersport nog zeven jaar zou domineren.
Lees verder onder de video!
Annemiek van Vleuten: harder, better, faster, stronger
Wat we in de afgelopen jaren hebben gezien, is niet normaal. Zoiets gaan we ook niet snel nog eens zien in het vrouwenpeloton. Van Vleuten fietste met de mannenploeg van Mitchelton-Scott en later ook Movistar. Dan hing ze urenlang in het laatste wiel, bergop en bergaf. De mannen hielden niet in, maar Van Vleuten bleef eraan hangen. Ze kreeg prikkels die andere vrouwen nooit hebben gekregen, vooral omdat hun lichaam dat niet aan zou kunnen. Die van Van Vleuten wel. Samen met haar coach Louis Delahaije zocht ze haar grenzen op. En die reikten ver.
Van Vleuten noteerde in de winterperiodes vaak meer kilometers op Strava dan de mannen uit de WorldTour, ze belegde trainingskampen waarin ze een triljoenduizend keer de Alpe d'Huez opreed, in hoogtemeters dan. Ze bleef maar gaan, en dat allemaal met het gevolg dat zij pas aan een wedstrijd begon, als de andere dames reeds op het rooster lagen. In 2017 en 2018 was Anna van der Breggen de enige die met haar pure talent nog kon wedijveren met de dadendrang van Van Vleuten. Vanaf 2019 draaiden die verhoudingen langzaam om, alvorens Van der Breggen na 2021 stopte.
Van Vleuten reeg de zeges vanaf 2019 aaneen, op werkelijk alle fronten. In 2018 won ze al voor het eerst de Giro, iets wat ze in 2019 dunnetjes over deed. In dat jaar won ze ook Luik-Bastenaken-Luik en kroonde ze zich in Yorkshire tot wereldkampioene, na een bizarre solo van meer dan honderd (!) kilometer. Na een weggegooid coronajaar voegde ze in 2021 de Ronde van Vlaanderen en de Vuelta toe aan haar palmares, én ze werd Olympisch kampioene tijdrijden in Tokio: de perfecte revanche voor Rio.
2022 was vervolgens met afstand het beste jaar voor Annemiek: Omloop Het Nieuwsblad, Luik, de Giro, eindwinst in de allereerste Tour de France Femmes, de Vuelta en... nog eens de regenboogtrui. En hoe: Van Vleuten brak in de Mixed Team Relay haar pols, was geen stuiver waard, maar had enkele dagen later zulke sterke benen dat ze zittend op het zadel (staand fietsen kon haast niet meer haar pols) wegreed in de slotkilometer. De mooiste zege uit haar loopbaan, vertelde ze recent. En daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen.
Lees verder onder de video!
Van Vleuten: een topatleet, powervrouw en verbinder
Na 2022 kondigt Van Vleuten aan dat ze ermee gaat stoppen. Nog één jaar, met als doel om nog één keer alles uit de kast te halen. Via een inmiddels bekende hoogtestage in Colombia doet ze ook alles wat ze normaal ook doet, maar er mist iets. De versnellingen komen wel, maar plots zijn er nu vrouwen (vaak in een SD Worx-shirt) die haar kunnen beantwoorden, en zelfs nóg sneller kunnen. Enerzijds de opkomst van een nieuwe generatie, anderzijds ook een Van Vleuten die in 2022 misschien haar limieten heeft bereikt. En uiteraard frustreert dat.
Dat laat ze alleen aan niemand merken. In ieder interview, bij iedere podcast en na iedere race is daar de glimlach. Ze wint geen enkele wedstrijd in het voorjaar en de Vuelta stiekem alleen omdat concurrente Demi Vollering op een idioot moment gaat plassen. Diezelfde Vollering is beter in de Tour, ook nadat Van Vleuten in de Giro even de topbenen lijkt te hebben teruggevonden, met eindwinst tot gevolg. De regenboogtrui schittert voor het laatst in de Tour of Scandinavia, waar Van Vleuten haar laatste zege bijschrijft: het eindklassement.
In de Simac Ladies Tour neemt ze vervolgens afscheid, en ze lijkt zelf de enige die daar echt aan toe is. Er is geen energie meer in het lichaam om nog eens op zoek te gaan naar één of twee procent verbetering. Er is geen ruimte meer voor al die koersen. Het is tijd voor bezinning, familie, vrienden en een potje bier. Pas dan beseft ze wat ze heeft gepresteerd en dat het nu echt voorbij is. 'Zij gaan nu verder. Zonder mij. En dat vind ik niet heel leuk', zegt ze onder meer in het NRC.
Wat nu? Nou, eigenlijk even niks. 'Als ik terugkijk op mijn studententijd, dan was ik zonder al die doelen echt goed geweest en heb ik zin om een stukje terug te gaan naar die tijd. Ik denk dat ik voor komend jaar blij ben dat niet alles gepland staat', klonk het recent. Goedzo, de ambitie om met jonge atleten aan de slag te gaan en hen te onderwerpen aan het Annemiek-regime, dat kan nog wel even wachten. Ook al geeft het meteen aan hoe Van Vleuten ondanks haar eigen tunnel altijd bezig is geweest met verbinden. Ze heeft de sport gemaakt zoals die nu is. Een powervrouw die haar pedalen niet meer zal laten krijzen van de pijn. Een topatleet pur sang mag eindelijk rustig gaan slapen. We gaan je missen, Annemiek!
Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: b.vanderploeg@indeleiderstrui.nl)
Wil jij een gokje wagen op de duels van het Nederlands elftal? Via deze link kom je in aanmerking voor €60,- aan free bets!
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties